Peter Pan revisited

Zaterdag 31 oktober

Het symbolische ontbijt: thee, fruit en een plak cake is genoeg voor de korte overtocht. We zijn ongeveer met z'n tienen en de zeboekarren om ons naar de boot te brengen, staan al klaar.
Een man, die zichzelf 'représentant' van Peter Pan noemt, spreekt ons aan. Ik begrijp dat ik moet bellen met Peter. Heb ik geen behoefte aan, dus ik doe een beetje alsof ik hem niet begrijp.
Daarop tikt hij zelf het nummer in en geeft me zijn telefoon. Oppassen Riet, voor je 't weet, zit je ergens aan vast en we gingen op goed geluk.
Peter wil weten of we van plan zijn te komen, wat ik beaam. Verder zijn we vrij om ter plekke een huisje te kiezen, begrijp ik.

Na het boarden, deelt de bemanning zwemvesten uit, die ongeveer niemand aantrekt. Stelletje subversieven. We maken nog een tussenstop bij de zeehaven, die ongeveer een kilometer uit de kust ligt. De reden daarvoor zal ongetwijfeld het grote verval zijn. Niet zo erg als in Normandië bijvoorbeeld, maar het doet er aan denken.
Altijd leuk op zee, hoewel er verder niet veel te zien is. Nauwelijks vogels. Wel een paar vliegende vissen en een rug met vin, waarvan de bemanning later zegt dat het een haai was.
Half 11 maken we de eerste stop bij 'resort' Lalandako. Er liggen een stuk of vier, vijf lodges langs het strand en de gasten worden afgezet op het strand voor de lodge waar ze hebben gereserveerd. Dat maakt duidelijk waarom ze zekerheid wilden over onze bestemming.
Lalandako ligt aan een rustig strand een eindje van het dorp vandaan en wat we er van kunnen zien, maakt een goeie indruk. Hier stapt o.a. het Duitssprekende stel uit dat gisteren ook bij Blú zat.
Daarna varen we langs het dorp, dat ongeveer in het zand ligt. Volgens mij zijn alle inwoners op het strand. De mannen rondom de vissersboten, de vrouwen doen de (af)was of zoiets, veel kinderen, al dan niet in zee. So far so good, tot de boot ineens richting strand draait en ik tegelijkertijd de naam Peter Pan op een houten gebouw zie staan. Het ziet er veelkleurig en ludiek uit, op zich niks mis mee, alleen..... het ligt aan de rand van het dorp. Dat was helemaal niet onze bedoeling. Na alle hectiek, hoopten we enkele dagen op een rustig strand door te brengen. Daar zal op deze plek waarschijnlijk geen sprake van zijn. Als we in zee gaan, trekt dat ongetwijfeld aardig wat kinderen aan en op het strand voorzien we veel mensen die iets te verkopen zullen hebben. Tja, komt misschien onsympathiek over; daar hebben we het later nog wel eens over! Onder het genot van.
Kortom, we vragen aan de bootjongens of we alsnog naar Lalandako kunnen worden gebracht. Dat kan niet, dus kiezen we Peter Pan voor ons geld.
We worden opgewacht door een letterlijk kleurrijk figuur; de eigenaar nemen we aan.
Twintiger, man, althans zo voelt en klinkt het, hoewel hij met succes zijn best heeft gedaan om qua hoofd een vrouw te zijn. Rossig geverfd haar, knalrode lippen, wenkbrauwen vervangen door potloodstreepjes. De baard is uiterst glad geschoren en zijn hele gezicht zit onder een laagje foundation. Zijn ogen kunnen we niet zien, want hij vindt het niet nodig om het kleurrijke montuur met pikzwarte glazen af te zetten als hij tegen ons praat.
Verder draagt hij een uiterst strak soort glimmende legging met luipaardmotief, die een smal stevig kontje accentueert. Zijn echte geslacht is niet te zien, omdat een erg wijde trui, meer een wijdmazig net, de kruisheuvel bedekt. Alle 20 nagels gelakt en elegante slippers met glimmers.
Ik voel irritatie bij de begroeting en inderdaad, hij wil ff weten waarom het zo lang duurde voor we uit de boot kwamen. Het lijkt mij het beste om open kaart te spelen:
"Nou, na twee weken reizen met openbaar vervoer en alles wat daar mee samenhangt, hebben we behoefte aan een dag of wat rust. We schrokken van de locatie zo dicht bij het dorp. Je hebt een goeie recensie in de LP, alleen dat we midden in het gedruis zitten, wordt daarin niet vermeld".
Een bits "maar jullie hebben toch gereserveerd?", is zijn reactie.
Ik leg uit dat we de serieuze intentie hadden om bij hem onze intrek te nemen. Dat we geen idee hadden van de infrastructuur hier (zeg maar de afwezigheid daarvan) en dat het best had gekund dat er een wegje langs het strand had gelopen. Mocht zijn lodge ons dan niet bevallen, dan hadden we ons met een taxi naar een ander adres kunnen laten rijden. Ik vraag er gelijk maar achteraan: "Are you angry"?
Het lijkt of hij daar even van schrikt en vermant zich.

Ineens komt in een flits mijn allereerste ervaring met Peter Pan voorbij. Ik zal een jaar of 10 zijn geweest toen mijn moeder me meenam naar de bioscoopfilm van Peter Pan. Thuis had ik het boek ervan helemaal stukgelezen, bovendien was ik nog nooit in een bioscoop geweest. Ik genoot, totdat ik door de bewegingen op het doek misselijk werd en kotsend de zaal moest verlaten.
Wordt dit mijn tweede Peter Pan debacle?

Hij laat ons twee bijna identieke huisjes zien, zonder stromend water. Niet douchen maar mandiën.
Daarna biedt hij ons voor dezelfde prijs een familiehuis aan. Dat is ruimer, er is een douche en het heeft een verdieping, waar ook een bed staat. In de ronde muur zijn over de hele lengte luiken, zodat we vanaf een bankje kunnen genieten van uitzicht op zee.
Terecht merkt Gerda op dat er geen ruimte is om buiten te zitten en daarom kiezen we één van de eerste huisjes vlak achter het strand.
De mensen van het dorp mogen niet hier voor op het strand zitten, zegt hij en als ze het toch doen, jaagt hij ze weg. Hij besluit met de mededeling: "I have the army here", waarmee hij doelt op 2 gewapende jonge mannen die dag en nacht de tent bewaken. Blijkbaar dreigt er serieus gevaar.

Ff bijkomen met een lichte lunch: bruschetta classica. Want, Peter Pan heet Dario en is Italiaans. Volgens de LP runt hij samen met een (zijn?) vriend deze lodge, waarvan vooral de keuken wordt geprezen. De vriend heet Valerio, maar wie dat is wordt niet echt duidelijk. Het lijkt er het meest op dat het een magere, donkere knul is, die qua uiterlijk van Madagascar zou kunnen komen en aan de linker kant van zijn hoofd wat piercings heeft.
Het WiFi netwerk heet dus Valerio en de code is 'darioxxx'. Je verzint het niet.

Na de lunch lopen we een eind langs het strand, de rustige kant op. Mooie schelpen, nauwelijks branding. Een enkel kind wil graag een 'cadeau'. De vissers proberen ons te strikken voor een maaltijd met verse vis of schaaldieren onder hun afdak.
Alleen ook hier lopen we tussen de mensendrollen. Dat maakt niet dat je echt zin krijgt om in zee te gaan. Het strand is sowieso niet schoon. Net als op het terras bij ons huis liggen ook hier grote dode kakkerlakken.

Er komt regen, héél veel regen. Onder de voordeur door loopt de kamer vol en via de achterkant, de hele badkamer. Als Ger naar de WC is geweest en achteromkijkend een grote kakkerlak in de plee ziet worstelen om boven water te blijven, heeft ze het er helemaal mee gehad. Terwijl ze de pleeborstel in m'n handen duwt, roept ze:
"Zorg dat ie niet boven komt, ik ga even naar Peter!"
Nadat ik het beest 3 keer kopje onder heb geduwd, zie ik hem niet meer.
Het resultaat van Ger's missie is dat we naar het familiehuis verhuizen. Goed, ook daar moeten we de WC met een halve litermaat doorspoelen, maar er is een douche. En voor het water op de eerste verdieping staat, moet er veel gebeuren.
Tijd voor borrel en eten.

Menu van de dag: roze tonijn (er is ook weer witte) met rozemarijn en groentemix. Erg lekker!
Vogel van de dag: vliegende vis.

Als we terug naar huis lopen, 'schiet' er één van de bewakers met kalashnikov op ons af om....ja, om wat eigenlijk. Na controle van het huisnummer verdwijnt hij weer.

Buiten klinkt behoorlijk harde muziek, waar we niet wakker van kunnen liggen.