Terug naar af

Donderdag 5 november

Tijdens het ontbijt verzorgt een man het zwembad. Net boven de waterspiegel schraapt hij een vieze groene rand van de zwembadtegels. Beetje bijborstelen, beetje met het schepnet en tot slot gooit hij wat emmers wit spul leeg in het water. Hatseflats!
Een andere man wil gids worden en zit alle planten- en dierennamen uit z'n hoofd te leren.

Wat een pech voor Gerda dat ze net haar tanden staat te poetsen als er buiten, vlak vóór mij een prachtige vogel op een boomstronk landt. Soort paradijsvogel met zo'n lange staart. Hij zit er maar kort. Toch kan ik hem later op internet vinden: het is de Madagaskarparadijsmonarch. Alsjeblieft. Vogel van de dag.
Ger heeft op professionele wijze een taxi geregeld naar het kantoor van Air Madagascar. Terwijl we daarop wachten is er tijd voor de beste koffie die we sinds onze aankomst op het eiland hebben gedronken.

't Is jammer dat het kantoor net dicht is, om 3 uur krijgen we een tweede kans. Hup, de taxi weer in en kaarten posten bij het postkantoor. Postbussen zien we nergens en bovendien zei Ger: "Laten we ze naar het postkantoor brengen, dat is het meest zeker". Voorbeeld van hoe iets gewoons, lastig kan worden.
Naar het loket: "Mevrouw, kan ik hier deze kaarten posten?"
Bij de Bruna zeggen ze dan direct 'geeft u maar dan doen we ze even in de postzak'.
"Nee", zegt ze "dan moet u buiten zijn".
"Eh...waar buiten?"
Ze komt half uit haar stoel en wijst naar links: "Iets verderop".
"Verderop de straat in?" vraag ik. Ze knikt en voor alle zekerheid voeg ik er aan toe: "En is die bus geel?" De post is hier geel, dus dat zoekt wat makkelijker straks in de straat. Ze aarzelt even en knikt weer ja.
Ik ga naar buiten, linksaf de straat op en speur naar een bus. Nergens een bus, terwijl ze de indruk gaf dat het niet ver was. Dan maar terug naar de auto, waar ik het verhaal aan de taxi-chauffeur vertel. Die komt hier tenslotte vandaan, misschien kan hij er wat mee. Chauffeur naar binnen en ook hij komt naar links kijkend het gebouw uit. Samen speuren we de omgeving af.
"Het moet vlakbij zijn", zegt hij.
Uiteindelijk zien we om de hoek van het gebouw, helemaal achterin op een schutting een kleine envelop geschilderd. En verdomd, half verborgen achter een trapje zitten drie klepjes in de vaalgele muur gemetseld. Boven het meest rechter valt nog net het bijna vergane woord 'extérieur' te lezen. Zeg niet dat ze de boel niet voor mekaar hebben.

Iedereen blij dat we er weer zijn, bij hotel Vahombe dan. Same room, same price.
Er staat veel wind en alle boten liggen voor anker. Louve vertelt dat er een eind naar het Noorden, in de buurt van Manombo, een overstroming is geweest en dat de 'wegen' ver onder water staan. Een jeep die kant op kunnen we definitief uit ons hoofd zetten.
Ook baas Blú heet ons weer hartelijk welkom. We lunchen wat tussen een paar blanke mannen met hun lokale liefjes. Eén meisje ligt bevallig in de hangmat, terwijl hij haar dunne beentjes streelt. Als je geld genoeg hebt, tolereert de baas het wel denken we.

Bij Madagascar Air gaat het snel. Nou ja, een ticket kopen dan. De vlucht naar Morondava gaat pas maandag. 11.55 vertrek. En mocht ie worden geannuleerd dan mogen we voor hetzelfde tarief met de eerstvolgende vlucht naar de hoofdstad Tana. Of een week wachten op de volgende rechtstreekse naar Morondava.
In de straten moet je je ogen af en toe dichthouden tegen het stof. Volgens Gerda is het windkracht 8. Op het terras bij het hotel is het net uit te houden achter de muur. 't Is goed relaxen daar.
Even de schoonmaakmevrouw vragen om de badkamer te ontzanden. Er zit nl. geen glas voor de raampjes....

Het menu van de dag bij Blú is zo niet opwindend en hetzelfde als altijd, dat ik het niet noem.

Bij thuiskomst is de wastafel vrij van zand. Waarom komt niemand op het idee om de emmer (zonder deksel) met gebruikt wc-papier, die naast de wastafel staat even te legen? Of doen wij nou zo moeilijk?

Wat verder opvalt, is dat in alle restaurants, hotelkamers etc. ontzettend zware houten eetkamerstoelen staan. Die krijg je met één hand niet verschoven. Erger is, dat de leuningen, zonder uitzondering hoog zijn en in een hoek van 90% op de zitting staan. Ik vind het vaak moeilijk om er lang op te zitten.

Een dag niet geklaag, is een dag niet geleef..... (oud Haags gezegde)