Zonder titel

Donderdag 5 februari

Volgens mij heb ik Manuel van YouTube nog niet genoemd. Onder zijn leiding hebben we ons wekenlang afgebeuld met behoorlijk pittige ski-oefeningen. Sommige dagen dacht ik 'straks kan ik niet meer skiën omdat ik geblesseerd ben van die oefeningen'! Nu hebben we hem al verschillende keren geprezen. Er was een tijd, niet eens zo heel lang geleden, dat we zo 'vanuit stand' gingen skiën. De 2e en 3e dag konden we dan bijna geen trap meer af van de stijve benen. En nu: nergens last van! Es lebe der Manuel!

Waarom hadden we ook weer op zon gerekend vandaag? De Meteo waarschijnlijk, met naar het Oosten wegtrekkende sneeuw. Helemaal grijs is het als we opstaan, merde.
Dan eerst de dieren maar eens verzorgd; pasta, vetrandjes en peer. Het gaat er allemaal in als Gods woord in de ouderling.
Eitje bakken, voor ons zelf uiteraard, bakje koffie.... En zo is het 12 uur als we de berg op gaan. Het display staat op -6 en er is dikke mist als we uit de lift stappen. Shit, wat valt dat tegen!
Gewone skistokken heb je hier niks aan; je moet van die witte hebben, met een paar rode bandjes aan de bovenkant. En als ze die Sint Bernards dan omscholen tot blindengeleidehonden, dan valt er hier misschien nog op een fatsoenlijke manier wat af te dalen. Want dat gelul over die beesten en vaatjes rum om hun nek: ik ben er nog nooit één tegengekomen. Laat staan dat ie kwispelend op me af kwam om me een neut aan te bieden.

Gerda baalt ook. Vooral in de liften is het berekoud. Ze ergert zich aan de soort col die ze ook als oorwarmer gebruikt:
"Ik moet steeds aan die lappen zitten trekken".
Ik: "Dan zou ik hem zeker niet meenemen naar Finland". Hahaha!!
We hebben namelijk binnen afzienbare tijd nog een weekje 'wintersport' op het programma staan. We kunnen er geen genoeg van krijgen.....

We hadden bedacht om naar Morzine te skiën en dat gaan we doen. Weer of geen weer. De weg er naar toe leidt langs Avoriaz en laat daar nou de victorie beginnen! De zon is nog slechts een bleke cirkel, maar qua licht en sfeer maakt dat alle verschil.
Blij beginnen we aan de route naar Morzine. Voelt lekker om hier weer te zijn.
Bij het eerste tentje waar we chocolat willen drinken, ligt de ondergrens qua pinnen bij 15 Euro. Goed dat we door zijn geskied, want het volgende is een schot in de roos. Klein, vol, prima sfeer en vooral leuk personeel.
Pinnen? Geen enkel probleem....gewoon alle bedragen. Kijk, now we're talking, oftewel: maintenant on parle.
En lekker warm dat het er is! Een grote houtkachel midden op de vloer. Heerlijk.... te meer daar de bleke zon van Avoriaz het niet heeft gered tot hier.
Weer terug in de kou komt de gedachte aan appartement, boekje, bank in ons boven, terwijl we nog niet eens zo verschrikkelijk lang aan het skiën zijn. We geven er niet aan toe, daarvoor zijn we hier niet op dit stuk aarde.
We worden beloond: weer terug in Avoriaz, is de zon daar echt gaan schijnen. We kunnen nog volop genieten van de mooie pistes en intussen wordt de lucht steeds blauwer. Dit geeft echt een kick! Tevreden skiën we terug, met wisselend zon en mist. De dag kan niet meer stuk.

Voorts hebben we nog wat om over na te denken: zaterdagochtend moeten we uit het appartement , terwijl we die dag nog gaan skiën. Hoe pakken we dat aan?
Mogelijkheid 1: we kunnen informeren of we hier een extra nacht kunnen blijven.
Mogelijkheid 2: bij de Pré La Joux is een hotel-restaurant en een officiële camperplek. We kunnen 's avonds daar eten en dan in de auto slapen.
Mogelijkheid 3: na het terugbrengen van de ski's rijden we alvast een stukje op weg naar huis en stoppen bijv. bij Thonon-les-Bains. Eten in een restaurant en slapen in de auto.
We zijn er nog niet uit.

PS: Soms doe ik langer over het verzinnen van een titel dan over het schrijven van het verhaal.