Shit happens

Vrijdag 30 oktober

8 uur evaluatie bij de Blú. De baas heeft ons gisteravond zoveel info gegeven dat de boel even op een rijtje moet worden gezet. Hij heeft tips, die zover gaan dat hij een nauwkeurige plattegrond tekent van een plaatsje onderweg naar het Noorden, waar we bij Cecile kunnen overnachten. Het is nog wat prematuur allemaal. Verder naar het Zuiden moeten we niet gaan, zegt hij, want daar is het oorlog. En dat bedoelt hij letterlijk.
Van het één komt het ander en hij geeft ons zijn visie op het feit waarom er hier niks van de grond komt. De bevolking is nog steeds verdeeld in stammen, die niks met elkaar willen. Daarom ontstaat er geen breed gedragen beweging in de samenleving tegen ongewenst beleid of vóór bepaalde belangen. En er komt geen geld van de regering naar de regio. De houding m.b.t. probleemsituaties is "het is nu eenmaal zo".
De blanken houden ze het liefst buiten de deur. Want stel dat je het advies van een blanke opvolgt, dan geef je toe dat die het beter doet. Hij heeft een voorbeeld:
Hij heeft zijn vrouw afwassen geleerd. Eerst alles afspoelen, dan een warm sop maken. Je begint met de glazen, dan de borden, het bestek en tot slot de pannen. Afdrogen met een doek die water opneemt.
"Ik ga weg", zegt ie "en als ik terugkom, flikkert ze weer alles tegelijk in die bak, zonder het af te spoelen. Want dat deden haar oma en haar moeder....".
"Met m'n personeel is het net zo", gaat hij verder. "De prullenmand in de WC met de vieze papiertjes is pas vol als er niks meer bij kan en de proppen al op de vloer liggen. Dat die al vol is als er twee propjes in liggen, gaat er niet in".
Verder wil hij dat de inhoud van de mandjes wordt verbrand. Maar als hij even niet oplet, kiepen ze het buiten over de muur op de grond van de buurman. Dat is toch veel makkelijker?

Goed, morgen nemen we in elk geval de boot naar Anakao bij zijn zaak vandaan. Net zo duur als bij de andere firma, alleen hij geeft er nog een bescheiden ontbijt bij.

Terug naar ons hotel en lekker een beetje schrijven, lezen etc. op het terras. Ger ziet wulpen op het strand (welke weten we niet). Vogel van de dag dan maar.
Wat mij opvalt, is dat er regelmatig mensen het strand oplopen, die ik na vrij korte tijd terug zie komen. Ik blijf eens wat langer kijken en ontdek dat het strand hun WC is. De hele tijd door komen mensen hun behoefte doen. Broek naar beneden of rok omhoog en zitten. Te lang voor een plas. Nog schokkender dan dat vind ik het dat niemand z'n kont afveegt of met wat zeewater afspoelt. De broeken gaan zo weer omhoog.

Die ellende moet worden weggespoeld met een borrel bij Blú. Ja, een veel betere tent vind je niet zo gauw denk ik en de sfeer is goed. Hij heeft verse zwaardvis, zegt ie. Daar lusten wij wel wat van. Ger neemt er carpaccio van als voorgerecht. Voor mij wordt het een hoofdgerecht.
Er gaat iets fout; Gerda krijgt haar hoofdgerecht, ik niet. Als zij het bijna op heeft, komt mijn zwaardvis.
"Een extra groot stuk", zegt onze vriend, maar daar zit ik niet op te wachten. Het is veel te rauw; ze zullen haast hebben gemaakt. Ik vind het niet leuk dat hij er wat badinerend over doet en antwoord hem dat het niet erg is dat er fouten worden gemaakt; het gaat er om hoe je die oplost. Dat vindt hij niet zo leuk geloof ik en er vindt een lichte verkoeling plaats in onze verhouding. Kan gebeuren.
Verder heeft hij al zijn aandacht gericht op een Duits sprekend stel aan de tafel naast ons. We horen dat zij morgen met dezelfde boot als wij naar Anakao varen.
Verder schijnt zijn WiFi niet tegen regen te kunnen, dus foto's uploaden bij het blog komt straks in ons hotel.

Menu en vogel zijn bekend. We zijn benieuwd naar morgen. Onze vriend hier beveelt Lalandaka aan als verblijfplaats in Anakao. Wij kiezen uit de LP voor Auberge Peter Pan, één van hun toplocaties. Dit ondanks het feit dat mijn associatie met Peter Pan niet zo top is, maar daarover morgen meer.