Toestand in Marokko

Dit wordt veel leeswerk voor degenen die daar zin in hebben; 3 in 1... Internettechnisch gesproken, valt er niet zo veel te beleven. Er zijn genoeg zgn. Cybers, maar met een USB-stick werken mag niet overal om reden van virusgevaar. Waar het wel mag, kon de plaatselijke computer de info van de stick niet goed genoeg lezen om er mee aan de slag te gaan. Tenzij wij en de eigenaar van de Cyber er samen niks van snapten, kan ook nog. Ik zet trouw verslagen en foto's op de stick en is een hotel voorhanden met wifi of een goede cyber dan zijn wij van de partij! Voor vanavond: lang leve Ibis in Oudja. We gaan nu echter steeds zuidelijker naar afgelegen streken, dus we hebben weinig hoop.
Donderdag 10 dec.
In het verslag van gisteren had ik het over Venta Pinedo, dat moet Venta Pinero zijn. Dit even voor het geval Artie dit leest en mij mogelijk de vertaling kan leveren. Van El Palmar naar Algeciras is zo’n 70 km. dus konden we rustig aan doen en daarom kozen we ervoor om rustig aan te doen. Hier geen hellingen met zonnepanelen maar in de buurt van Tarifa een onafzienbaar windmolenpark. Is helemaal niet nieuw trouwens, want toen wij zo’n kleine 20 jaar geleden hier voor ’t eerst de hoek omkwamen, was het er ook al. ’t Staat in een mooi landschap en toch stoort het ons niet, misschien omdat het zo indrukwekkend is? Aangekomen bij de haven van Algeciras waarvandaan de boten naar Afrika vertrekken, wordt de sfeer anders. Er zijn hier rondom die haventerreinen allerlei mensen die iets van je willen, met name geld. Zelfs op een gratis parkeerterrein proberen ze je nog kaartjes te verkopen. Terwijl je nog geen idee hebt waar je moet zijn voor tickets, waar je kunt overnachten (campings of camperplaatsen zijn er niet) of je nu al een kaartje voor morgen kan kopen, of er concurrentie is tussen de vele bootmaatschappijen of betaal je overal hetzelfde tarief, word je aangeklampt door allerlei types die het “beste” met je voor hebben. We besluiten om eerst info te vragen bij het VVV. Daar staat een zeerover achter de balie..doek om het hoofd geknoopt en een immens grote goudkleurige ring in het rechter oor. Zijn advies is “regel alles op het terrein van de haven zelf”, geen tickets kopen in de vele kaartjeswinkels langs de boulevard. Lang verhaal kort, dat is uiteindelijk gelukt, maar zelfs op dat haventerrein waren wij bijna in de val getrapt die een zogenaamde medewerker van de haven voor ons op had gezet. We staan nu op een gratis parkeerterrein bij de vissershaven, fantastische plek, en zien de vrachtauto’s van Heiploeg met te pellen Hollandse garnalen inschepen voor Marokko. Morgen zijn wij aan de beurt, om in te schepen dan…. De aangegeven wifi-bars konden we niet vinden, maar wij kregen de tip om naar de patio van een vlakbijgelegen universiteitsgebouw te gaan en daar zou free wifi zijn…inderdaad, maar heeel traag. O voor ik het vergeet, de vogel van de parkeerplaats is volgens Gerda een alk..jawel! En het menu van de dag: Reeds gekookt gekochte grote garnalen, roerbak bleekselderij met courgette, citroensap en peterselie, couscous met knoflook, verse gember en rash al hanout.
Vriidag 11 dec.
Vanochtend liep alles gesmeerd,tickets gekocht (eenheidstarief 112 euri) en direct daarna de snelboot op, 11 uur vertrek. ’t Is een half uur varen. In Ceuta eerst naar de super, er is een prachtige Lidl met precies dezelfde indeling als in Nederland, ah, we hadden er wel de hele dag willen blijven! Maar de plicht riep. Bij de Marokkaanse douane bieden gidsen zich aan om je overgang in goede banen te leiden. Je kan ook alles zelf doen natuurlijk, formulieren invullen, uitzoeken waarvoor je bij welk hokje moet zijn etc. Maar, zo hadden wij vernomen, voor 5 euro wordt alles voor je gedaan, precies zoals het hoort en in de juiste volgorde. Dat werkte perfect, in no time waren we 2 loketten en een medische controle verder. Bij de laatste hoeft jullie fantasie echt niet op hol te slaan, want die bestond uit de vraag “heeft u koorts” en het in je ogen kijken door een soort loepje. De gids, een aardige vent trouwens, kwam nog wel even terug om te vragen of we echt niet nog 5 euro erbij wilden doen. Dat wilden wij niet, je moet de markt niet bederven. Langs de kustweg naar Tetouan is het volgebouwd met leegstaande vakantieparadijzen, als die bewoond zijn, lijkt het mij een hel. De rit van Tetouan naar Chefchaouen is erg mooi. We gaan niet echt passen over, maar de bergen om ons heen zijn prachtig. Onderweg kopen we schapengehakt bij de openluchtslager. Het fijne is dat je een stuk vlees aan kan wijzen, dat ze dan vervolgens voor je door het machien doen. Zo weet je precies wat voor vlees je in de bal hebt. De municipal van Chefchaouen ligt hoog boven het stadje en er staan vogels van diverse pluimage op. Vogels van de dag flamingo’s en slobeenden.
Al Hoceima, zaterdag 12 december:
Om aan het eind te beginnen, we staan hier als enigen aan een van de stranden van Al Hoceima, met toestemming van de plaatselijke politie. En ook met toestemming van een Marokkaan die hier 1 meter lager een geïmproviseerde strandtent heeft. Hij heette ons van harte welkom en vertelde dat hij hier ’s zomers woont en er ‘s winters hele dagen vertoeft met vrienden en dan ’s nachts naar zijn echtgenote gaat. Daarmee is je positie als vrouw wel direct duidelijk. Bij de welkomstsessie was ook Ramses aanwezig (reïncarnatie van Shaffy?) die al 10 jaar in Nederland woont, onze taal goed spreekt en op de zwarte markt staat in Beverwijk. De sfeer is exemplarisch voor de ervaringen die we hebben opgedaan op onze “reis” van Ceuta hier naar toe. Waar we ook stopten om boodschappen te doen of de weg te vragen, overal werden we op buitengewoon hartelijke manier te woord gestaan en tegemoet getreden, zonder dat we het idee hadden op onze hoede te moeten zijn voor list en bedrog. Wat een verschil met ervaringen van jaren geleden in toeristische oorden als Tanger en Marrakech. Onderweg liepen en zaten er opvallend veel mannen langs de weg die ons driftig toezwaaiden en wenkten om te stoppen, tsjongejonge wat voelden wij ons welkom! Tot Gerda ineens doorhad dat het te doen was om de verkoop van hasj. Ze heeft gelezen dat een of andere koning begin jaren 19-honderd de boeren hier toestemming heeft gegeven om wiet te verbouwen als dank voor steun in een of andere strijd. Nu begrepen we de gebaren die ze maakten, vingers aan de mond als bij het roken van een sigaret en in hun open handen blokjes hasj. We hebben de indruk dat ze hier en daar zelf ook aardig gebruiken. Het verklaart mogelijk de alternatieve (rasta) types die hier goed vertegenwoordigd zijn. Op de municipal in Chefchaouen stikte het van de dreadlocks, die al bij het ontbijt een boterham met wiet namen. Het is hier een uur vroeger dan in Spanje, dus erg vroeg donker. We zijn heel benieuwd hoe deze plek er morgen met daglicht uitziet.