Als een kip......

Zondag 15 november

We hebben haar niet gehoord vannacht, onze Amerikaanse vriendin. Wel ging midden in de nacht heel even de muziek op tien. Maar we hebben geen wettig en overtuigend bewijs dat zij daar de hand in zou hebben gehad.
Gerda sliep goed en voelt zich gelukkig beter dan gisteravond. Toch moet ze bij de koffie nog een paracetamol nemen om zich een beetje prettig te kunnen voelen in de warmte. Een vroege vogelwandeling zat er dus niet in.

Onze vriend uit Utah, Dennis heet hij, vertrekt vandaag op weg naar huis. Hij voelt zich ook niet zo 'bien' en heeft een kortere vogelwandeling gemaakt dan zijn Japanse groepsgenoten. Hij telt de uren:
"I'll be home in 41 hours", herhaalt hij een paar keer, met zo'n gezicht van 'wat zal ik blij zijn als die voorbij zijn'.
Over tellen gesproken: ze tellen wat af, die lui. 's Avonds, voor en aan het diner, worstelen ze met formulieren, notitieboekjes en tablets. Waarschijnlijk hebben ze van de reisorganisatie een lijst meegekregen waarop de namen van alle vogelsoorten staan, die hier voorkomen. Kwestie van afstrepen dus. Tussendoor wordt er aardig wat opgeschept, denken we.
Iemand vraagt aan Dennis hoeveel vogelsoorten hij al op zijn palmares heeft. Ik meen te horen dat het antwoord 3800 is! Mogelijk verstond ik het verkeerd, want het lijkt mij belachelijk veel.
Daarna wordt aan een Japanner gevraagd hoeveel vogelsoorten hij al heeft gezien in z'n eigen land. "Six hundred", is het antwoord.
Onmiddellijk beginnen een paar anderen op hun mobiel te tikken om even later lachend uit te roepen dat er in heel Japan niet meer dan 450 soorten voorkomen. Humor....

Intussen is een wat ouder echtpaar gearriveerd, dat noch gids, noch groep bij zich heeft. Ze installeren zich op het terras en delen een fles bier. Amerikanen waarschijnlijk.
Na een half uurtje komt de man naar onze tafel om te vragen of we al lemuren hebben gezien of in een park zijn geweest. We praten wat, horen dat ook zij op eigen gelegenheid reizen en delen onze ervaringen m.b.t. de taxi-brousses. Gedeelde smart is halve smart immers.

18:15 uur: het licht valt uit. Niet alleen op het terras, ook in het restaurant en de keuken is het stikdonkere nacht. My god, dat kan wat worden met het eten! We blijven op het donkere terras en na een kwartier is het leed geleden.
Vlug naar binnen en eten bestellen, voor de elektriciteit opnieuw uitvalt. Het Amerikaanse paar zit aan een tafel dicht bij ons en na een poosje komt de man weer bij ons staan.
"What are your plans for tomorrow?"
Daar hebben we niet echt een concreet antwoord op. Van het één komt het ander en op een gegeven moment haalt hij een fotoboekje tevoorschijn. Volgens eigen zeggen, nemen ze dat mee om mensen die ze onderweg ontmoeten een idee te geven van hoe ze leven en wonen. Tja, voor ons hoeft dat niet, maar hij is al aan het bladeren: het huis (zelf ontworpen, hij is engineer), de groentetuin, het uitzicht, het dorp (in Colorado), hun campers (2!), zijzelf in hun jonge jaren met de tent, zijzelf met hun volbepakte lama (ze hebben er drie!) ..... en nog véél meer, buiten de foto's om. Over wie nu voor hun huis en de groenten zorgt, wintersport, dat ze hun banen opzeggen als ze gaan reizen en daarna weer terug mogen komen (zij is biochemicus). En o ja, de contracten met de energieleveranciers en weet ik met wat nog meer, worden opgezegd als ze weg zijn en.... : "Please take our visiting card. You're always welcome at our home".
En wij natuurlijk vol interesse en bewondering: "Beautiful! Wow....that's great! Fantastic, how nice!"
Gelukkig staat zij op van hun tafeltje en neemt hem mee.
"Time to go to bed; we live here like the chickens!", roept hij nog, achteromkijkend.
Pfff..... hij heet Clay. Toepasselijke naam.

Onbegrijpelijk dat ik het menu van de dag vergat te noteren....
Zo niet de vogel van de dag. Vanmiddag op het terras gezien: een grote, zwarte vogel met cognacbruine vleugels en een lange brede staart, bruin/zwart. Donkere snavel. We vonden hem op internet: Toeloespoorkoekoek!! Je bedenkt het niet.