..naar Larache..

Zondag 10 jan.
We lezen leuke dingen over Larache, een vissersplaats niet zo ver ten Noorden van Moulay-Bousselham, dus laten we daar maar eens kijken. Eerst echter, willen we proberen om dichter bij de lagune te komen, misschien is daar een rijk vogelleven, je weet maar nooit. Al zoekend naar een weg erheen zien we een paar campers vlak aan het water staan en wat blijkt…ligt die Municipal (“dicht bij het stadje” ) dus vlak aan de lagune.. Welke keuzes maakt een schrijver van een reisgids nou.. een lagune is toch belangrijker dan een stadje? Naast die camping is de vissers’haven’ en de visafslag, waar we een goed zicht hebben op de lagune. Het stadje ligt hoog en ook daar vandaan overzien we het geheel goed. Tot onze verrassing is er een mooi strand en houdt het op met regenen. Gerda gaat strandwandelen en mag pas terugkomen met een waarneming die kan dienen als vogel van de rit. Ik neem de top op schoot om met zicht op zee wat dagen in te halen qua verslag. Je kan vanalles van Gerda zeggen, maar je kan haar wel om een boodschap sturen; ze komt terug met de volgende verzameling: lach-, grote- en reuze(n?)stern, audouins meeuw (who the fuck is audouin?) steenloper en drieteenstrandloper. Ze zegt dat ze ze niet heeft geteld, maar toch zeker weet dat het er een was. Als we dit allemaal hebben verwerkt, wordt de middag alweer wat ouder en nemen we voor 10 Dirham een stukje autoroute en daarmee komen we precies uit bij de goede afslag! Larache blijkt veel groter dan we uit het verhaal opmaakten en de twee campings liggen enige kilometers verwijderd van het centrum dat er verwaarloosd, maar toch heel apart uitziet. We willen graag in het plaatsje zijn, bij de haven en zo en niet ver weg op een camping. Daarom besluiten we een hotelkamer te nemen. Het wordt Hotel España, waar een erg beminnelijke oudere man ons op dito wijze ontvangt. Tel daarbij op een 2-persoonskamer met tv en wifi op de kamer voor 25 Euro. Niks meer aan doen toch? De man blijkt vanaf 1976 tot ergens in de tachtiger jaren in Den Haag gewoond te hebben en spreekt bijna perfect Nederlands. Dat komt omdat hij nog steeds Nederlandse vrienden heeft, vertelt hij, die met enige regelmaat bij hem thuis komen logeren. Maar daarbij moet hij een behoorlijk talentalent hebben, hij spreekt ook bijna vloeiend Engels. Kom daar hier maar eens om. Hij zegt veel spijt te hebben dat hij indertijd uit Nederland is weggegaan. Op mijn vraag ‘waarom’ geeft hij ‘o.a. de mensenrechten’ als antwoord. “Als je hier niet rijk bent en geen vriendjes hebt bij de regering of hogere overheden, dan kan je helemaal niks”, zegt hij. Het hotel heeft geen restaurant en we vinden het leuk om de auto aan de boulevard te zetten en daar te koken, voor we naar onze kamer gaan. Al rondrijdend ontdekken we dat bij de vissershaven kroegen zijn met live muziek en alcohol en standjes met verse vis. Dat dreigt ons menu van de dag ingrijpend te beïnvloeden. De kroegen negeren we uit lijfsbehoud en we richten onze blik op de verse vis. We willen het liefst verse gamba’s, waarvan de pootjes nog bewegen. De vraagprijs van 30 Euri de kilo weerhoudt ons…we kunnen niet geloven dat dat de normale prijs is. We dingen niet af en kopen een soort baars, die voor ons gefileerd zal worden. Dat gebeurt op z’n Marokkaans, niks mis mee, maar we zien het niet zitten om in de auto die vissen nog helemaal te wassen en verder geschikt te maken voor onze pannen en kookmogelijkheden. We geven de vis aan de man van het hotel en maken ons voorgenomen menu van de dag: Restje pasta + gehaktsaus van gisteren. Als aanvulling geroerbakte witte kool met verse gember, sojasaus en citroensap. Waarbij Gerda tussen de gangen door nog een vervelende jonge man van het erf jaagt! Wat pas echt lukt als ze haar gsm pakt en doet of ze gaat bellen.