Einde verhaal

Zaterdag 25 juni

Wat is het hier stil! Zover je kan kijken: stilte. Niks beweegt, niet op de akkers, niet op de dijken, niet op het erf van de boerderij, die recht voor ons ligt. Als er al geluid is, draagt het ver; een auto horen we op kilometers afstand rijden.

Ik zoek nog even op internet naar Paal en kom tot mijn verbazing terecht op een site van Jiskefet, waarop een uitgebreid interview staat met Herman Koch. Die blijkt hier vlakbij een huis te hebben en is helemaal lyrisch van deze streek. Hij leeft op twee plekken zegt ie en rijdt soms op één dag heen en weer vanuit Amsterdam.
Het is extra leuk om te lezen dat zijn binding met Zeeuws-Vlaanderen is ontstaan in de tijd dat hij als tiener met een vriend en diens ouders op vakantie ging naar het gehucht Terhofstede bij Retranchement. Wat ik nog meer niet wist, is dat 'jiskefet' een Fries woord is voor vuilnisbak. Wisten jullie dat al die tijd al? En mij niks vertellen, bedoel ik....
www.jiskefet.net/jiskefet/interview/interview2006-8.html

Vertrek via het dichtbijgelegen Emmadorp. Daar bevindt zich het bezoekerscentrum voor Het Verdronken Land van Saefthinge. We stoppen er even om de dijk op te gaan voor een laatste blik. Een groepje van die natuurliefhebbers, waar ik het in mijn verslag van 21 juni over had, staat verschrikkelijk in de weg onderaan de smalle trap. Dat bedoel ik dus: alleen met jezelf bezig zijn.
Het heeft wel als resultaat, dat ik een behoorlijk stuk van het verhaal van hun gids hoor. Onder andere dat het Verdronken Land een oppervlakte heeft van 3500 ha. Hij visualiseert dat als volgt:
"De gehele bevolking van Nederland kan hier overnachten in éénpersoonsbedden en dan heeft iedereen 2 vierkante meter tot z'n beschikking".
Dat klinkt ineens veel groter dan 3500 hectare.
Het land ligt er mooi verdronken bij, alleen de koeltorens in de verte zijn een stuk minder cool.
Voorts grenst het aan de Hertogin Hedwigepolder, die als compensatie voor het uitdiepen van de Westerschelde ontpolderd zou moeten worden. Wat je je daar dan ook bij moet voorstellen. Te zien aan de borden met een levensgroot 'NEE!!' denken sommigen er anders over.

Als de hoog opgestapelde Maersk containers van de Antwerpse havens in zicht komen, weet je dat de pret voorbij is. Hoewel deze omgeving beslist boeiend is te noemen.
Dank zij het gedateerde navigatiesysteem van de auto, krijgen we een ongeplande sightseeing door een gedeelte van de havens en af en toe loopt de weg dood op één of ander immens terrein.
Een wegenkaart is soms zo gek nog niet.

Zo arriveren we in de namiddag met ons puntenlijstje voor Amersfoort op de Krijn Taconiskade.
Ook hier blijkt weer dat je nooit even weg kan: de Firma Koek heeft van onze afwezigheid gebruik gemaakt om z'n naam te veranderen in 'Krijn'.

Fijn dat jullie ons wilden volgen en dank ook voor alle reacties.
Later!