Zand in zicht!

Dinsdag 15 dec.
Bij vertrek uit Bouarfa is het hele dorp in feestroes, we blijven een tijdje hangen om naar de verschillende muziekgroepen te kijken die dansend op straat spelen in de prachtigste gewaden en daarmee graag op de foto willen. Als we de plaats uitrijden, blijken ook de nomaden een vertegenwoordiging bij het koninklijk bezoek te hebben, er is een flink tentenkamp opgeslagen. Bouarfa is net als Tendrara en de andere dorpen langs deze route zo’n rauwe, onherbergzame plek, zonder enige opsmuk, waar je aan het eind van elke, eigenlijk te brede kale straat, bergen van het Afghanistan-soort ziet liggen. Erg mooi dus. De wind is gaan liggen en ik ben weer helemaal beter opgestaan. Niks in de weg dus om het doel van vandaag de Source bleu de Meski te bereiken. Dat lukt na weer een dag te hebben genoten van de landschappen om ons heen. Bij aankomst op de camping van de blauwe bron worden we met wat Nederlandse uitdrukkingen begroet. Eerst reageren we nog vriendelijk en verrast, maar al gauw beseffen we dat we de niet-toeristische gebieden achter ons hebben gelaten en weer zijn overgeleverd aan de trucs en opdringerigheid van de toeristenjagers. Welkomstthee van het huis, leuk gebaar, maar hoeft niet, dank u. Niks mee te maken, als je ’t niet komt halen dan wordt het gewoon bij je auto gebracht. Zeggen dat je lekker wil relaxen heeft geen zin, er wordt gewoon ingeschonken en de gulle gever zelf schuift gezellig aan, terwijl hij alles uit de kast haalt om je zijn diensten of spullen te verkopen. Gidsen naar de grot van de blauwe bron, in zijn winkel komen kijken, medicijnen tegen tapijtjes ruilen … wat niet al. Op zich zijn goed recht, maar zoals de Engelsen het zo mooi zeggen, they don’t take no for an answer. Het lukt ons wel om er beter mee om te gaan dan tijdens ons vorige bezoek aan Marokko. Niet vriendelijk kijken, kort “nee” zeggen en de boel negeren, werkt voor ons het best. Zo zijn we niet opgevoed, maar zodra je ergens op ingaat, waar kom je vandaan, was je al eerder in Marokko….., ben je de pineut. Gerda had de grot met de bron zelf al ontdekt ergens op de camping, het was niet echt een grot begreep ik en ook niet blauw. Vogel van de rit is de witkruintapuit en het menu van de dag: gebakken zwaardvismoot, saus van knoflook, limoensap, sojasaus en zoete chilisaus, roerbak rode paprika + tomaat en.. pasta. Tja de ingrediënten verschillen niet zoveel van dag tot dag, de variatie zit meer in het verschil van combinaties.
Woensdag 16 dec.
Net op tijd gedoucht vanochtend! Gerda stond zich nog af te drogen, toen ze een heel ongezond luchtje rook, gevolgd door grote rookwolken uit de belendende ruimte waar de geiser hing. Ze had nog net tijd om aangekleed naar buiten te komen voordat het apparaat ontplofte. Beter konden we het niet hebben, dit voorval eiste alle aandacht op, die anders mogelijk aan ons was besteed. Intussen vroeg Hans Rudolf uit Zwitserland of wij er bezwaar tegen hadden als hij met z’n auto bij ons kwam staan, meer in de zon. ’t Was tot 4° afgekoeld ’s ochtends en hij had het koud. Lang verhaal kort, Hans kwam, zag en overwon het probleem waar wij al een dag of wat mee kampten, een vuilwatertank die vol was en niet leeg wilde lopen. Gerda had al dagen erg haar best gedaan om met allerlei hulpmiddelen het afvoerpijpje door te steken. Bij een plaatselijke fietsenmaker hadden we daartoe zelfs een stuk remkabel aangeschaft, helaas alles tevergeefs, te stug, te slap, te dun, te dik…. Ook die ochtend lag ze weer op het matje onder de auto, waardoor Hans nieuwsgierig was geworden naar haar beroep, hij zag niet zo vaak vrouwen onder auto’s liggen. Laat hij nou zelf iets van autotechneut zijn en nadat hij de situatie van vooral de onderkant had bekeken, blies hij met behulp van een stuk tuinslang en een forse longfunctie het pijpje weer leven in. Alles wat wij deden was zuchten van opluchting en hem koffie aanbieden. Even leuk zitten praten en nog wat tips van hem gekregen m.b.t. onze rit van die dag naar Merzouga, welke plaats via twee routes kan worden benaderd. Volgens informatie van andere reizigers en het ANWB-Marokkoboek zou het zonder 4x4 kunnen, maar de plaatselijk bevolking raadde het ons af. We hebben naar de laatsten geluisterd en zijn via Rissani gereden. In Mergouza zijn mogelijk mensen die de andere route langs Erg Chebbi hebben gedaan, die een must schijnt te zijn, en ons hun ervaringen kunnen vertellen.
Het is een prachtige route, eerst het dal van de Ziz, een Grand Canyon-achtige kloof waarin grote oases en lemen dorpen. De palmbomen worden afgewisseld door bomen met knalgele winterbladeren en daar de zon dan nog eens doorheen. Dichter naar Merzouga komen de rode zandduinen in zicht. Heel veel borden met campings en hotels langs de weg, met onverharde paden er naar toe. We kijken eerst even in het dorp zelf, waar we bij de poort worden opgevangen door een man in een blauw gewaad die wil dat we stoppen. Als we dat niet doen, pakt hij z’n brommer en blijft het hele dorp door vlak achter of naast ons rijden. Een echte volhouder. We besluiten om iets buiten het dorp een plek te zoeken en op den duur haakt de blauwe man af. Op goed geluk een pad gekozen bij het bord Hotel Camping Haven Chance.Dit blijkt een toevalstreffer, kleinschalig sfeervol hotel opgetrokken uit klei en stro met een grote tuin, waarin wij mogen staan. We zijn de enige gasten van een aardige gastheer, die ons thee aanbiedt zonder er zelf bij te komen zitten en daarna op onze uitnodiging een glaasje wijn met ons meedrinkt op het grote dakterras van het hotel dat uitkijkt op de er direct achtergelegen zandduinen. Wat een narigheid en tot overmaat van ramp is er wifi zegt hij. Bijna niet voor te stellen, maar we zullen zien. Het hotel is van zijn neef en diens Amerikaanse vrouw die in Spanje wonen en hij beheert het. Na een cursus sterrenbeelden gaan we koken: rundergehakt met veel knoflook en limoensap, groentenmix van meiknol en wortel, jawel geroerbakt, en rijst voor de verandering. Er zijn prima Marokkaanse wijnen en daar hebben we een rode van genomen. Vogel van de rit: een niet-geïdentificeerde roofvogel.