Stroeve start

Zaterdag 31 januari

't Was rustig op het pleintje. Tja, wat wil je in dit dorp. Toen we gisteravond tegen tienen van het restaurant naar de auto liepen, was het bij ons stille café al donker en zware gordijnen verhinderden alle inkijk.
Het enige levende wezen dat we zagen was de bijna-buurman van het café: de man van de kebab-snackbar. Op weg naar het restaurant zagen we hem alleen in z'n fel verlichte zaak achter de vitrine zitten smartphonen. Hij draaide net de deur op slot toen wij kwamen aanlopen. Blijkbaar was hij net zo verrast om iemand op straat te zien als wij dat waren. Zolang hij voor ons uit liep, keek hij regelmatig achterom alsof hij wilde controleren of hij het echt goed had gezien.

We beginnen aan een mooie route door een winters heuvellandschap. Alle hellingen dik onder de verse onaangeroerde sneeuw. De besneeuwde weiden worden omzoomd door dunne, blank glimmende berkenstammen, die scherp afsteken tegen de donkerte van het bos er achter. Van de bomen langs de weg zijn de takken wit van de aangevroren sneeuw. Hoe grafisch wil je 't hebben?

De koffiepauze is boven op een heuvel met prachtig uitzicht. Leuk personeel dat zichzelf een flinke neut inschenkt en al werkend, in het voorbijgaan, telkens een slok komt nemen.
Over de D979 (later D1084) naar Nantua en verder..... Heerlijk dat we tot Annemasse de A40 niet nodig hebben.
Nu nog even rechtsaf bij Thonon-les-Bains en om ongeveer 3 uur melden we ons bij de receptie van Les Chalets d'Angele. Twee kilometer eerder waren we linksaf geslagen om bij de supergrote InterMarche de boodschappen voor het weekend in huis te halen. Achteraf bekeken een erg goeie actie.

"Bonjour, we hebben hier een appartement gereserveerd" zeg ik, terwijl Gerda het voucher op de balie legt.
"Uw appartement is nog niet klaar. Mag ik uw telefoonnummer, dan wordt u gebeld zodra het gereed is". Het kan gemakkelijk 5 uur worden, begrijpen we, maar 7 uur is ook niet uitgesloten. En informeren bij de schoonmaakploeg mag ze niet, zegt ze.
We gaan even in de hal zitten om onze lichte teleurstelling te verwerken en op een plattegrondje te kijken waar we moeten zijn om de ski's op te halen.
Goed dat we even zijn gaan zitten, want binnen een half uur kunnen we de sleutel in ontvangst nemen. Ons appartement is in een ander gebouw en de vrouw geeft wat vage aanwijzingen hoe daar te komen. We moeten met de auto het terrein af en dan links, dwars door een gebouw heen (zo lijkt het) of zoiets. Omdat we het niet goed snappen, gaan we eerst eens even buiten kijken, waar we niks wijzer van worden.
Na nog een paar keer om uitleg gevraagd te hebben, zegt ze eindelijk dat de ingang van ons appartementsgebouw zich in de parkeergarage bevindt. My God, had dat dan direct gezegd!
Met al onze verkregen sleutels en toegangscodes springen we in de auto. Starten, handrem er af en in z'n achteruit. Eh...gaat niet.
"Ger, wil jij eens kijken of er een ijsbult of zo achter de auto ligt?"
"Nee hoor, niks in de weg, kom maar".
Makkelijk gezegd, er is geen beweging in te krijgen. Ook niet als ik probeer om wat vooruit te rijden. Ineens weet ik hoe het voelt...alsof de handrem er nog op staat, maar nee, die heb ik er af gehaald.
Receptieman er bij, kan er ook niks mee. Blijven proberen...tevergeefs. Of ze iemand (garage) voor ons willen bellen. Alleen dan moeten wij volgens de regels van het verzekeraarsspel ook even naar een alarmnummer bellen.
Geen probleem, doe ik even.... Hé, mijn telefoon werkt niet. Ik ben niet ingelogd bij een netwerk is de boodschap. Dit heb ik in heel ons reizende bestaan nog niet meegemaakt. Nota bene in een geciviliseerd land als Frankrijk kan ik niet bellen! Om dat nu uit te zoeken, gaat te ver. We zijn het meer dan zat voor vandaag, we willen de boel uitladen en ons 'huis' in. Rust!
Tussen de bedrijven door heb ik steeds geprobeerd om het handremprobleem de wereld uit te krijgen. Steeds maar weer de handrem naar boven trekken en dan weer naar beneden.
Op een gegeven moment komt er een 'deskundige' (?) man ergens vandaan, die Gerda vraagt om het nog eens te proberen en ziet! De auto rijdt!
De speculaties zijn niet van de lucht...waaronder 'vastgevroren'. Dat lijkt mij erg stug; hiervoor hebben we 2 nachten in de vrieskou gestaan en dan zou nu binnen een half uur de boel vastgevroren zitten bij een temperatuur, die niet of nauwelijks onder nul is.

Het appartement ziet er goed uit en het uitladen (auto) en inruimen (huis) begint. Om een uur of 5 vraagt Ger:
"Zou het niet slim zijn om nu eerst de ski's op te halen?"
Goed plan en welgemoed beginnen we aan een stevige bergopwandeling over een wegje waar we zeker weten de sneeuwkettingen voor nodig hadden gehad.
De winkel is niet zo gauw te vinden...er zijn er meerdere van hetzelfde soort. Dus al met al lopen we zeker een half uur voor lul door het dorp en denk niet dat vragen helpt. Ja....bij die ene persoon, die het weet en/of echt zin heeft om ons te helpen.
Terug met de skibus; lopen met ski's, stokken en een skischoen is nu even te veel.
Dan: het skihok. We hebben sleutels, codes.....maar geen uitleg waar het skihok zich bevindt en nergens zijn bordjes of pijlen. Gerda gaat op onderzoek uit...tevergeefs. Weer naar de receptie, we voelen ons intussen een stel verschrikkelijke dombo's. Hoewel....ik zou die tent met wat goed betaalde coaching een heel stuk kunnen upgraden qua communicatie!
Een receptiemedewerker gaat ons voor naar het skihok en ik zal je zeggen dat de route te gecompliceerd is om zonder plattegrond uit te leggen.
Wat zijn wij blij dat we geen boodschappen meer hoeven te doen! We eten laat maar lekker. Morgen alleen nog de skipassen ophalen bij de kassa van de Telesiege in het dorp.
Jullie begrijpen dat een vogel van de dag er niet in zat! Of het moet een pestvogel zijn.....