In veilige Ha(e)ven

Titel wordt later verklaard.
Gisteren voor ons doen een beetje laat naar bed en waar je je toch in vergist, is in het uitslapen, beter gezegd, het spontaan wakker worden. We vergeten steeds dat om 6 uur de eerste oproep klinkt vanaf de moskee. Op zich houden we wel van die wat monotone gezangen, alleen de onderlinge timing kan beter. Nog in diepe slaap, vormen je hersenen de eerste klanken om tot een voor jou bekend geluid en je gaat dromen van loeiende sirenes bijvoorbeeld. Dat duurt maar kort en wakker geschrokken, besef je dat het Allah is die achter het stuur van die politieauto zit. Goed, omdraaien en verder slapen. Maar dan, als het geluid reeds aan het wegebben is, zwelt de oproep van een tweede moskee aan en je weet eigenlijk al dat het niet meer goed gaat komen. Als daarna die aardige tuinman van overdag zich binnen gehoorafstand ontdoet van overtollig materiaal en dan heb ik het alleen nog maar over de longen, wordt je voorgevoel alleen maar versterkt. Voeg bij dit geheel nog verschillende vroege birdies met hun exotische geluiden en je gaat verlangen naar de dag des oordeels. Ook verder was het een heel fijne dag. We hebben ons bezoek aan een meer hier in de buurt met o.a. roze flamingo’s en casarca’s niet laten bederven door ons op fietsen achtervolgende verkopers van fossielen en een jeep met harde muziek. Wifi is niet snel, maar werkt en ’s avonds genoten wij van het door de hotelkok voor ons gemaakte verrassingsmenu van de dag: harissa vooraf, daarna een kiptajine en fruit toe. Vervolgens onze ogen. Nog vergeten te vertellen dat we afgelopen woensdag op weg naar Merzouga een leuke scene met de plaatselijke politie van Rissani hadden. Wij denken dat de overheid aan de politiecorpsen een budget beschikbaar heeft gesteld om snelheidsmeters aan te schaffen. Je kan geen dorp in- of uitrijden of er staan een paar agenten achter een begroeiing met zo’n meter voor het hoofd. Woensdag waren wij aan de beurt. Zo’n 50 meter voor ons sprongen een paar agenten uit een cactus met een dusdanige vastberaden opgetogenheid dat je direct kon zien dat het prijs was. Door het open raam werd het apparaat half naar binnen geduwd en daarop stond met rode cijfers 68, acht strafpunten. Gerda reed en moest haar rijbewijs laten zien dat in Madrid was gestolen. Gelukkig hadden we in Nederland een paar kleurenkopieën laten maken en geplastificeerd, die er levensecht uitzien. Spannend, maar ze trapten erin. Eén gevaar geweken. Of we maar even 400 Dirham wilden doneren, zo in het handje, aanstalten tot een bon schrijven werden er niet gemaakt. Wij vonden het een belachelijk hoog bedrag en gingen er vol in, de argumenten vlogen over en weer. Tot wij zeiden, “ok zeg het maar dan, we betalen niet dus zet ons maar vast of zo op het bureau dan bellen we van daaruit de ambassade wel”. Ja hoe ver kan je gaan. Maar het einde van het liedje was wel dat wij zonder te betalen door konden rijden. Terwijl ik het raampje sloot, hoorde ik de ene agent nog net zeggen dat we ons echt niet zo nerveus hoefden maken!