Al Hoceima - Bouarfa

Zondag 13 dec.
Net buiten Al Hoceima kiezen we voor een kustweg die niet op de kaart staat. Blijkt een erg mooie route, vlak langs zee. Onderweg geven we een lift aan een jonge man, beladen met tasjes. Het blijkt dat hij een Duitse vriendin heeft en nu in Rabat een soort inburgeringscursus doet, om zich daarna op basis van een samenlevingscontract in Duitsland te vestigen. Hij houdt de conversatie aardig gaande en met zijn gsm al in de aanslag nodigt hij ons uit om mee naar zijn ouders gaan, waar hij naar onderweg is. ..z’n vader spreekt Frans en ze hebben verse vis etc…. Als we op alle soortgelijke uitnodigingen waren ingegaan sinds we in Marokko zijn dan waren we nog niet veel verder gekomen dan de grens. Geen misverstand, we worden door iedereen ontzettend hartelijk bejegend, maar mee naar hun ouderlijk huis gaan, nee. Eén jonge man bood ons zelfs aan om een dag of twee, drie te blijven logeren, bij z’n ouders wel te verstaan. Bij het afscheid wil de ex-lifter ons overladen met kado’s. We moeten bijna bot zijn om er af te komen met een brood en een zakje mandarijnen. Het landschap is onverwacht mooi, veel geërodeerde bergen, die erg doen denken aan Ca(p?)padocië. In Oudja, dat we als eindbestemming hebben gekozen, blijkt geen camping o.i.d. te zijn. We worden verwezen door allervriendelijkste jongens, die het liefst Engels met ons willen praten, naar parkeerplaatsen. Die zijn moeilijk te vinden en bij de zoveelste keer vragen in het Frans, hoor ik ineens in accentloos Nederlands: “Kan ik u misschien helpen?” Blijkt een in Nederland geboren man die nu terug is in Marokko is en aan de kust jetski’s verhuurt. Zijn broer, die in Nederland niet wilde deugen, zo begrijpen wij, heeft hij meegenomen. Hij geeft uiteindelijk de gouden tip: het stationsplein! Daar aangekomen, vinden we dat hij gelijk heeft. Even kennismaken met de aanwezige politieagenten en de parkeerwacht (24 uur) en de boel is geregeld. In het Ibishotel aan de ene kant van het plein kunnen we met wifi aan de gang. Als we weer in de auto zijn, komen de broers nog even langs, kijken of alles ok is. Zij denken dat we ook in de auto kunnen internetten omdat we tussen drie, naar zij weten, onbeveiligde netwerken zitten. Van twee hotels en het stationsgebouw. Klopt! Na twee bruiloftsessies, die bestaan uit luid autogetoeter, vreugdegegil van de vrouwen en foto’s maken bij de gekleurde fonteinen op het plein, verdwijnen wij achter de sluier van de nacht.
Maandag 14 dec.
Bij het opstaan ben ik aan de beurt.. ziek. Gerda was het al een paar dagen geleden en ik dacht dat ik de dans zou ontspringen. Koorts, misselijk, darmkrampen. Geen wc’s en ook geen bosjes. Het station brengt uitkomst…toiletten op het perron! Denk echter niet dat het fijn voelt om met je westerse hoofd tot vier keer toe bij de toiletmevrouwen aan te komen, die ongeveer voor de deur van de wc (1 wc en 1 hurktoilet) op de vloer liggen te relaxen. Flink moeilijk kijken maar en iets roepen waar “malade” in voorkomt. Ze zitten er niet mee. Omdat we nu naar een streek gaan waarvan we niet weten wat er zoal aan etenswaren en drank te koop zal zijn, willen we wat extra voorraad aanleggen. Bij navraag blijkt enkele kilometers boven Oudja een grote supermarkt te zijn, een “Marjane”. Met de inkopen terug zuidwaarts, richting Bouarfa. Het landschap is voor ons van sublieme schoonheid, woestijnachtig zonder zand, prachtige kleuren variërend van oker, groenig tot roze en lila, al naar gelang de tijd van de dag en de lichtval. Het waait de hele dag fors, minstens kracht 8 schat Gerda en we hebben zowaar een echte zandstorm onderweg. Als we bijna in Tendrara zijn, besluiten we om daar de nacht te blijven. Dat loopt anders. Omdat deze streek relatief dicht bij Algerije ligt en de onderlinge verhoudingen minder warm zijn dan het klimaat, stuiten we regelmatig op roadblocks; politieposten waar je moet stoppen en gevraagd wordt om je doorreisvergunning. Hebben wij niet en wisten ook niet dat dat nodig zou zijn. De agenten nemen een heel strenge houding aan en wij doen dan de “wij zijn vreemd hier- en ikke niet weet weet-act”. Gecombineerd met wat geslijm in de trant van “o dat is zeker omdat hier wel eens incidenten zijn” (hè hè … )en “zo kunnen toeristen zich hier wel veilig blijven voelen” (big smiles) heeft het tot gevolg dat we ter plekke alsnog een papier mogen invullen en daarna onze weg kunnen vervolgen. Vlak voor Tendrara vertelt één van de agenten ons dat in die plaats niks is, geen camping, camper- of parkeerplaats, hotel … Hij raadt ons aan om door te rijden naar Bouarfa, daar is alles wat wij zoeken. In Bouarfa aangekomen is het eerste wat opvalt de hoeveelheid politieagenten en vlaggen met de vijfpuntige ster. Om de 20 meter, ik overdrijf niet, staan er van elk soort minstens twee. Bovendien hangt het vol met rood en groene spandoeken, die gezien de Arabische teksten waarschijnlijk niet voor ons zijn bedoeld. Bij navraag blijkt dat hier helemaal geen camping is en voor de rest moeten we het zelf maar lekker uitzoeken, cherchez, cherchez! Het blijkt dat de koning hier op bezoek is en iedereen heeft wel wat anders aan z’n hoofd dan zich druk maken om twee dames op leeftijd die een plek voor de nacht zoeken. We vinden de sfeer niet zo relaxt en we besluiten om een hotelkamer te nemen. Geen kans, alle hotels zijn vol, want .. de koning. Volgende actie is naar de post van de gendarmerie gaan, de situatie uitleggen, een beetje overdrijven in de trant van nacht, geen camping, twee vrouwen, beetje onveilig gevoel en ga zo maar door. Na gesprek met de supérieur komt het resultaat: er wordt geregeld dat we bij het hotel mogen staan waar de koning slaapt, die gehele zone valt onder de “sécurité”. Ter plekke aangekomen wijst een agent ons een plek naast de hotelmuur, waar we als we net zijn geïnstalleerd weer worden verjaagd door een streng heerschap, waartegen we heftig protesteren. Daarna regelt hij een mooie plek voor ons binnen de muren van het hotelcomplex. Vogel van de rit was ik (als een dooie vogel in de auto gehangen) en het menu van de dag mocht nauwelijks zo heten. Niet gekookt en met nog een paar pillen naar bed.