...bergen, wij zien er niet tegen op

Zaterdag 2 jan.
Nadat een Duitser met een Landcruiser vanochtend is vertrokken, zijn we de enige gasten van La Palmeraie. Heel kleinschalig, restaurantje, een stuk of wat gastenverblijven, en een gebouwtje met een klein dakterras, alles van klei met stro. En het uitzicht is geweldig! Als ik in de winterzon op weg ben naar de douche, komt een man op een brommer het terrein op rijden. Lekker belangrijk zou je denken, er rijden hier ontelbare mannen op brommertjes. Zo is dat, alles goed zolang ze blijven rijden. Het stoppen echter en dan bedoel ik bij ons, is meestal minder leuk. Deze man stopt bij de campingmeneer voor een praatje, niks aan de hand, tot blijkt dat hij heeft gewacht op het moment dat ik terugkom van het douchen. Het hele ritueel volgt: ‘goeiedag, hoe gaat het, bent u Duits, hoe heet u’..en dat alles als aanloop naar het aanbieden van zijn diensten als gids. ’t Kost weer de nodige tijd en energie om beleefd te blijven en hem duidelijk te maken dat we andere plannen hebben. Hij zegt dat we zo vrij als een vogel zijn, maar wil wel direct een afspraak vastzetten voor vanmiddag.. niet?, dan komt hij later op de dag nog even terug. Dat ‘zo vrij als een vogel’ zei Ammar in Merzouga ook veelvuldig tegen ons. We dachten toen ‘o heerlijk, eindelijk iemand die door heeft dat je mensen niet zo onder druk moet zetten’. Tot hij ons later op slinkse wijze naar de winkel van zijn broer lokte. Misschien is toch doorgedrongen dat (Europese) toeristen balen van het aanklampgedrag en wordt nu geprobeerd om met de vrije-vogel-uitdrukking je vertrouwen te winnen. Over uitdrukkingen gesproken, trouwe lezers herinneren zich misschien Hans Rudolf uit Zwitserland, onze held van de camping in Meski. Met een krachtige luchtstoot opende hij daar ons verstopte afvoerpijpje van de vuilwatertank. Gerda had de kunst goed afgekeken en omdat we nog steeds problemen hebben, heeft zij vandaag met groot succes eens flink in de bus geblazen! Om dit te vieren zijn we in de bergen gaan wandelen bij Toundoute, zo’n 20 km. boven Skoura, heel mooi en Gerda was helemaal in het landschap. Nog even over spreekwoorden, als er 1 schaap over de dam is, volgen er hier bijv. 10 geiten, maar er kan ook een dromedaris of een herder tussen zitten. Ik bedoel maar, hang je nooit op aan één soort. Over soorten: Vogel van de wandeling mogelijk een Theklaleeuwerik. Volgens het boekje moeilijk van de kuifleeuwerik te onderscheiden, je moet daartoe eigenlijk zijn grijs tot zandkleurige oksels hebben gezien (!) Het menu van de dag is een kiptajine, die samen met een Marokkaanse salade (tomaat, paprika, komijn) en p.p. een sinaasappel + banaan wordt geserveerd in ons campingrestaurant voor krap 7 Euri per couvert. Wel eigen wijn meenemen…
Zondag 3 jan.
Slecht geslapen door blaffende honden, met name ook door het exemplaar dat op de camping “woont”. Ik snap er niks van, je hebt een prachtig, rustig gelegen stuk grond, de toeristen komen er graag en dan tolereer je dat je gasten de halve nacht wakker liggen van zo’n stelletje zenuwlijders. De komende tijd ga ik een antwoord zoeken op die vraag, u hoort van mij. De weg naar Boumaine-du-Dades geeft eerst nog zicht op bergen in de mooiste tinten die je je kan bedenken, maar de laatste 10 tot 20 km. is het langs de weg helemaal volgebouwd op een manier die ons niet aanspreekt. Alles in dezelfde tint roze en een beetje gelikt. We hebben gelezen dat vogelliefhebbers ten Zuidoosten van Boumaine-du-Dades hun hart kunnen ophalen, met name tussen december en maart. Zitten we dus helemaal goed. Vijf kilometer na Boumaine rechtsaf, richting Tagdilt en men rijdt La Vallée des Oiseaux binnen. Nu, na ons bezoek noemen wij het dal simpelweg La Vallée. We hebben een paar uur in de rondte gereden voor twee vogels: een kuifleeuwerik, niet op de oksels gelet, en een witkruintapuit…leuke vogel, daar niet van, maar als je hier je mond opendoet, moet je oppassen dat er geeneen naar binnen vliegt. Snel terug naar Boumaine zelf, waar we eerst gaan Wifi-en in hotel Xaluca. Later bleek dat net buiten de poort van het hotel het signaal ook is op te vangen. Hebben we de volgende ochtend bij vertrek nog even gebruik van gemaakt. We parkeren de auto bij Auberge Le Soleil Bleu op hun camperplaatsje. Ziet er prima uit, weer de enige gasten en een plek met uitzicht over heel Boumaine, met daarachter de mooiste kale heuvels. Wat wil je nog meer…Wifi en dat hebben ze ook. En een koude bergwind. Het kost wat moeite om verbinding te krijgen met de laptop, ’t lukt uiteindelijk wel. Even mail gekeken, maar een verhaal heb ik nog niet klaar, dus verder lekker binnen zitten met de kachel aan. Menu van de dag: Omelet met veel verse koriander van de markt. Pasta met de rest van de koriander en knoflook, roerbak witte kool met gele paprika, ui en verse gember.
Maandag 4 jan.
Feest om wakker te worden op deze plek en feest omdat Gerda jarig is. Vanaf ’s ochtends vroeg stromen de felicitaties binnen! We willen vandaag weer de Atlas door, te beginnen bij Tinerhir. Dan naar het Noorden, eerst de Gorges du Todgha door en dan verder naar Imilchil, op de kaart bijna allemaal piste. Geeft op zich niet, maar we willen er een beetje zicht op hoe de toestand daarvan is, heb je een 4x4 nodig of niet? Bij het afrekenen in de Auberge eerst maar eens aan de jongens achter de receptie gevraagd. Die hebben een recentere kaart van Marokko dan wij, daarop is de piste een ‘wit’ wegje geworden en we besluiten om die route te nemen. De jongens vragen naar onze relatie, waarbij Ger zo adrem is om ook naar de hunne te vragen, we maken samen wat lol en Gerda krijgt van de mooiste een huwelijksaanzoek. Maken dus dat je wegkomt! De kloof van die Todgha wordt op het eind wel donders nauw, ’t lukte nog net zonder ingeklapte spiegels. Opvallend veel Spanjaarden in Duitse VW-busjes. We stoppen bij een Spaanse vrouw die ‘onze’ route in omgekeerde richting heeft gereden. Ze zegt dat het af en toe wel wat heftig is, maar het kan en het is prachtig. Weer zo’n Aziatische sfeer onderweg, zowel het landschap als de dorpen en het uiterlijk van de mensen. Toch eens uitzoeken of er migratie is geweest vanuit Azië deze kant op, wie weet. Af en toe kunnen we ons niet voorstellen dat dit Marokko is. Bij Imilchil staat een bord naar een camping aan een meer 5 km. verderop. Het is een prachtige plek met een ‘huis’ van het kasbah-model vlak aan het water. We worden welkom geheten door een mevrouw in lichtblauwe duster, die ons helpt met de auto waterpas zetten, wat niet meevalt. Ondanks de kou en harde wind, zit ik na een poosje al weer helemaal door m’n deo. Als we het huis binnenkomen, omdat we uitgenodigd zijn om muntthee te drinken, weten we niet wat we zien. Dit zou je eerder in China verwachten. De ruimte is langwerpig en omgeven door zeker 10 deuren met nummers en opschriften als ‘cuisine’, ‘toilettes et douche’ etc. Midden in de ruimte staat een grote kachel van een zeer bijzonder model, het zal wel houtstook zijn, die jammer genoeg niet aan is. Langs de muren naar goed Marrokaans gebruik banken met kussens en tafeltjes, multifunctioneel. ’t Is een soort ontvangstruimte, woonkamer, maar ook het restaurant. Er hangen heel grote kitsch-schilderijen, waarover later meer, er is een TV, waar je zes keer naar moet kijken voor je beseft wat het is en nog een klein toonbankje met wat koopwaar waar je zo overheen zou kijken als je even niet oplet. Als we ingeschreven zijn in het grote boek, genieten we in de auto van het uitzicht. Dan steekt er een storm op die zijn weerga niet kent, zeker windkracht 9, regen en later sneeuw. We durven het tentdak niet opgeklapt laten en zelfs met het dak dicht staat de auto de hele nacht te schudden op z’n grondvesten. Menu van de dag: Gierst van het land met knoflook ras el hanout, als groente van de markt, gele wortelen en meiknol. Dit alles overgoten met gefruite ui, knoflook, tomaten en tonijn uit blik. Met een plaatselijk wijntje. Vogel van de rit: een moeilijk geval, roofvogel, grijs van boven en opvallend wit aan de onderkant, havik? Hij/zij landde naast de weg op een struik, terwijl we langsreden, te kort kunnen observeren.