Muggelen

Woensdag 4 februari

Zodra ik wat eten op de balkonleuning heb gelegd, komt er een vogel aangevlogen. We zien nu dat hij (zij?) roze poten heeft, wat een beauty is het! Voor hij begint te eten, roept hij zijn partner, die in no time bij hem op de leuning zit. Even later komen er nog 2 bij.
Wat zijn die beesten slim; de vetrandjes van de ham eten ze eerst op. Misschien vinden ze die het lekkerst, in elk geval bevatten die de meeste calorieën. De perenschillen bevriezen snel en zijn wat hard geworden. Deze nemen ze mee naar de metalen schoorsteenkap van het huis tegenover ons en leggen ze erop om zachter te worden! Bij wijze van bakplaat.....geweldig toch? Enig om hen bezig te zien.
Gerda heeft intussen uitgevogeld dat het alpenkauwen zijn.

Maar, de wolken maken plaats voor de zon, dus wegwezen!
Bij het instappen blijkt dat het slot van het linker portier ook raar doet. Het slot van het rechter portier is al een poosje stuk, d.w.z. de deur slaat steeds vanzelf op slot bij het openen.
Veertje kapot, zegt de garageman. 't Schijnt lastig te repareren te zijn, het hele slot moet uit de deur, dus relatief duur. We leven er daarom al een tijdje mee. Aan beide portieren die ellende, wordt wel een beetje veel. Je kan niet gewoon instappen aan de bestuurderskant, alleen als je de sleutel in het slot houdt, in de stand 'openen'. Kwestie van geen sleutels in de auto laten liggen....

Tegen elven zijn we bij de Pré La Joux. Schoenen aan en gaan. Nou.....het tweede slotprobleem van deze ochtend dient zich aan: de schuifdeur valt niet in het slot. Hebben we al eerder gehad en verholpen, maar hoe ook weer?
Na een paar vloeken, logisch nadenken en even muggelen (Zeeuws-Vlaams werkwoord) is het gefixt.

-3 graden op het display en er is wat wind. Daardoor voelt het niet warmer dan de -10 van gisteren. In de praktijk valt het mee, we drinken onze chocolat op een zonnig terras. Ons hoor je niet mopperen, hoewel.... een notoire mopperkont vindt altijd wel wat!
Als ik wil afrekenen met de bankpas zegt de barman:
"Carte bancaire a partir de 8 Euro".
Lekker verhaal! Ik zeg hem dat ik geen cash heb en mijn vriendin waarschijnlijk ook niet. Het valt me mee dat ik de chocolat zomaar mee naar buiten mag nemen, hoewel hij na een minuut of wat wel even komt controleren of we er nog zitten. Intussen hebben we samen de benodigde 6,40 bij elkaar gesprokkeld.
Kijk, dat hij deze regel hanteert, is zijn goed recht. Wat ik me afvraag, is waarom er wel een groot papier op de voordeur hangt of je je dienblad als je vertrekt zelf even naar binnen wil brengen en geen papier met de mededeling m.b.t. het pinnen vanaf 8 Euro. Daarbij krijg ik het luisjes-onder-de-staartgevoel.
Verder valt er voorlopig weinig te mopperen, prachtig weer en de sneeuw houdt het nog wel even! Eerst doorkruisen we het Linga-gebied en daarna gaan we richting Avoriaz. Heerlijke pistes rondom dat dorp (heb ik vast al eens gezegd).
Er zijn meer mensen die het naar hun zin hebben; op een gegeven moment hebben we zelfs een zingende man naast ons in de lift. Tja...wie zou niet in gezang uitbarsten als ie naast ons in de lift terechtkomt?

Tussendoor had ik nog een klein akkefietje. Op een rustige piste, zo breed als een vierbaansweg, skiet iemand me zonder op of om te kijken bijna onderuit. Ik roep weer "lul", hoewel ik op dat moment niet kan zien of het een man of een vrouw is. Capuchon en sneeuwbril op, hoge kraag.
Even verderop zie ik 'het' staan, in gezelschap van 2 mannen. Ik ga er naar toe en begin in het Engels. Als ik klaar ben, vraag ik: "Compris"?
Ze schudt haar hoofd; het is dus een vrouw. Ik herhaal m'n toespraak in het Frans. Zij doet er het zwijgen toe. Zin heeft het natuurlijk niet...'t heeft alleen met m'n eigen emotie te maken.
Voordat de mannen zich er mee gaan bemoeien, maak ik dat ik wegkom. Het deed mij in elk geval goed om haar even in de ogen te kijken.
Waarom word ik daar nu toch zo godvergeten kwaad van? Ik denk dat het met een gevoel van machteloosheid heeft te maken. Je kan helemaal niks doen. Misschien moet ik voortaan blij zijn dat het nog zo goed is afgelopen.

Op de terugweg is er hier en daar een wolk in een gat gezakt, dus bij tijd en wijle skiën we weer op de tast. Maakt niet uit, deze dag kan niet stuk. Misschien wek ik de indruk dat we tussen vele incidenten door ook nog een beetje skiën, maar het is omgekeerd!
En waar kom je nou op een doordeweekse achternamiddag 4 skiënde Teletubbies tegen? De mannen zagen er niet alleen zo uit, ze bewogen ook op dezelfde manier. Erg geestig.
De verklaring is simpel: voor en tijdens carnaval zie je regelmatig verklede mensen op de pistes. Meestal mannen en meestal in dierenpakken, tijgers, beren, konijnen etc.
Ik laat er geen psychologische theorieën op los. Ik heb hier genoeg aan mezelf.....