Huisje boompje beestje

Woensdag 4 november

Ger knapt gelukkig wat op. Ze heeft bijna haar oude energie terug zegt ze en doet voor het ontbijt al een (vogel)rondje.
Het arboretum is in 1980 opgezet door een Zwitserse botanicus en in de LP wordt het qua beheer ten voorbeeld gesteld aan de rest van de natuurparken op Madagaskar.
We betalen de toegangsprijs in de winkel bij een erg aardige en redelijk Engels sprekende jonge vrouw. In ruil daarvoor krijgen we een plattegrond, wijst ze ons een hangend vogelnestje aan met een broedende vogel er in en twee hangende vleermuizen, onder het dak in de ruimte naast de winkel.
Het park, wat moet je er van zeggen. De wandeling is niet erg lang en het lijkt alsof er gedeeltes van het arboretum niet meer toegankelijk zijn. Veel naambordjes bij bomen en andere planten, dat wel. Toch maakt het de indruk een beetje op zijn retour te zijn; niet echt goed verzorgd.
We komen langs het graf van de oprichter, waarop een verdroogde bos bloemen ligt. Zijn verroeste bestel-eend staat even verderop tussen de begroeiing.
De laatste attracties van de wandeling zijn een schildpaddentuin en een klein museum met fossielen, (half)edelstenen, schelpen etc. Je ziet het voor je. Terwijl we daar rondlopen, is een paar bezoekers driftig aan het fotograferen, op een manier dat je denkt: wat missen we? We zijn op tijd en zien eindelijk de vogel lopen, waarvan we de holle lach zo vaak over de bomen hebben horen rollen. Hij is vrij groot, maat vrouwtjesfazant, flinke staart en knalblauw rond de ogen.
Op de borden in het park hebben we gezien dat hij coua ruficeps heet, oftewel roestkopcoua. Als dat niet de vogel van de dag is!

Terwijl ik 's middags zit te bloggen, praat Ger wat met de winkelmevrouw over de mogelijkheden om uit Tuléar weg te komen.
Ik had het vast al eerder over de camions-brousses, die over de onverharde 'wegen' naar het Noorden rijden. We hebben ze zien staan bij de stations en daar hoeven we niet lang over na te denken. De hel op aarde. Mensen, vracht, kippen, van alles veel te veel, samengeperst in een half open veewagen. De taxi-brousse is erg, maar dit slaat alles.
Tot Morondava is er geen asfalt en in deze tijd schijnen huurauto's het risico niet meer te nemen. Mij lijkt de regen tot nu toe mee te vallen, hoe het verder naar het Noorden is, weet ik natuurlijk niet. De vrouw zal voor ons informeren of er vluchten gaan van hier naar Morondava.
Toevallig spreken we de manager van het park nog, die komt kijken bij zijn vrouw en kinderen, die zich in het kleine, smerige zwembad vermaken. Ook hij zegt later terug te zullen komen met meer informatie.
Uitkomst van dit alles is dat er wel vluchten van Tuléar naar Morondava gaan en geen jeeps. Het schijnt toch al te nat te zijn. Alternatief: we reizen dezelfde weg terug, maar dan met gewone taxi's in plaats van brousses. Four wheel drive is niet nodig op het asfalt.
Dat wordt een bezoekje aan het kantoor van Air Madagscar morgen, als we weer in Tuléar zijn.

Menu van de dag: spaghetti met groenten (Gerda). Brochette met vis voor mij.
Dit alles in plaats van de kip, die er niet is en waar we allebei voor hadden gekozen.

't Zijn niet de meest enerverende dagen, als je min of meer afgeschermd zit van het gewone leven in de stad. De vogels zorgen voor de meeste spanning. Zo zagen we vandaag weer een hop, die op de ruit van een raam zat te tikken en zich daarbij ontzettend opwond. Een soy (nectarinia souimanga), waarvan ik de Nederlandse naam niet ken en last but not least een helmet vanga! Ik zag hem maar even, donkere vogel, rood op de vleugels en een grote blauwe snavel.