Hinder-nissen

Woensdag 21 oktober

Nog één keer uit bed gegaan om een mug met Deet de schrik op het lijf te jagen en in een hoek van het keukentje te kijken, waar ik iets dacht te horen. Te donker om wat te zien en geen zin om een lichtknop te zoeken. En al helemaal niet om te proberen onze klamboes op te hangen; 3 uur.
De kamer was een beetje een schok, die we in de nacht niet tot ons door lieten dringen.
Klein en afgekloven, een levensgroot Samsung flatscreen op een tafeltje. Eigen badkamer, nou ja, een wc-pot en een douchebakje achter een gordijn; nog geen 2 vierkante meter. Eén bijna leeg rolletje toiletpapier. Na een stevig gebed willen er wel wat druppels water uit kraan en douche komen.
Het meest verrassend echter is de minikeuken, verstopt achter een ander gordijn. Helemaal uitgerust, maar vraag niet op welke manier. Golfplaten dak, waar de regen van gistermiddag flink doorheen was gekomen aan het tafelkleedje te voelen. Hier en daar een gat dwars door de muur.
Vanochtend kijk ik toch nog even in die hoek van gisteravond, nee.....een dood dier!!! Grote muis of een rat, geen idee. Zou die dan gisteravond nog geleefd hebben?
De eerste blik naar buiten levert meteen een spectaculair vogeltje op. Formaat gors. Knalrode kop, hals en borst, waar het rood wat vlekkerig overgaat in beige. Bovenkant beige met donkerbruine streepjes en in het midden ook nog rood, mogelijk in een streepje over de staart. Moeilijk te zien. Intussen (world-birds.com/vogels/a/madagascar) houden we het op de Rode Boswever (vogel van de dag....Kees!).
Verder kwinkeleert en jodelt het aan alle kanten. Hier moet veel te scoren zijn.
Na wat wetties (Gerda) en een poging tot douchen van mij is het tijd voor ontbijt 'complet' in de tuin, nou ja, op de binnenplaats. Alles beter dan de kamer en de 'eetzaal' binnen.
En wie rijdt daar klokslag 10 uur door het hek? Als dat Nono niet is! Onberispelijke outfit, zeker voor hier, werkkoffer in de hand.
Hij wacht netjes tot we klaar zijn met ontbijten en vraagt dan of hij kan beginnen. Aan de hand van een kaartje van het eiland geeft hij ons uitleg over de 7 à 8-daagse tour, die hij met een groepje mensen op het eiland zal maken. Je begrijpt: wij kunnen er nog bij. O.a. kijken in een pottenbakfabriekje, logeren in het hotel van zijn broer, een paar dagen in een pirogue op de rivier, wandelingen, etc. Mogelijk de moeite waard, maar wij hebben nu andere plannen en nog helemaal geen behoefte aan zo'n georganiseerde trip. Ook niet die kant op. Hij is duidelijk teleurgesteld, met een zweem van boosheid er onder. Om er van af te zijn, beloven we na te zullen denken over deelname aan zijn volgende trip die begin november van start gaat.
Hij neemt zijn verlies en we maken een deal om ons naar het Taxi-Brousse station te laten rijden. Onderweg krijgt hij veel telefoontjes, waarbij allerlei geldbedragen de revue passeren; één keer heeft hij het zelfs over een miljoen.
Bij het station aangekomen, wordt de auto bestormd door driftige jonge mannen, die door het open portierraam druk overleggen met Nono. Als wij uit de auto komen, staan ze al voor de achterklep om onze rugzakken er uit te sleuren. Als je die hebt, volgt de toerist vanzelf. Mooi niet, ik ben zo duidelijk dat ze er geen vinger naar durven uitsteken. Rot ff gauw op zeg!
Als ik zeg dat we bij het kantoortje een ticket gaan kopen, breekt de pleuris helemaal uit. Eén van de jongens heeft een kaart om z'n nek hangen, waar hij steeds mee voor onze hoofden wappert. Ik heb niet eens meer zin om er aandacht aan te besteden. Ze gaan zover dat een politieagent ons komt vertellen dat die kaart echt wel wat betekent en dat we met hem mee kunnen gaan.
Er zijn momenten dat je iets los moet laten.
Na zeker 100m zigzaggen door vieze zwarte modder, komen we bij een mogelijk nog viezer busje. De schuifdeur hangt uit de rail. Onder het afgeven van 30.000 A klimmen we in de al overvolle Mazda. Vrouw met kind aan de borst, mensen met modderklompen aan hun blote voeten, veel tassen en plastic zakken. Hoe Afrikaans wil je 't hebben.
Een man wil binnen komen en klaagt bij de ronselaar dat ik op zijn plek zit. Ik geloof hem direct en sta open voor een oplossing. Die komt d.m.v. een plankje dat de ruimte tussen twee stoelen overbrugt, zodat ik wat kan opschuiven. Ja, wat kan die man er aan doen. Hij is tevreden en ik ook.
Busje vol = vertrektijd.
Eindbestemming is Antsirabe, maar wij willen er in Ambatolampy uit.
Onderweg praten de man en ik af en toe wat met elkaar. Op een gegeven moment wijst hij me op het onderkomen van de president. My God, dat je het lef hebt om in zo'n arm land boven op een heuvel een felwit paleis neer te zetten, zodat iedereen het van verre ziet!
Een beetje gemeen vraag ik de man of het volk blij is met zijn president. Ik weet dat er rondom zijn verkiezing onrust was, in elk geval in de hoofdstad. Hij aarzelt lang en vertelt dan waarschijnlijk naar waarheid dat een deel van de bevolking 'en colère' is.
Verder denkt hij dat je zeker 3 maanden nodig hebt om het eiland goed te bereizen en bekijken. Ik word zo langzamerhand bang dat hij gelijk heeft.
Plotseling, 40km voor Ambatolampy, stopt de bus ermee. Is de helling te steil? Nee, lekke band. Iedereen eruit. Op zich niet erg, beetje frisse lucht is heerlijk. En je kan rustig om je heen kijken. Bovendien heb ik er alle vertrouwen in dat die klus zo geklaard is, 't zal de eerste keer niet zijn! Ik heb gelijk, alleen....er is een bijkomstigheid. Gerda zei direct al:
"Moet je kijken, er stroomt allemaal water onder uit de bus".
Inderdaad, dat lijkt teveel om te negeren. De chauffeur haalt water beneden aan de helling bij wat rijstvelden. Daarna wordt er nog enige tijd gerommeld aan en onder de bus, waarna we zonder veel vochtverlies onze bestemming bereiken.
De vraag waar hotel Pineta zich bevindt, gooien we even in de bus. Niet voor niks; het ligt langs de weg en voor de deur stappen we uit. We merken dat dit niet gebruikelijk is en de andere passagiers doen wat lacherig. Ik denk omdat we gewoon betaald hebben tot het eindpunt.

Het hotel ziet er goed uit, we worden niet teleurgesteld. Wat een leuk, verzorgd geheel met aardige, relaxte mensen. We kunnen kiezen uit alle kamers (5) en nemen de mooiste en tevens grootste. Wat een verschil met gisteren! Ruime kamer met een zitje, schoon, handdoeken, zeep, warm en goed stromend water. Dat alles 5 Euro goedkoper dan de puinzooi van gisteren.
Het genieten begint: groot terras, veel eigen grond, bomen, planten, verse pizza voor de late lunch. Ook de vogels zijn een feest. Honderden koereigers overnachten hier in de hoge bomen. De ene zwerm na de andere komt over. Vanaf de onderkant bekeken, met de zon er op lijken ze bijna doorschijnend. Verder stikt het van de Treurmania's, met hun vrolijke geluiden en ook de Madagascar Torenvalk is vaste gast.
7 uur eten, keuze uit locale- en Europese gerechten. Ik ga voor aubergines uit de oven en Gerda waagt zich aan Ravitoto sy henakisoa! Het laatste blijkt een mix te zijn van cassavebladeren en varkensvlees, plus rijst. Het is om te doen, zeker als we halverwege wisselen van gerecht.
Na het eten probeer ik nog te schrijven, maar dat lukt niet meer. Moe...soort leeg.
A demain!