Le fin du chemin....

Zaterdag 5 maart

Bij het wakker worden, is het zelfs onder ons winterdekbed een beetje koud. Komt ook door het rooster dat, als het dak dicht is, voor verse en in dit geval, koude lucht zorgt. Dank zij de onvolprezen standkachel, is het echter in de kortste keren weer behaaglijk.
Van gisteren hebben we nog een paar boterhammen met gerookte wilde zalm over en wat hardgekookte eieren. Hoe luxe wil je 't hebben. Het is een traditie geworden dat we, als we naar de wintersport rijden, voor onderweg brood, zalm en eieren meenemen. En als drinken pakjes chocomel. Geen combinatie, maar wel ons guilty pleasure.

Als Ger na het tanden poetsen weer binnen komt, zitten haar profielzolen vol met stront.
"Gatverdamme, dat is natuurlijk van het hondje van die kerel".
Tijdens het ontbijt scharrelde er te lang een man met een hondje te dicht om de bus heen, vonden wij.
"Ik heb het echt niet gezien hoor, die poep heeft ongeveer dezelfde kleur als de steentjes".
Dat is zo; de kerk is omgeven door bruingele steenslag en bij nadere beschouwing ligt het hier bezaaid met hondendrollen. Maar, de natuur neemt en de natuur geeft. Het laatste in de vorm van regenplassen, groot genoeg om de profielen in schoon te spoelen.

Over poep gesproken, een WC zou welkom zijn, liefst in combinatie met koffie.
Bijna het dorp uit, nemen we een verkeerde afslag, waardoor we voor de tweede keer langs een café komen, dat we wel zien zitten: 'Bar des Sports'.
't Is een uur of 10 en gezien het aantal mannen dat aan de bar hangt, moet de koffie er wel goed zijn. Dat klopt. En er is méér; de eerste glazen Ricard worden op de bar gezet, naast de pakjes sigaretten, als partners in crime.
Tegenover het café is de boulanger. Een paar mannen hebben een stokbrood bij zich liggen, dat in het midden omwikkeld is met een zakdoekformaat papier. Zeg je 's ochtends tegen je vrouw: "Chérie, jij hebt het al zo druk vandaag, ik ga wel even voor je naar de bakker".
Heerlijk om de gang van zaken hier op je gemak te bekijken. Nieuwe mannen die binnenkomen, geven de anderen stuk voor stuk een hand.
De enige vrouw, die behalve wij dan, binnenkomt, doet het anders. Ze is invalide, soort Jetta Klijnsma met een mooi hoofd. Zwaar hinkend gaat ze op de mannen af en kiest er een stuk of vijf uit, die ze zoent. Daarna laat ze zich op een stoel vallen en doet er verder het zwijgen toe. Zou zomaar te maken kunnen hebben met het zware spraakgebrek dat ze heeft.

Vanaf ons tafeltje zie ik twee pisbakken, die in open verbinding staan met de caféruimte. Een paar salondeurtjes zorgen er voor dat je je maten aan de pooltafel al pissend in de gaten kan houden en waar nodig van advies voorzien. Terwijl je gulp en alles wat daar uithangt onzichtbaar blijft.
Gelukkig is er ook een WC, zonder bril, met een wirwar van leidingen die uit de vloer steken. Hoe basic ook, een vers pak wetties maakt alles goed. Ik kan me niet herinneren dat ik die ooit ergens in een horeca-wc ben tegenkomen.
Hier zou je nooit meer weggaan, beetje slap ouwehoeren, potje poolen, te vroeg aan de drank, dus langzaam dronken worden..... Maar de plicht roept.

't Is droog, wat zon en af en toe een wouw in de lucht. Een goeie 300km, meer hoeven we niet te rijden vandaag. Bij Cluses houdt voor ons de A40 op, de bergen beginnen. Schone wegen, Les Gets, Morzine.....eitje! Als het zo doorgaat, kunnen we vanmiddag nog onze skipassen en ski's ophalen om morgenochtend bijtijds de eerste lift te nemen. De hoop is dat we zonder sneeuwkettingen Avoriaz kunnen bereiken. Je zit er niet op te wachten om op je knieën in de sneeuwblubber de strijd met die kettingen aan te gaan. Met deze weersomstandigheden echter, worden we met de kilometer optimistischer.
Borden met 'Avoriaz 19 km'. De weg is nog prima, toch begint de twijfel; nog in Morzine gaan er mensen langs de kant staan om hun kettingen om te leggen. Belachelijk, nergens voor nodig. Bovendien rijdt het voor geen meter met die dingen op het asfalt. Desondanks zien we het steeds vaker. Het zeurende twijfelstemmetje zegt: 'dat is vast niet voor niets'. Bij de uitgang van het dorp ontstaat zelfs een file. De auto's worden gewoon op de rijbaan stilgezet om met de kettingen aan de slag te gaan. En jawel hoor, nog weer wat verder staan van die nepagenten met mobilofoons. De boodschap is duidelijk. Heel even probeer ik het nog met een onschuldige stem:
"Mais il n'y a pas de la neige ici!"
"En haut il y a", zegt ze en keurt me verder geen blik waardig.
Gerda is goed in het omleggen van die dingen en thuis hebben we samen nog een instructiefilmpje op YouTube bekeken. Die combinatie werkt wonderwel! We zijn zo snel klaar dat verschillende mannen wat steelse, ongelovige blikken op ons werpen.
Daar gaan we dan, met rammelende banden en een trekkend stuur over een prachtig droge weg. In z'n eerste versnelling, soms even in de tweede en dat 19 km lang. We staan meer stil dan dat we rijden.
Twee uur doen we er over om bij de ingang van Avoriaz te komen, waar vertrekkende toeristen eerst met schoppen hun auto's uit de sneeuw moeten hakken. Minstens een meter sneeuw op het dak en ook de tussenruimtes tussen de auto's zijn volledig dichtgesneeuwd. Als je dit niet had gezien, zou je denken dat je langs een besneeuwde dijk reed; de contouren van de auto's zijn helemaal verdwenen. Blij dat wij niet op een parkeergarage hebben bezuinigd!
En waren die kettingen nou nodig? Eh .....ja, de laatste kilometer. Je zou bijna denken dat ze die moedwillig besneeuwd hebben gelaten.

Bij de Accueil krijgen we de volgende instructies:
u rijdt door naar de 'quai jaune' (gele perron) en daar laadt u de bagage uit
daarna rijdt u door naar de 'Information' om uw voucher voor gratis vervoer naar het appartement op te halen (Avoriaz is een autovrij dorp)
u parkeert de auto in de parkeergarage

Gerda blijft bij de bagage en ik doe de rest. Het parkeren neemt de meeste tijd in beslag: ten eerste het vinden van een (smalle) lege plek en daarna het dusdanig inparkeren van de auto, dat je hoopt dat de buurman z'n portier niet in jouw zijkant boort. Hetgeen in Nederland met enige regelmaat gebeurt. Ja...u hoort hier enige frustratie!
Weer terug bij het gele perron, moeten we nog een half uurtje wachten, samen met ongedurige, voordringerige types. Gelukkig heeft de vriendelijke chef van het bagagevervoer alles perfect in de gaten en de hand en als onze beurt daar is gaan we met een monster van een rupsvoertuig naar Atria-Crozats.

Om 7 uur draaien we de deur van nr. 407 van slot. Eenmaal binnen, gaat het licht niet aan, ook niet nadat we alle knoppen hebben gehad en er rekening mee houden dat er ergens één centrale knop kan zijn.
Ik ben er helemaal klaar mee; tierend begeef ik me op weg naar de receptie, van welk pad Gerda me nog net op tijd terugroept. Het licht brandt! Het leek er op dat het pas aan ging toen ze de buitendeur sloot. Hoe dan ook, in no time zijn de tassen leeg en de glazen vol! Mon Dieu!!

22:00 uur. Menu van de dag (van huis meegenomen): biologische Elzas-zuurkool, pasta met kappertjes en Parmezaanse kaas, Limburgse grottenham.

Wekker op 7 uur want op tijd de skipassen en de ski's ophalen. Bonne nuit!