't Is mooi geweest

Zaterdag 7 februari

Die siliconenspray lijkt het goed te doen. We hebben de schuifdeur al tig keer open en dicht gedaan..... Niks aan de hand! Misschien kan die spray ook bij Gerda helpen, ze klinkt nu zo ziek, dat ik deze skidag in mijn gedachten al heb geskipt.
Blijkt niet nodig, ze is vast van plan om er met paracetamol het beste van te maken.

Overigens begint de stralende dag met mist en wolken... Veel tijd om daar bij stil te staan, hebben we niet; 10 over 10 is de inspectie van het appartement. Terwijl Ger zich daarmee bemoeit, ruim ik de auto verder in en zo staan we om 11 uur bij de lift. In de zon! Samen met vele anderen.
Want wat wij dachten dat een rustige (wissel)dag zou worden, blijkt de drukste dag tot nu toe te zijn. Om parkeerchaos te voorkomen, zijn er een stel regelaars ingezet, waar we eigenlijk wel blij mee zijn. Die kunnen tevens dienen als bewaking; we hebben uiteraard alle bagage, inclusief iPad en laptop, in de auto zitten.

Bij het instappen in de lift hebben we direct het eerste incident te pakken. Terwijl 3 liftmannen grote schik met elkaar hebben, staan Ger en ik keurig klaar om op de stoeltjes van de lift neer te vallen. Als we achterom kijken om het juiste instapmoment te kiezen, zien we tot onze schrik dat de zittingen zijn opgeklapt....niks instappen! En de lift is nog maar 3 meter achter ons. Tijd om ver genoeg opzij te gaan, is er niet meer.
Terwijl mijn hersens razendsnel aan de slag gaan, schreeuwt Gerda direct "hé!" naar die kerels en ze maakt aanstalten om de zitting neer te klappen.
"Non, non, non!" roepen de mannen, dat mag niet.
Gelukkig staan ze dicht bij de rode knop en reageren in een reflex. Net voor we door de lift omver worden gemaaid, blijft die stil hangen. Ok....we zijn wel van het platform afgeduwd en moeten wat moeizaam manoeuvreren om opnieuw klaar te gaan staan, maar ik moet er niet aan denken wat er was gebeurd als die lift ons echt in volle vaart had geraakt.
De reactie van de mensen die ook op de lift staan te wachten, valt een beetje tegen. 't Wordt een heel lacherig gedoe, zo van 'kijk die ouwe trutten eens lekker bezig', terwijl die kerels hun werkplicht stonden te verzaken. Soms moet je slikken....

Wat is het druk op die eerste pistes. Heeft ongetwijfeld te maken met het feit dat voor een deel van Frankrijk de voorjaarsvakantie begint. Daarbij komen dan mogelijk nog behoorlijk wat weekendgangers, die de gunstige weersvoorspelling voor dit weekend hebben gehoord. Er heerst een opgewonden sfeer; het voelt alsof de deur van een 'kooi' is opengezet en iedereen zich naar buiten stort. Misschien is dat ook wel zo.
Het verrast ons niet dat we binnen een half uur de traumahelicopter in actie zien.

"Misschien is het weer wel rustiger in Zwitserland", zegt Ger. Goed idee. Op weg daar naar toe komen we bovendien nog langs ons favoriete tentje L'Abricotine, pour boire un chocolat (vrij naar Gilbert Becaud).
De ondergrens qua pinnen blijkt nu ineens bij 10 Euro te liggen. Als ik zeg dat dat drie dagen geleden niet zo was, schaffen ze voor ons die regel direct af. Beetje zeikerig toch.

In Zwitserland skiën we richting Champoussin en Morgins. Wat een goeie keuze is dat. De pistes zijn nagenoeg leeg; je hoort hier nog hoe stil de bergen zijn. Prachtige vergezichten. En Ger kan er gelukkig ook van genieten. Leve de paracetamol.

Bij het inleveren van de ski's stoot ze nog wel even op straat een bak met rustieke regiopantoffels omver, die allemaal in de blub belanden. Ze helpt ze zo charmant oprapen, dat ons geen schadevergoeding wordt gevraagd.

En dan is het exit. We beginnen gewoon maar aan de weg terug en zien wel waar het autoschip strandt.
Het wordt Douvaine, een groot dorp nog voor Annemasse. Er zijn mooie parkeerterreinen, alleen daar staan borden met een parkeerverbod vanaf zondagochtend 4 uur, wegens markt. Een eindje verderop lukt het wel, bij een bioscoop, een smurfengebouw en een smurfenstadion.

Jacks aan en op zoek naar een restaurant. Het wordt L' Imprevu. We hadden het inderdaad niet voorzien. En veel meer is er trouwens niet. We worden bediend door een mevrouw die heel goed weet wat klanten zijn. Daarom hoeven we niet aan het tweepersoonstafeltje te zitten, dat op een vreselijk ongezellige plek staat. We hebben nu 2 stoelen over, waar makkelijk 2 honden op kunnen zitten. Misschien denken jullie dat ik een rare grap maak.....niet dus.
Aan een andere tafel zit een stel + hond. Op zich kijken we er niet zo van op; we zijn hier al vaker een restaurant binnengelopen, waar de huishond blaffend op je af komt rennen.
Deze mensen echter, hebben hun eigen hond meegenomen naar het restaurant en die zit gewoon met z'n blote kont op één van de lege stoelen aan hun tafeltje. Laat ik er verder het zwijgen toe doen. Het is er warm en we eten goed genoeg.

Eenmaal thuis kruipen we met thermo-ondergoed aan in bed. Bonne nuit!