Manzil la Tortue

Maandag 28 dec.
Jullie dachten al waarom aten ze zondagavond geen groente, dat deden we wel, van die kleine lichtgekleurde courgetjes, nét gaar gekookt. Voorts zijn we gisteren met onze gebroken spiegel in een paar dorpen gestopt om bij de plaatselijke garagebedrijven, zal ik maar zeggen, te informeren naar mogelijkheden om de spiegel te vervangen. Je weet maar nooit of ze er in een stoffige hoek eentje hebben liggen. Vieze hoeken genoeg, maar een VW-spiegel was iets te hoog gegrepen. Iedereen verwees ons naar Marrakech en daar zijn we dan. Manzil la Tortue, zo heet de camping. André en Pascale kochten 2 jaar geleden dit stuk grond en de camping is sinds een jaar in bedrijf. Wat hebben die er iets moois van gemaakt! Gebouwen en de aankleding ervan in Marokkaanse stijl, zonder in kitsch te vervallen. De oude olijfbomen zijn blijven staan en de nieuwe beplanting die is aangebracht is een lust voor het oog. Alles goed verzorgd zonder dat het eng wordt en top service! Tot overmaat van ramp overal op het terrein Wifi. Nou ja, snap je dat wij er even stil van waren? ’t Heeft een beetje het effect van een nachtje hotel nadat we tijden geleefd hebben met vaak pure smerigheid, koud water en dingen die niet werken of er net mee ophouden. Zie de foto’s en als je wil hun website www.campingcarmaroc.com. ’s Middags lekker gewandeld in de omgeving..allemaal “wilde” landjes, waarvan je niet weet of die van iemand zijn. Als we door een mooi landschap rijden wil Gerda er altijd “in” zijn. Ik denk dan, we zijn er toch in? Maar zij bedoelt buiten en echt het landschap in. Dat hebben we ooit in Toscane gedaan, waar we midden in het land op een oude herenboerderij zaten en dat leidde tot een heleboel ellende. Dwars door bouwland heen waar je tot over je enkels in wegzakte. Ik zeg ‘Ger als we bijv. in Groningen zijn dan fietsen we, maar wel op wegen en/of fietspaden. We gaan dan ook niet off road, dwars door akkers en zo’. Dat maakt een beetje indruk, maar we zijn er nog niet uit. We zijn ook nog eens zwaar verdwaald in de duinen tussen Wassenaar en Scheveningen, ik bedoel maar. Dus laat staan dat je hier één heuvel om loopt, dan is volgens mij je gehele richtinggevoel al uit balans. Maar terug naar onze wandeling, wat zagen we een mooie vogels, o.a. de hop en de diadeemroodstaart. Terwijl we vanuit de auto op de camping gewoon uitzicht hebben op de orpheusgrasmus en de kleine zwartkop. Voorts zagen we een valk die niet bad. Daarom bleef Gerda maar twijfelen aan de identiteit van het beestje. Maar zo moeilijk is dat niet, ’t is gewoon geen moslimvalk. En over uitzicht gesproken, vanaf de camping kijken we uit op de besneeuwde toppen van de Hoge Atlas. Is dit een succesverhaal of niet? Menu van de dag: Eénpansgerecht van rijst met tonijn uit blik, tomaat, wortel, ui en het Marokkaanse paprikapoeder.