Overspoeld

Maandag 16 november

Ik zeg: 6 uur op. Dan weet je 't: Gerda is beter! Ze is zo fit als een fazant, dus ontbijten en de pas erin.
Een paar honderd meter verder langs de weg, staat een bord 'Rico Lodge 350m'.
"Zullen we eerst daar eens kijken?", zegt Ger. Mij best.
Een onverhard pad loopt gestaag omhoog. De begroeiing is gelukkig niet zo dicht, toch hóren we meer vogels dan we zien. In elk geval is het heerlijk om hier zo te lopen zonder gids.
Na een open grasplek met vastgebonden stieren, houden we rechts aan. Al gauw hangt er een verschoten en gescheurd spandoek tussen de bomen met de naam van de lodge er op en langs het pad staat een mast met de Malagassische vlag.
Verder lopend, zien we eerst wat verwaarloosde, kapotte houten bouwsels. Later ook huisjes, die er nog redelijk uitzien. Alles ligt verspreid in het bos, waar genoeg licht doorheen valt. Dunne stammen, luchtig gebladerte. Behalve een snelle blauwe coua zien we geen vogels, zelfs niet in een wat lager gelegen waterplas.
Ineens zijn er mensen: een man met zijn zoon, die met een groot hakmes loopt te zwaaien. We vragen of dit pad uiteindelijk weer op de doorgaande weg uitkomt. Die vraag boeit hen niet zo. Het enige wat ze ons duidelijk willen maken, is dat de beheerder verderop woont. We begrijpen niet zo goed wat er te beheren valt. Naar ons idee is Rico Lodge al enige tijd geleden een stille dood gestorven, zo te zien al vóór het echt tot bloei was gekomen.
Goed, misschien moeten we naar de 'beheerder' om hem te vragen hoe we het beste onze wandeling voort kunnen zetten.
Aan het eind van het pad is inderdaad leven: een familie zit op de houten trap voor hun hut en vanuit een ander gebouwtje komt een man op ons toe, die zich voorstelt als de beheerder.
Hij begint direct aan een rondleiding, waarbij we als eerste een soort houten schuur binnengaan, die een restaurant blijkt te zijn. Een stuk of vier, vijf tafels met een kleedje er over. Aan één ervan zit een vrouw. Ze zou een gast kunnen zijn, want de beheerder vertelt ons dat hij af en toe weer gasten heeft. Morgen bijvoorbeeld, komt er een groep ecologen.
We spreken onze verbazing er over uit dat de lodge open is, omdat we zoveel vervallen hutten hebben gezien.
Daarop vertelt hij dat ze in 2010 zijn begonnen met de exploitatie, maar dat die al gauw is stukgelopen op, wat ik vertaal als 'geen recht van overpad'. Ik begrijp dat ze geen toestemming kregen om het bospad te gebruiken. Je zou denken: hoe kan je dan zo'n lodge beginnen, als dat de enige toegangsweg is? Misschien ligt het wat subtieler....
Dat probleem is nu in elk geval opgelost en hij vertelt vol vuur over zijn plannen voor de herstart. Eco is het toverwoord. De natuur moet worden beschermd, hij wil de ontbossing tegengaan, inheemse soorten bomen herplanten en in de waterplas beneden een tilapiakwekerij beginnen! 'k Weet niet of dat nou zo eco is.
Hij laat ons de huisjes van binnen zien, waar we zelf al omheen hadden gedraaid op de heenweg. Die zijn verrassend goed en smaakvol ingericht, vooral de badkamers. Als alles zo goed functioneert als het er uit ziet, valt er niks te klagen.
We bedanken hem en forceren daarmee het afscheid een beetje; we hebben genoeg gehoord en gezien.

Onderweg naar de orchideeënplas van eergisteren, zien we een prachtige vogel, zomaar in de bomen langs de weg. Blauw/zwart met wit en een helder blauwe ring om z'n ogen. Het is de Terpsiphone mutata. En of hij nou tot de waaierstaartvliegenvangers of tot de paradijsmonarchen behoort of tot allebei blijft verwarrend. In elk geval tot de vogels van de dag.
Bij de plas zien we weer een paar lemuren en vissen, die zwarte wolken kuit schieten. Natuur....je raakt er nooit op uitgekeken.
Hoewel het al aardig warm is geworden, slaan we deze keer bij de waterplas linksaf. De gids van eergisteren zei immers dat hij die kant op zou gaan met ons om meer vogels te spotten in een openbaar park. Jammer...hoe ver we ook lopen en hoe goed we ook opletten, geen park te zien.
Wat we wel zien, is hotel Mikalo. Jullie zijn het vast vergeten, maar het is het hotel waarvan onze busjesman/gids zei dat het gesloten was. Niet dus...het is gewoon open. Dit bepaalt ons weer bij de vraag 'wat/wie kan je geloven?'
We keren om. De terugweg is afzien. Bloedheet, geen schaduw en mijn voet is nog niet 100%.

Thuis is er bier, cola, eten, bijkomen en een brilvanga.
Half de middag zitten we heerlijk op het terras te lezen en schrijven als Clay en zijn vrouw weer op het toneel verschijnen. Ze komen direct op ons af, beginnen te praten en te vragen en wat ik absoluut niet had gewild, gebeurt: ze schuiven bij ons aan.
Het verneukeratieve is dat hij heel relaxt overkomt en een zachte stem heeft. Maar met die op zich gunstige randvoorwaarden, lult hij je helemaal plat. Met name hun reis door Japan wordt van Noord tot Zuid, geen tempel overslaand, door onze strot geduwd. Shanon, zo heet zij, doet één keer een poging: "May be it's a bit too much dear....". Echter zo vrijblijvend dat je denkt 'ze weet al lang dat het niks zal uithalen'. Iets zeggen of vragen om de monoloog te doorbreken, helpt ook niet; hij gaat er gewoon niet op in.
Middag verziekt. Niks schrijven, lezen...... zelfs niet drinken. Zij doen de hele tijd samen met één fles speelgoedbier van 1%. Als er wat verwarring is met een bestelling en mijn pastis op tafel komt, zegt ze tegen hem: "She drinks". Hoe ze dat precies bedoelt, weet ik niet. De combinatie met die ene fles van hen zorgt er hoe dan ook voor dat ik nauwelijks een tweede durf te bestellen.
Tegen zessen ben ik zo ver dat ik moet kiezen tussen ontploffen of weggaan.
Ze vertelden dat ze het zo vreemd vinden, dat ze soms plotseling niks meer horen van mensen, die ze onderweg hebben gesproken en waar een leuk contact mee was. Ook nu, op Madagaskar. Er woont hier ergens een vrouw, die ze in een buitenland hadden ontmoet. Nu ze hier zijn en bij haar op bezoek willen gaan, antwoordt ze niet meer. Nou...ik snap het wel!
Uit hun verhalen blijkt o.a. dat ze er op uit zijn om tijdens hun reizen veel bij mensen thuis te slapen. Nooit wil ik nog iets met dit stel!

Even time out in ons huisje. Toch moeten we weer terug om te eten. Als we aankomen, zijn ze er goddank niet en kan ik vrijuit mijn pastis drinken. Eenmaal in het restaurant, komen ze in de buurt zitten. Ik probeer hen te negeren, maar hij staat al naast de tafel:
"Is there anything on the menu you can recommend?"
Nee!!!
Uiteindelijk gaan ze eerder weg dan wij. Tijdens het eten deed hij nog een paar pogingen tot contact, die door Ger netjes doch afstandelijk genoeg werden beantwoord.

Menu van de dag: Kip met zwarte paddenstoelen (Ger). Kantonese wok met rijst en groenten.

Andere vogels: zwartsnavelijsvogel, Madagaskar-blauwe duif.

Terug in het huis roept Ger vanaf de wc:
"Riet! Snel.....kom hier! Even vasthouden, de spoelbak loopt over!"
De enige manier om het water te laten stoppen is je vinger voor het gat houden. Terwijl Ger dat doet, kleed ik me vliegensvlug aan en hol naar de receptie. Een man met zaklantaarn komt zich over het probleem buigen. Gelukkig snapt Ger het beter dan hij, zodat ze hem wat aanwijzingen kan geven. Toch redt hij het niet en haalt een tweede man en een vrouw erbij. Ook met z'n drieën, gecoacht door Ger, komen ze er niet uit. Tussenoplossing: buiten de kraan dichtdraaien en niet meer doorspoelen....
Bonne nuit!
Pas als ik in bed lig, denk ik 'shit! kraan buiten dicht.....dat wordt waarschijnlijk niet douchen morgenochtend'