De roep van de jungle

Vrijdag 13 november

Wat een kolereherrie vannacht. Eerst een monoloog van een Duitser; het hield niet op. Na een half uur of zo was ik het zo verschrikkelijk zat, dat ik in het Engels heb geroepen of ie z'n face een beetje kon upshutten. Het hielp.
Even later, in het huisje naast ons, een vrouw: zelfde laken een pak.
Ik noem het huisjes, maar qua gehorigheid zijn het tenten. Rieten dak, muren van gevlochten houtstrips, betengeld met jute. Voor- en een stuk zijgevel bestreken met een soort pleister.
En dan heb ik het nog niet over het dierenrijk gehad; dat woord kan je gerust letterlijk opvatten. Nog nergens zo'n nachtelijk kabaal meegemaakt. De aanvoerder van het geheel was een vogel, die slechts 4 tonen kan produceren, maar dat doet ie dan ook goed! De hele nacht door non-stop 'kaa-kaa-kaa-kaa'. Tussenpozen van 1 seconde. Vogel van de nacht.
Ik moest denken aan de jungle van Vietnam. Daar hebben we in soortgelijke gehorige huizen geslapen met veel minder lawaai. Of zou dat nog het gevolg zijn geweest van al het gif dat de Amerikanen er ooit hebben uitgestrooid? De palmen, die na die oorlog zijn geplant, noemen ze er niet voor niks 'na-palmen', waar dan weer na-apen in leven.

Genoeg geklaagd. Op den duur vallen we toch in slaap, tot we opschrikken van... ja, van wat? Ik dacht: sirenes....alarm! Gerda heeft het door:
"Joh, dat zijn die lemuren!"
My god, niet normaal. 't Zijn echt net sirenes, alleen het geluid varieert meer in toonhoogte.
Toen ik in de LP las dat ze tot een mijl ver waren te horen, dacht ik 'het zal'... Het is beslist niet teveel gezegd. Gelukkig stond er bij dat ze maar twee keer per dag roepen, als ik me goed herinner. Ger zegt dat ze er om 11:00 uur mee ophouden. Je kan er dus wel afspraken mee maken, daar hou ik van.

Later, aan het ontbijt op het terras, horen we ze weer. Half 10: 't kan nog. Het geluid klinkt dichtbij en Ger gaat even kijken of ze wat ziet. Helaas is het net als bij de vogels; de begroeiing is zo dicht, dat ze echt aan de rand ervan moeten zitten om ze te zien.
Als ze voor de derde keer roepen, wenkt iemand van het personeel dat we bij hem beneden op het grasveldje moeten komen. En daar, vlak voor ons, aan de overkant van een smal stroompje, springen 4 grote zwart-witte lemuren van boom naar boom. Nu en dan blijven ze zitten om ons uitvoerig te bekijken. Wat mooi om te zien!
Toen wij naar beneden gingen, kwam er net een stel Japanners aan om zich met hun joekels van lenzen te installeren op het terras. Ger riep nog een paar keer:
"Dáár moet je zijn! Vanaf hier kan je ze niet zien!"
Het haalt niks uit, ze blijven gewoon staan.
Van de vele soorten lemuren, is dit de Indri. Volgens mij de grootste en Ger heeft gelezen dat ze in gevangenschap dood gaan, omdat ze dan stoppen met eten.

Die groepen gaan wel twee of drie keer per dag op stap met hun gidsen, busjes en jeeps. Er zijn nl. ook nacht(lees: avond)excursies, waarbij je dan weer dieren ziet die overdag niet thuis zijn. Naar het werk of zo.....
We spreken een Amerikaan, die in 12 dagen zo ongeveer heel Madagaskar heeft bestreken en uitgekamd. Daarbij vergeleken, zien wij niks.
Bij het hotel concentreert het leven zich op en om het terras. In je huisje zitten, is geen optie: veel te donker en maar 1 luik bij wijze van raam. Vóór het huis is evenmin wat. Te weinig ruimte en je ziet niks van de omgeving. Bovendien zijn er geen stoelen, alleen een paar houten krukjes. En niet te vergeten....op het terras en in het restaurant is WiFi. Niet echt snel.
Soms is het genieten, bijvoorbeeld van een dikke Nederlander, die ontzettend moet balen:
"Jezus, heb ik geen bereik".
"O, ik wel hoor", zegt zijn Petra.
"Heb jij wel bereik? Hoe kan dat dan?"
"Weet ik niet, ik heb al de hele tijd bereik!"
"Nou ik dus echt niet. Zit ik hier g... een beetje voor lul ...." enz. enz.
Op den duur klapt hij z'n tablet dicht en bestelt twee ocean salads. 't Is al even na drieën en lunchtijd is tot 3 uur.
"The kitchen is closed", zegt de ober.
Nu gaat hij helemaal los: "Dat is allemaal de schuld van die stomme socialistische Fransen. Kunnen ze g... eens wat verdienen, gooien ze die keuken dicht, stelletje....!"
De bazin is het gelukkig met hem eens en komt zeggen dat ze de salade toch zullen brengen.

Menu van de dag: tomatensalade, gebakken aardappelen met knoflook en peterselie. Voor Gerda een kom noedelsoep.
Groene thee met een glaasje plaatselijke rum. Hier hebben ze weer andere smaken, we kiezen lychee.

Morgen moeten wij maar eens op stap.