Wij zijn over

Dinsdag 12 jan.
We verlaten Le Petit Poisson, zo heet het Motel en rijden vlot naar Ceuta. Als we gaan tanken om de Dirhams op te maken, zien we een grote markt op een modderige heuvel en heel veel mensen en auto’s. Terugkomend blijkt dat de drukte ook met de grensovergang naar Ceuta heeft te maken. We komen in een complete chaos terecht, het lijkt wel of er een ramp is gebeurd. Mensen stromen de modderheuvel af met grote pakken en tassen beladen, op en langs de weg is alles volgestouwd met auto’s die, hoe wrakkig ze er ook uitzien, allemaal een goed functionerende claxon hebben. Het blijkt dat hier de rij voor de grensovergang al begint. Ronselaars lopen overal rond om tegen betaling een formuliertje voor je in te vullen en een stempel te halen. De automassa formeert zich langzamerhand tot zo’n rij of vijf, zes en een paar honderd meter verder is een gat in een hek, waar maar één auto tegelijk doorheen kan. De ene kant van de fuik is muur en langs de andere kant staan de officiële gebouwtjes. In de 2,5 uur die de tocht door de trechter duurt, valt er heel wat te zien en als je je niet kwaad maakt, te genieten. Er wordt strijd geleverd op de millimeter, bumper aan bumper zodat er niemand tussenkomt, want er wordt ook nogal eens van rij gewisseld, met name als iemand z’n auto gewoon stilzet om een stempel te halen of zo. Veel mannen gaan hun auto’s duwen om brandstof uit te sparen of te voorkomen dat de motor te heet wordt? Er zijn auto’s die er inderdaad mee ophouden en die moeten dan tussen het duwen door gerepareerd worden. Veel heen en weergeloop om het strijdgewoel te overzien en strategie te bepalen. En daar dwars tussendoor gaan brommers, mensen met volgeladen steekkarretjes en bedelaars. Beambten kuieren relaxed heen en weer en hebben nog geen tijd kunnen vinden voor een plan van aanpak om de overgang wat efficiënter en vooral sneller te maken. Maar dit is ongetwijfeld te westers gedacht. Als we door het gat zijn, komen er nog twee controles die qua doorstroming wat vlotter verlopen. Veel later dan gedacht, volgen we de borden Ferry Algeciras, onderweg de ronselaars negerend die je op de rijbaan tot stoppen proberen te dwingen om een kaartje aan je te verkopen. Wijs geworden door de overtocht vanuit Spanje, rijden we direct door tot het haventerrein, kopen daar de tickets en laten ons besnuffelen door de hasjhond. De boot van half 5, waarbij vermeld moet worden dat het in Marokko een uur vroeger is dan in Spanje, vaartijd ruim 30 minuten. Ook hier vertraging, door de harde wind kon de boot de haven van Algeciras niet direct in en pas om kwart over zes stonden we op de kade. Geen camping te zien langs de volgebouwde kustweg, waar het intussen donker was geworden en nog steeds hoosde van de lucht. Bij Estepona hadden we het er helemaal mee gehad en hebben ons gemeld bij het plaatselijke AGH Hotel **** en 2 W’s. Bij de Italiaan op loopafstand eten we ons menu van de dag: Ensalata Mixta en spaghetti pil-pil. Vogels van de rit: Jan van Gent en Grote Jager. Van de laatste zegt het boek ‘eenzame Zuidpooljager, kleptoparasiteert op andere zeevogels’. Wie het weet, mag het zeggen.