Met je knar in Téluar

Vrijdag 6 november

Ger heeft in het Frans voor mij om een hardgekookt ei gevraagd en dat ligt nu gepeld (niet door haar) te wachten op m'n bord.
Tijdens het ontbijt, begint de vervanger van Louve een heel verhaal, dat hij vandaag naar de bank moet om iets te doen, wat niet precies duidelijk wordt. In elk geval is er geld voor nodig, dat wel. Of we er bezwaar tegen hebben om alvast de rekening tot nu toe te betalen. Nee hoor, als hij er maar een stempel 'payé' op zet. Wisselgeld heeft hij nog niet, dat komt later.

Een te dikke, blanke man komt de trap af. Foute korte broek, fout Madagaskar-T-shirt. In plaats van te ontbijten, bestelt hij een grote bier, waarmee hij samen met zijn pijp naar het terras vertrekt.
De mevrouw van het huishoudelijk werk, ziet er ineens een beetje deftig uit. Soort mantelpakje aan, hoed op en ze kijkt ernstig. Uit het gesprek maken we op dat er iemand is overleden.
En dan heb ik het nog alleen maar over het ontbijt!
Tenslotte daalt er nog een plaatselijke schone de trap af, die rechtstreeks doorloopt naar pijpmans en hem met een kus begroet. Aha, we hebben er weer één.

Even serieus: wat te doen met onze tijd tot maandag? Het museum en het arboretum hebben we gehad. Ons hotel verhuurt fietsen en 15 km. naar het Noorden is een lagune met mangroves. Om het geheel te bekijken, is er 1,5 km. plankier aangelegd. Op zich niks mis mee om daarheen te fietsen.
De twijfels: "Als ze die fietsen jatten, terwijl wij daar lopen" vraagt Ger, "gaan wij dan nieuwe kopen?"
Geen idee. Is het sowieso verstandig om daar op ons ééntje, behangen met geld en paspoort, naar toe te fietsen. Het is warm en hoe ziet de weg eruit; stuiven we constant onder stof en zand? Komt het erg sukkelig over allemaal, dat je denkt wat een stelletje mutsen!?

Om een beslissing uit te stellen, gaan we koffie drinken bij een LP-topper: Corto Maltese. Veel bedelaars onderweg. Ook als we op het terras zitten, komen er regelmatig bedelende kinderen en volwassenen over de muur hangen, die door het personeel consequent worden weggestuurd.
Ze lijken de boel hier wat meer aan te pakken op een manier die voor ons gewoon is. Bijvoorbeeld tafels stofvrij maken voor de gasten gaan zitten. Kortom, de sfeer en de energie die het geheel uitstraalt, zijn een welkome afwisseling.
De tent wordt gerund door een kleine, stug doorrokende, blanke vrouw met donker haar, type Edith Piaf. Baas Blú vertelt ons later dat het een Italiaanse is, die elke nacht in één of andere club whisky zit te zuipen tot ze niet meer weet hoe ze heet, maar wel altijd thuiskomt met haar 4x4. En 's ochtends vroeg weer op de markt loopt om de dagelijkse inkopen te doen.
Gerda eet een droog zeboe-steakje, want goed doorbakken voor de darmen. Ik neem een bord pasta met stukjes gerookte tonijn, plus een sausje. Vooral voor de sausjes in het algemeen blijven we wat huiverig.

Van het ene terras naar het andere. Thuisgekomen, trekt de gastheer direct het wisselgeld, dat hij vanochtend niet had, uit zijn zak. Heel prettig.
Om een beetje in vorm te blijven, gaan we voor het eten bij Blú een potje poolen. Ja, dames van de IJburgse poolclub, jullie zijn gewaarschuwd! Beetje jammer dat de pooltafel bij de toiletten staat. De spoelbakken lopen niet meer vol en we kunnen alle acties van dichtbij volgen. Echt 'gewoon' gaat het zelden.
Verder ben ik bang dat deze dag model zal staan voor de komende dagen, wachtend op onze vlucht van maandag.... Maar om te voorkomen dat jullie, als we thuis zijn, steeds aan onze koppen gaan zeuren hoe het nou was in Téluar, blijf ik het opschrijven!

Menu van de dag: tomaten gevuld met krabsalade (Gerda). Zwaardvisfilet, saus, groenten (ik).
Geen vogel gezien.

Onder het genot van een thee plus bananendigestief, vertelt baas Blú ons dat de weg naar de mangroves niet geschikt is om te fietsen. Scherpe stenen, kortom puinhoop. De enige mogelijkheid is een quad huren volgens hem.
Nadat Ger een late kakkerlak naar buiten heeft gewerkt en het vloermatje stevig voor de kier onder de deur heeft gepropt (je probeert wat) gaat het licht uit.