Verrassing in Viry
Door: Riet
Blijf op de hoogte en volg Riet de Groote
11 Februari 2015 | Nederland, Amsterdam
Zondag 8 februari
't Ging maar net qua temperatuur met het thermo-ondergoed en sokken aan, hoewel we een heel warm dekbed in de auto hebben. Alles wordt zo vreselijk koud en dan dat raam nog op een kiertje. Het ijs staat op de ruiten. Als we de standkachel toch niet hadden.....
Gerda komt de nacht door op paracetamol.
Als ontbijt hebben we bakjes yoghurt, althans....dat dachten we. Het is fromage fraiche met bovenop een poreuze roomschuimlaag. Gadver! Niet goed genoeg de kleine letters gelezen.
Naast ons staan de busjes van de marktkooplui die even verderop driftig hun kramen aan het opbouwen zijn. Daarbij ontstaat een schreeuwerige ruzie met de plaatselijke politie en intussen arriveren de eerste marktbezoekers. Dat zijn van die lui die altijd overal het eerst bij zijn, ken je dat? Van die precieze types met hele grote boodschappentassen. Kortom, het leven is in volle gang! Hallo!!! 8 uur!! Douvaine bruis!
Na Genève wordt de behoefte aan koffie nijpend en we stoppen in het dorp Viry. Wijs geworden op de pistes vragen we bij binnenkomst direct of we met de pinpas kunnen betalen.
"Non madame, je suis desole". (denk de accenten er weer bij)
Heerlijk, dat die Fransen altijd zo desolaat zijn, als ze je moeten teleurstellen.
Vlakbij echter is een bank(je) met ATM, dus laat die koffie maar doorkomen.
Eens even rustig rondkijken. Het is een kleine ruimte, zo'n 40 vierkante meter schat ik, met een bar en een paar tafeltjes. Achter de bar een onopvallende vrouw van vooraan 50, die de uitstraling heeft van eigenaresse. Een stuk of 6 bezoekers, waarvan één man in de uiterste hoek van de bar, ogenschijnlijk verdiept in de krant. Je begrijpt het al; ik heb hem door! Er ontgaat hem niets.
Qua inrichting en klanten zou je zeggen, doorsnee, beetje saai cafeetje. Maar omdat iedereen elkaar kent en geanimeerd praat en grapt, heerst er een prima sfeer.
Er gaan mensen weg er komen nieuwe binnen, waaronder een grote man met grijswit haar, die iedereen begroet en de hand schudt. Ook ons:
"Bonjour mesdames!"
"Bonjour monsieur".
Hij komt heel sympathiek over en vraagt hoe we hier terecht zijn gekomen en zo.
Gerda, als hij door is gelopen:
"Die is van de herenliefde".
"O....", ik heb dat niet zo snel door.
Niet dat het verder belangrijk is, maar in zo'n dorp, in dit café ..... leuk.
Even later komt er een man binnen met een hoog ledergehalte. Broek, jack en hoed, alles zwart. In elk oor een behoorlijk grote ring. Voor dit dorp niet echt mainstream, waarbij aangetekend dat we twintig minuten geleden nog nooit van Viry hadden gehoord.
Hij geeft niemand een hand, sterker nog, kijkt niet op of om en zet zich ver genoeg van de andere gasten aan de bar. In zichzelf gekeerd, blijft zijn blik gericht op het stukje bar direct voor hem.
De man met de krant heeft tot twee maal toe gedurende een nanoseconde zijn blik op beide mannen gericht. 't Is dat ik hem in de gaten heb, anders zou je 't zo maar missen.
De volgende gasten arriveren: drie mannen die samen dikke pret hebben.
Één van hen valt op door de manier waarop hij zijn grijze haar draagt. Je kent die kalende mannen, die het overblijvende haar van boven hun ene oor dwars over het hoofd naar het andere oor kammen. Deze man past dezelfde truc toe, maar dan vanuit de nek. Het is net alsof er laag tegen z'n achterhoofd een langharige scheerkwast wordt geduwd, waarvan de haren tot op z'n voorhoofd vallen.
"Ze hebben hier niet echt sterke drank", zegt Ger, kijkend naar de schappen aan de muur, waarop alleen flessen staan met drank van zo rondom de 20%.
"Nou...", zeg ik, "waarschijnlijk bevindt zich onder de bar nog wel het één en ander". Gerda kan zo naïef zijn! En jawel, we hebben het nog niet gezegd of de meneer achter z'n krant opent het bal met een glas....tja, wat? Gerda denkt dat het wijn is, maar daar leent het model glas zich helemaal niet voor! Het is een soort jeneverglas en dan 2x zo groot.
Tijd om te vertrekken, hoewel ik het liefst hier de hele dag zou blijven. Het is al lang mijn beeld van een gelukkige oude dag: wonen bij zo'n lekker café en 's ochtends op koffietijd naar beneden om terecht te komen in een soort sfeer zoals ik die net heb geschetst.
Beetje suf dat het Le Caquelon heet. Dan is Café Ed toch een betere naam.
Verder bestaat de dag uit rijden, rijden, rijden. Ger rijdt tot de pil is uitgewerkt en dan neem ik het over. Eten doen we niet veel, we hebben een paar sneetjes brood bij ons en een restje ham. Om te drinken zijn er pakjes chocomel.
Tussen Eindhoven en Utrecht worden we nog opgeschrikt door het brandstofalarm. Helemaal vergeten te tanken onderweg. Daar heb je dus het alarm voor.
"Wat gaan we doen met het eten Ger? Wil jij naar Dok48 of NAP als we op tijd zijn?"
Het is 9 uur. Eerst Dok bellen. Daar zijn ze de keuken al aan het schoonmaken, dus dat gaat hem niet worden. Bij NAP is de keuken tot 10u open, we zijn van harte welkom.
Ze leest alvast het menu voor en we kiezen mosselen. Het wordt een half uur later dan we hadden gehoopt, maar omdat we hen op de hoogte houden van onze positie, is het eten klaar op het moment dat we binnenstappen. Wat een service.....
Daarna stuiten we bij onze voordeur op Ed ( ja, van het café!) en we kunnen de verleiding niet weerstaan om bij hem thee met een likeur te drinken.
Wat een thuiskomst! We nemen alleen het hoognodige mee uit de auto....morgen zien we wel weer.
't Ging maar net qua temperatuur met het thermo-ondergoed en sokken aan, hoewel we een heel warm dekbed in de auto hebben. Alles wordt zo vreselijk koud en dan dat raam nog op een kiertje. Het ijs staat op de ruiten. Als we de standkachel toch niet hadden.....
Gerda komt de nacht door op paracetamol.
Als ontbijt hebben we bakjes yoghurt, althans....dat dachten we. Het is fromage fraiche met bovenop een poreuze roomschuimlaag. Gadver! Niet goed genoeg de kleine letters gelezen.
Naast ons staan de busjes van de marktkooplui die even verderop driftig hun kramen aan het opbouwen zijn. Daarbij ontstaat een schreeuwerige ruzie met de plaatselijke politie en intussen arriveren de eerste marktbezoekers. Dat zijn van die lui die altijd overal het eerst bij zijn, ken je dat? Van die precieze types met hele grote boodschappentassen. Kortom, het leven is in volle gang! Hallo!!! 8 uur!! Douvaine bruis!
Na Genève wordt de behoefte aan koffie nijpend en we stoppen in het dorp Viry. Wijs geworden op de pistes vragen we bij binnenkomst direct of we met de pinpas kunnen betalen.
"Non madame, je suis desole". (denk de accenten er weer bij)
Heerlijk, dat die Fransen altijd zo desolaat zijn, als ze je moeten teleurstellen.
Vlakbij echter is een bank(je) met ATM, dus laat die koffie maar doorkomen.
Eens even rustig rondkijken. Het is een kleine ruimte, zo'n 40 vierkante meter schat ik, met een bar en een paar tafeltjes. Achter de bar een onopvallende vrouw van vooraan 50, die de uitstraling heeft van eigenaresse. Een stuk of 6 bezoekers, waarvan één man in de uiterste hoek van de bar, ogenschijnlijk verdiept in de krant. Je begrijpt het al; ik heb hem door! Er ontgaat hem niets.
Qua inrichting en klanten zou je zeggen, doorsnee, beetje saai cafeetje. Maar omdat iedereen elkaar kent en geanimeerd praat en grapt, heerst er een prima sfeer.
Er gaan mensen weg er komen nieuwe binnen, waaronder een grote man met grijswit haar, die iedereen begroet en de hand schudt. Ook ons:
"Bonjour mesdames!"
"Bonjour monsieur".
Hij komt heel sympathiek over en vraagt hoe we hier terecht zijn gekomen en zo.
Gerda, als hij door is gelopen:
"Die is van de herenliefde".
"O....", ik heb dat niet zo snel door.
Niet dat het verder belangrijk is, maar in zo'n dorp, in dit café ..... leuk.
Even later komt er een man binnen met een hoog ledergehalte. Broek, jack en hoed, alles zwart. In elk oor een behoorlijk grote ring. Voor dit dorp niet echt mainstream, waarbij aangetekend dat we twintig minuten geleden nog nooit van Viry hadden gehoord.
Hij geeft niemand een hand, sterker nog, kijkt niet op of om en zet zich ver genoeg van de andere gasten aan de bar. In zichzelf gekeerd, blijft zijn blik gericht op het stukje bar direct voor hem.
De man met de krant heeft tot twee maal toe gedurende een nanoseconde zijn blik op beide mannen gericht. 't Is dat ik hem in de gaten heb, anders zou je 't zo maar missen.
De volgende gasten arriveren: drie mannen die samen dikke pret hebben.
Één van hen valt op door de manier waarop hij zijn grijze haar draagt. Je kent die kalende mannen, die het overblijvende haar van boven hun ene oor dwars over het hoofd naar het andere oor kammen. Deze man past dezelfde truc toe, maar dan vanuit de nek. Het is net alsof er laag tegen z'n achterhoofd een langharige scheerkwast wordt geduwd, waarvan de haren tot op z'n voorhoofd vallen.
"Ze hebben hier niet echt sterke drank", zegt Ger, kijkend naar de schappen aan de muur, waarop alleen flessen staan met drank van zo rondom de 20%.
"Nou...", zeg ik, "waarschijnlijk bevindt zich onder de bar nog wel het één en ander". Gerda kan zo naïef zijn! En jawel, we hebben het nog niet gezegd of de meneer achter z'n krant opent het bal met een glas....tja, wat? Gerda denkt dat het wijn is, maar daar leent het model glas zich helemaal niet voor! Het is een soort jeneverglas en dan 2x zo groot.
Tijd om te vertrekken, hoewel ik het liefst hier de hele dag zou blijven. Het is al lang mijn beeld van een gelukkige oude dag: wonen bij zo'n lekker café en 's ochtends op koffietijd naar beneden om terecht te komen in een soort sfeer zoals ik die net heb geschetst.
Beetje suf dat het Le Caquelon heet. Dan is Café Ed toch een betere naam.
Verder bestaat de dag uit rijden, rijden, rijden. Ger rijdt tot de pil is uitgewerkt en dan neem ik het over. Eten doen we niet veel, we hebben een paar sneetjes brood bij ons en een restje ham. Om te drinken zijn er pakjes chocomel.
Tussen Eindhoven en Utrecht worden we nog opgeschrikt door het brandstofalarm. Helemaal vergeten te tanken onderweg. Daar heb je dus het alarm voor.
"Wat gaan we doen met het eten Ger? Wil jij naar Dok48 of NAP als we op tijd zijn?"
Het is 9 uur. Eerst Dok bellen. Daar zijn ze de keuken al aan het schoonmaken, dus dat gaat hem niet worden. Bij NAP is de keuken tot 10u open, we zijn van harte welkom.
Ze leest alvast het menu voor en we kiezen mosselen. Het wordt een half uur later dan we hadden gehoopt, maar omdat we hen op de hoogte houden van onze positie, is het eten klaar op het moment dat we binnenstappen. Wat een service.....
Daarna stuiten we bij onze voordeur op Ed ( ja, van het café!) en we kunnen de verleiding niet weerstaan om bij hem thee met een likeur te drinken.
Wat een thuiskomst! We nemen alleen het hoognodige mee uit de auto....morgen zien we wel weer.
-
12 Februari 2015 - 04:47
Ruud:
Riet, jouw beschrijving over wat er om ging in dat cafe was als een hoofdstuk uit een book. Ik was er helemaal in verdiept en net als jij, Wilde dat het nog een poosje ging.
Fijn dat jullie weer heelhuids zijn thuis genomen. Hoop dat Gerda intussen weer opgeknapt is.
Koelere dag vandaag, 26 graden. Morgen weer in de darting en dat blijft nog een tijdje.
Tot de volgende reis. xx
-
12 Februari 2015 - 09:07
Wil:
Jammer, dat het nu weer stopt ( thuis beleef toch ook van alles!!!!) -
12 Februari 2015 - 09:57
:
Ik moet zowel Ruud als Wil gelijk geven, dus Riet.......doorgaan, je schrijfkunst moet je wel bijhouden. Dat café, ik zat er gewoon ook, zo komen we nog eens ergens.
Wat dacht van café Ed? Dat kennen we nog niet.
-
12 Februari 2015 - 14:34
Marja:
Heerlijk stukje! Wat schrijf je toch enig!
-
12 Februari 2015 - 18:12
Carry Coppes:
En gaan jullie nu naar Finland? Bofferds! Maar ook wij boffen. Weer elke dag een gezellig half uurtje lezen:-) -
12 Februari 2015 - 20:47
Janjop:
ha die meidens
welkom thuis,misschien wat laat,
maar niet minder gemeend.
we hebben wee genoten van de schrijfkunst van Riet
maar hoe is het met Ger?
er is me iets ontgaan.van ziek zijn enz.
hopelijk alles weer voor z,n roodkoperen!!
liefs xxx janjop
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
