Late ontknoping

Dinsdag 17 november

Vraag niet hoe het kan, maar uit de douche komt water .... bonjour!
En met die spoelbak zoeken ze het maar lekker uit. Wij gaan er vandoor.

De chauffeur, Georges, is er om 9 uur, vroeger dan afgesproken. Niks aan de hand, blij dat hij er is. We hebben toch af en toe stiekem gedacht 'stel dat hij niet komt opdagen'.
In het begin schieten we, ondanks de vele tankwagens, flink op. Ik denk: 'Nou, als Tana een beetje meevalt, dan gaan we het misschien in 3 uur redden'. Stom van mij.
Mocht je na dit blog zeggen: "Goh, Madagaskar.....ook best leuk!", ga er dan nooit van uit dat Tana meevalt. Als we terug bij het Manoir Rouge zijn, hebben we weer ruim 4 uur gedaan over de, wat zal het zijn, ongeveer 150 km.

We hebben teveel geld opgemaakt in het hotel of te weinig meegenomen en moeten Georges even laten wachten bij de bank. Voor alle zekerheid vragen we waar hij uitbetaald wil worden; in de auto, in het Manoir Rouge of ergens anders. We hebben de indruk dat dat gevoelig kan liggen. Hij moet inderdaad even nadenken en kiest dan voor de auto.
Mannen zijn zichtbaar bezig met geld. Als ze een hand in één van hun zakken steken, komt die er gegarandeerd met een stapel biljetten uit. Of ze lopen gewoon op straat met een stapel bankbiljetten in de hand. Ook lijkt het of ze nooit zomaar een afspraak hebben; na de begroeting komen bijna altijd flappen tevoorschijn. Bij het Manoir Rouge komt af en toe een man met een tas het terras op, die aan het meest ver verwijderde tafeltje een afspraak heeft met iemand. Daarbij worden stapels en stapels geld geteld en/of betaald. Auto's en taxi-brousses, stoppen vaak onverwacht midden op straat. In no time staat er een man bij de chauffeur, portierraampje open en schuiven maar met dat geld. Voor de argeloze toerist zijn het volslagen onbegrijpelijke transacties. Goed, we gunnen Georges een leuke fooi, waar hij wat verlegen op reageert en waarvan wij zeggen dat ie dik is verdiend; 'bon chauffeur!' Hij reed heel goed en nam geen enkel risico.

In het hotel dezelfde kamer, alleen nu zonder kakkerlak. Onze klamboe hangen we niet op; geen mug gezien vorige week.
Beetje informeren wat er morgen kan worden geregeld met het hotel. We vliegen om een uur of 3 's nachts en wat we tot nu toe van het vliegveld hebben gezien, nodigt niet uit tot meer dan inchecken en wegwezen.
Ze doen niet moeilijk: we moeten uiterlijk om 12:00u van de kamer af en verder mogen we zo lang blijven als we willen. De rugzakken houden we gewoon bij ons, zo groot zijn ze niet. Een late taxi is evenmin een probleem.

Menu van de dag: begint met een s en eindigt op een i.
Vogel van de dag: hamerkop (!), fouragerend in de rijstvelden onderweg.

Na het eten, relaxt aan de thee met een lokale rum, komt de gang van zaken rondom onze reservering vanuit Nederland weer in mijn gedachten.
Een week voor ons vertrek mailden we naar Manoir Rouge om een kamer te reserveren en gebruikten daarvoor het mailadres dat in de LPlanet wordt gegeven.
Tot onze grote verbazing ontvingen we antwoord van een hotel met de naam Chez Anjaina. Zonder enige verdere uitleg, deden ze ons een aanbod voor een kamer, dat we hebben geaccepteerd. Wij van onze kant, vroegen niet hoe het kon dat zij een mail beantwoordden, die we aan een ander hotel hadden gestuurd. Zeker ook omdat we in de nacht zouden arriveren, waren we al lang blij dat we een kamer hadden.
Ik denk: ik vraag toch eens aan die knul achter de bar of ze soms een soort overeenkomst hebben met Chez Anjaina. Bijvoorbeeld dat ze klanten van elkaar overnemen als er één van de twee vol zit. Om hem niet te laten schrikken, sluit ik mijn vraag af met de opmerking dat het voor ons geen ernstige zaak is: "Ce n'est pas grave".
Als door de bliksem getroffen, draait de eigenaresse, die op een paar meter afstand staat, zich naar mij toe en zegt met grote nadruk:
"Oui, c'est très très grave".
"Mais pourquoi?" vraag ik haar.
Ok, Chez Anjaina was een drama, maar we hebben geslapen. (ref. verslag Hinder-nissen)
Ze moet even wat afmaken, zegt ze en daarna zal ze ons het verhaal vertellen: een jaar of wat geleden heeft zij deze tent overgenomen van ene Patrick. Zijn e-mailadres staat nog steeds vermeld in de LP. Dat klopt; ik herinner me dat zijn naam voorkwam in het mailadres. En de laatste druk van de Madagaskar-LP is zo'n vier jaar oud.
Wat er precies is gebeurd, vertelt ze niet (hoef ik ook niet te weten), feit is dat er een conflict bestaat tussen haar en Patrick. Met het gevolg dat hij de e-mails, die hij ontvangt m.b.t. Manoir Rouge, niet doorstuurt naar dit hotel. Omdat hij goeie vriendjes is met die Zo van Chez Anjaina, zegt ze, stuurt hij de mails daar naar toe. Bovendien is Patrick een nieuw guesthouse begonnen, dat hij Petit Manoir Rouge heeft genoemd. Later zien we op internet dat dat zeker op en paar uur rijden hier vandaan ligt.
Ze vraagt of we de mailwisseling nog hebben (ja) of we die aan haar willen doorsturen (ja) en of ik ons verhaal wil opschrijven in de vorm van een officiële klacht, die rechtsgeldig is. Inclusief kopie paspoort. Ja hoor, ik heb niet het idee dat ik me ergens een buil aan kan vallen en bovendien is het een stukje gram halen voor die nacht in dat shithotel.
Ook de naam van Nono, waardoor we werden opgehaald van het vliegveld en die ons de volgende ochtend een toer wilde verkopen, zou ze graag genoemd zien in het verslag.

Ze is zo blij met deze ontwikkeling, dat ik de pastis van vanavond niet hoef af te rekenen!