Het uur van de vogel

Zaterdag 14 november

De zon heeft de ochtendnevel nog niet opgelost, als we om half acht vertrekken bij het hotel. Eigenlijk moet je een ontbijtpakketje vragen en om een uur of 5, als het licht wordt, beginnen met lopen. Na tienen, zeker na 11 uur is het al te warm. Waarom we dan niet vroeger gaan? Hoogst waarschijnlijk ligt dat meer aan mij dan aan Ger.
Even water kopen aan de overkant van het hotel. Daar zijn een restaurant, een paar guesthouses en wat winkeltjes.
't Is maar een kilometer lopen naar de ingang van het Parc National van Andasibe, het grootste van de parken hier in de buurt. Een paar honderd meter er vóór staat een bord met de naam Parc Mitsinjo. In de LP lazen we dat dit kleinere park een initiatief is van een aantal gidsen.
Bij het grote park is het druk met jeeps en busjes vol toeristen. Gidsen zitten te wachten op klanten. Je betaalt een vaste entreeprijs en daarbij komen de kosten van een (verplichte) gids. De hoogte daarvan is afhankelijk van de lengte van de wandeling die je kiest. Het ziet er nogal commercieel uit en we zijn bang dat we in een soort optocht door het park terecht zullen komen.
In de ontvangsthal is een expositie over de geschiedenis en het leven van de Indri, die we gisteren zagen. Veel selfies makende scholieren.
Het geheel trekt ons niet zo aan en we gaan terug naar Mitsinjo. Daar was het een stuk rustiger en we beginnen met een wandeling van 2 uur. Gids en entreeprijs zitten hier samen in één tarief. Wat maakt het uit, ook hier geldt, hoe langer de wandeling hoe hoger de prijs en de gids is uiteraard verplicht.
Gerda maakt duidelijk dat ze in eerste instantie voor de vogels 'gaat'; gidsen nemen al gauw aan dat je prioriteit bij de lemuren ligt. Als we een poosje op weg zijn, zegt hij dat je voor vogels beter vroeg in de ochtend (5 uur) of later op de dag (na 15:00u) kan gaan. Lekker verhaal!
In één adem gaat hij door met: 'dan beginnen we morgen vroeg en dan gaan we daar en daar naar toe, want dan zien we dit en dat...enz. enz.'
Ho ho......eerst maar eens aan ons vragen of wij dat wel willen, lijkt me.
Voorlopig lopen we de heuvel op en neer, door dichte begroeiing. Af en toe horen we vogels, die we niet zien of de gids ziet er één, die vóór wij hem zien, alweer weg is gevlogen. Daarbij moet je veel naar beneden kijken als je loopt, omdat er meer wortels boven de grond lijken te liggen, dan er onder.
Een Madagascar tortel is de eerste vogel die we wat langer kunnen bekijken, van achteren weliswaar...maar toch.
Af en toe duikt onze gids plots het struikgewas in en roept 'hier zat vorige week een nest' of iets dergelijks, om na een poosje te komen melden dat het er niet meer is.
Nu er zo weinig vogels zijn, zeggen we dat kameleons ook mogen en dat menen we. Helaas levert het niks op, ondanks het feit dat hij nog even met een stokje in een hoop dorre bladeren roert, terwijl hij roept: "Laat je eens zien!"
En dan is daar de blauwe coua. Hoewel hij iets te beweeglijk is om hem rustig te bekijken, kunnen we goed genoeg zien hoe mooi hij is. Vogel van de dag.
Af en toe imiteert de gids vogels om ze te lokken en als dat niet veel helpt, pakt hij zijn telefoon, waar een heleboel vogelgeluiden op staan. Hij speelt ze zo vaak af, dat we af en toe niet weten of het echte vogels zijn of niet.
Aan het eind van de toer, bij een waterplas, lopen er gewone, bruine lemuren uit het bos. Ze lijken wel half tam, zo dichtbij komen ze.
Gelukkig voor Ger ook nog wat vogels. In de lucht een paar cuckoo-rollers, zegt de gids. Ze vliegen echter zo hoog dat we ze niet goed genoeg kunnen zien. Dichterbij tussen de bomen wordt het nog even interessant: een blauwe vanga, een nelicourviwever en nog iets onduidelijks met rood bij de staart!

Als de gids wat druk op het geheel begint te leggen om een afspraak voor morgen vast te leggen, kan ik niet laten om te vragen, waarom hij toch met ons is gaan lopen:
"Why didn't you advise us to come back after three?"
Ja..nou...'t komt er op neer dat er na drieën dan toch weer net niet genoeg vogels zijn; het moet echt 's ochtends vroeg. Ik laat het maar, natuurlijk had hij ons ook dát kunnen aanbevelen.
We leggen niks vast. Je kan hier zo naar toe lopen en een rondleiding kopen. Bovendien lag de plek waar wij met hem het bos uitliepen gewoon ergens vrij toegankelijk langs de weg. We kunnen zelf zo weer naar die waterplas lopen.

Terug bij het hotel zit er een nieuwe groep jonge Amerikanen, waarvan één griet buitengewoon irritant aanwezig is. Ze beheerst het hele terras....pfff. Als ze vannacht haar mond maar houdt.
Aan die man van gisteren vragen wij hoe het komt dat hij als enige Amerikaan bij een groepje Japanners terecht is gekomen. Als de gids Japans met hen praat, kan je zien dat hij er niks van verstaat. Dan vertelt hij dat de Japans sprekende gids zijn zoon is, die 7 jaar in Japan heeft gewerkt voor Toyota en nu over heel de wereld reist met groepen Japanners. Hij zelf woont in Utah.

Verder is Gerda weer een beetje ziekig geworden: koortsig, misselijk, darmkrampen....het houdt niet op. Ik wel nu.

Met dank aan Vincent: Het geluid van de Indri's is te horen via de volgende link, vanaf 1 min. 20 sec. http://youtu.be/TNaxOfbkwNs