Van Rouge naar groen

Donderdag 12 november

Voor het eerst zien we iemand een houten vloer boenen met één been en een halve kokosnoot! De blote voet er boven op en dan razendsnel met dat been heen en weer. Bijzonder.

De chauffeur, Georges, staat al binnen als we met onze bagage beneden komen. Vroeger dan afgesproken, maar dat is wel mooi. Hij heeft een redelijk uitziende Renault en maakt een sympathieke indruk. We zijn net vertrokken als hij om de eerste 100.000 Ariary's vraagt om te kunnen tanken. Geen probleem, dat is tenslotte ook in ons belang.
Wat is die hoofdstad een crime. Er komt geen eind aan; na 5 kwartier zijn we er nog steeds niet uit. Overal staat het vast. Er is een enorme hoeveelheid verkeer en iedereen zet z'n auto neer waar het hem uitkomt, zodat halve straten zijn geblokkeerd. De AC-knop op het dashboard wordt niet gebruikt, de temperatuur loopt al lekker op en we worden vergeven door de uitlaatgassen. Die zijn niet de enige smerigheid: er lopen een soort sloten door de stad, half dichtgegroeid en vol afval, waarlangs mensen wonen in vergane houten hutten.
Een ringweg is er niet en we denken dat onze chauffeur sluipwegen neemt om te proberen de opstoppingen te vermijden.
De totale rit duurt veel langer dan we hadden geschat; ook buiten de stad af en toe flinke vertraging. Regelmatig achter vrachtwagens hangen en in de plaatsen tussendoor veel oponthoud.
Het landschap onderweg vinden we vrij ééntonig; hoge heuvels, lage heuvels, dezelfde soort begroeiing, met al dan niet rijstvelden er tussenin.

4 uur na ons vertrek rijden we het terrein van het hotel op. De eerste indruk is positief.
Voor we uitstappen doet de chauffeur onverwacht een voorstel. Eerst snappen we er niks van, maar na wat heen en weergepraat denken we dat hij het volgende bedoelt:
Hij stelt voor dat we hem 50.000 AR betalen. In dat geval gaat hij niet terug naar Tana, maar blijft hier. Het voordeel voor ons zit in het feit, zegt hij, dat hij ons van het hotel naar het park kan rijden en terug, een kilometer of vier, vijf. Als we dat met taxi's doen, is het veel duurder. En mogelijk kan hij ook nog voor gids spelen.
Nu, achteraf bekeken, ga ik ervan uit dat we niet alles goed hebben begrepen wat hij zei. Want er kloppen dingen niet. Die afstand van 4 tot 5 kilometer bijvoorbeeld. Het is er maar één. En intussen weten we dat hij niet zomaar gratis als 'gids' zo'n park in zou kunnen. Ook hij zou entree en een toer moeten betalen. Dus....misschien bedoelde hij iets heel anders.
Het verwart ons wel; waar doe je goed aan. In elk geval gaan we er niet op in. Wie weet slaapt hij sowieso hier bij vrienden.... Al met al is het een soort overval, die hij had kunnen vermijden door eerder en op een rustiger moment met ons te praten.
"We zijn hier voor het eerst", zeg ik hem, "alles is onbekend voor ons. Hoe weten we waar we goed aan doen? Misschien gaan we niet eens naar een park, want wat zie ik in het park, dat ik er buiten niet zie?"
Hij laat het los, de sfeer blijft goed en we nemen afscheid: "A la semaine prochaine".

Het huisje lijkt wel aardig en nadat we ons hebben geïnstalleerd, komen we voor de lunch op het rietgedekte terras terecht tussen luidruchtige Amerikanen en over de reling rochelende Chinezen. Zicht op de 'jungle', dat dan wel weer.
Terwijl Ger de omgeving verkent, wijd ik me aan het blog en bekijk de zwarte buulbuuls, die in de rondte scharrelen.

Tijdens de borrel, 't is al donker, springen mensen ineens van hun stoelen, schijnen met zaklantaarns en gaan aan het fotograferen. In een boom zitten kleine, wollige dieren. Of het lemuren zijn: geen idee. Ze zijn slecht te zien en onze deskundigheid laat nog te wensen over. In het gedrang en het weinige licht mislukken onze foto's. Ach, wie weet, komen ze nog eens terug.....
Wie ook 'terugkomt' is de leuke vogelgids, die we in Téluar zagen bij het wad met de krabplevieren. Hij is hier met een groepje toeristen en zo te zien werkt hij hard om het hen naar de zin te maken.

Na een niet bestelde sprinkhaan van tafel te hebben gestuurd, komt het menu van de dag: noedels met groenten! (voor de verandering....)
De tent wordt gerund door (van oorsprong) chinezen, vandaar de oosterse twist aan de gerechten. En gewoontegetrouw thee met een plaatselijke ananas-rum na.

Vogels van de dag: ja en nee. We zagen roofvogels vliegen, te ver weg om te herkennen. Plus een grote donkere vogel, ook te verborgen in het groen.

Wat opvalt is dat hier meest gidsen met groepen komen. De toeristen hebben indrukwekkende telelenzen, tot wel een meter lang, inclusief statieven, geluidsapparatuur, professioneel uitziende camera's..... ongelofelijk. Om een minderwaardigheidscomplex van te krijgen. Zo moet je wel privé vervoer hebben, met een taxi-brousse is dat geen doen.