Passen en aanpassen

Vrijdag 30 januari

Tegen achten zijn nagenoeg alle vrachtrijders vertrokken. We hebben er af en toe wel wat van gehoord, maar die wagens maakten aanmerkelijk minder kabaal dan de natuur.
Wat ging dat tekeer buiten; 't is niet bepaald een beschutte plek. Elke keer als je even bij je positieven kwam, hoorde je de wind om het huis bulderen en de regen op het plaatwerk ratelen.
Om geen zuurstofkrapte te krijgen, stond één raampje op een kleine kier, dus je kan je iets voorstellen bij de temperatuur in de bus bij het opstaan.
Helemaal niks van op je gemak je outfit voor vandaag uitzoeken: een wettie over de risicogebieden halen en vlug vlug in de ijskoude kleren van gisteren.
Oppassen dat je bij het uitstappen niet direct op je eigen plaatwerk gaat, want het heeft gevroren en er ligt een dunne laag sneeuw. Gelukkig doen vorst en sneeuw hun werk onhoorbaar. Behalve uiteraard, als het vriest dat het kraakt.
In de Boeuf d'Or is het al een drukte van belang. We worden luidruchtig verwelkomd door een man of twintig. Ze horen blijkbaar bij elkaar en zitten lekker aan de koffie met een neut. Een van hen heeft een soort kasboek voor zich liggen en maakt in rap tempo een paar grappen tegen ons, waarvan ik niet veel meer meekrijg dan het woord voor betalen: payer.
Tegen onze vriendin achter de bar zeggen we dat we, voor we aan de koffie gaan, eerst even toilet willen maken, achterin bij de doucheruimtes. Dat heeft weer nieuwe grappen tot gevolg. Iemand wil ons graag helpen met het afspoelen onder de douche. Nu is het mijn beurt: als ik zeg dat daar tegen betaling zeker over te praten valt, vallen zij even stil.
In de WC's is het sinds gisteravond een zooitje geworden; de potten staan vol water waarin de drollen van misschien wel 40 chauffeurs drijven. Gerda roept de vrouw er bij, die haar hand voor de mond slaat en niet weet hoe gauw ze weg moet komen. Later, als we aan de koffie zitten, horen we haar luid brakend de boel schoonmaken! Daarna pakt ze haar spullen en gaat er vandoor....niet meer gezien!
Pas wat later valt het ons op dat de jolige mannen in jagerstenue zijn.
"Gaan jullie op jacht?"
" Oui, bien sur!"
"Waarop jagen jullie, herten, eenden...?
"Non! Des sangliers!" (wilde zwijnen dus)
Sorry!! "Alors, bonne chasse" dan!
Ook wij verlaten deze aparte plek, uitgezwaaid door de barkeeper. Ik geloof dat ze er wel lol in hebben dat we er waren.
Na Epinal maken we een kleine doorsteek naar Plombières-les-Bains. In het begin gaat het nog, maar de tweede helft van de route is de weg behoorlijk besneeuwd. Als je in z'n één een bochtige 10% helling moet afzakken, wordt het eigenlijk tijd voor sneeuwkettingen. We hebben het zonder gered, alleen .... Gerda zegt dat ze dit beslist niet nog eens gaat doen!
Wat zal dat voor consequenties hebben voor de route die we later op de dag willen rijden. Ik vooral. Dan heb ik het over de weg van Champagnole naar Gex, waar een paar stevige cols in zitten.
Voorlopig echter houdt het op met sneeuwen, de lucht klaart op, hoge wolken, hier en daar zelfs een bescheiden onbewolkt gat en geen spatje sneeuw op het land.
Koffie in Saulx, een mooi dorp met indrukwekkende, bemoste platanen. En weer verder over een droge weg. Ik durf het nog niet uit te spreken, maar ik denk: 'dit gaat lukken!'
"Zullen we in Champagnole aan iemand vragen hoe de toestand van de weg naar Gex is?" stelt Ger voor. Lijkt me prima, op dit moment voorzie ik weinig problemen.
Voor we zo ver zijn, valt de sneeuw echter weer met vlokken tegelijk uit de lucht en met bezwaard hart stap ik een delicatessenwinkel binnen. Routekaart in de hand. Meestal word ik blij van dit soort winkels, maar de kazen en zo zullen me op dit moment een worst zijn.
De deli-vrouw zegt dat de cols moeilijk te berijden zijn, vanmorgen mogelijk zelfs even gesloten geweest, het beste is om voor de laatste col af te buigen naar Zwitserland.
Vignet? Welnee...niet nodig, niemand controleert dat daar. Zelf rijdt ze er ook altijd zonder....etc.
"Heeft u sneeuwkettingen?" vraagt ze.
Ja, die hebben we.
"O, maar dan is er toch geen probleem?" Ik denk van wel.
Ger is bang en zelfs met sneeuwkettingen ziet ze het niet zitten. Ik vind dat heel moeilijk, maar ja, het is niet anders en we draaien om.
Poligny, Lons-le-Saunier, Bourg-en-Bresse, Ceyzeriat..... en daar staan we nu. Op een pleintje, dicht bij de kerk. Op de kaart leek het wel wat, maar 't is een stom dorp. Twee restaurants, waarvan één wegens vakantie gesloten, een café met een stugge, humorloze barman. Alle drie de klanten, die er behalve wij nog binnenkomen, drinken zwijgend, staand aan de bar, hun borrel. De TV staat aan zonder geluid. Midden op de stenen vloer een armoedig gasbrandertje om de ergste kou te weren. Ongebruikelijke stilte. Zo'n café maak je nergens mee!
"Een soort Hopper-tafereel", merkt Gerda terecht op.
Daarna is het in de auto, kachel op 10, aftellen tot we om 8 uur precies bij restaurant La Bascule binnenvallen, waar we hebben gereserveerd.
Het aftellen bestaat voor Gerda uit lezen met de koplamp op. Omdat de standkachel brandt, willen we de accu sparen door de lampen uit te laten. Het is een bizar gezicht als Ger al lezend in slaap valt. Haar hoofd hangt wat vreemd geknakt en met die 2 lampjes op haar voorhoofd lijkt ze, in het tegenlicht van het pleintje, op een buitenwereldlijk insect.
Het eten is van acceptabel niveau; ris de veau voor Gerda en lijngevangen zeebaars voor mij. Je vraagt je af hoe die vis hier is terechtgekomen. Moet op z'n minst een hoge snelheidslijn zijn geweest.
Na het eten maakt Gerda kennis met het prachtige digestief Genepi (liefde op het eerste gezicht) en tijdens het afrekenen, zingen we met de baas nog de schone liederen 'Tombe la neige' (Adamo) en 'Dans le port d'Amsterdam' (Jacques Brel).
Dat er over 1 reisdag zoveel te zeggen valt....ongelofelijk. En dan hou ik me nog in.