Aanloop naar Kerst en afloop

Maandag 21 dec.
Van Agdz in Westelijke richting naar Tasla en zo’n 20 km. daarna op de splitsing naar het Zuiden. We zijn blij dat we deze route hebben gekozen i.p.v. naar de toeristische highlights te rijden. Wat we daar eventueel missen, krijgen wij hier ruimschoots vergoed, we kijken nog steeds onze ogen uit. Via Foum-Zguid en Tissinnt komen we tegen borreltijd aan in Tata. Daar is een camping Titi enkele kilometers buiten het stadje gelegen, die in de winterstop blijkt te zitten. Dan blijft de municipal over in de plaats zelf. Tot onze verbazing staat het daar vol met mobile homes, Frans en Duits. We worden ontvangen door een praatgrage Duitser, waardoor we ruim voor de avondmaaltijd precies weten hoe de vork hier in de steel zit. Ze zijn allen overwinteraars en blijven ca. 5 maanden in Marokko, waarbij ze zo om de maand van camping wisselen. Alles staat nu in het teken van een grootse gezamenlijke kerstmaaltijd, die op het terras van een gebouwtje dat op de camping staat, zal worden gebruikt. Iedereen heeft de mond en de koelkast vol van de boodschappen die zijn gedaan en nog moeten worden gedaan, wie wat gaat maken enz. De Duitsers spreken geen Frans en omgekeerd ook niet, hetgeen wordt gecompenseerd door hard te praten en dat kunnen wij dan weer allemaal goed volgen. De vrouw van onze Duitse buurman is al weken ziek, zo vertelt hij ons. Volgens Gerda ‘heeft die er helemaal geen zin in en stikt ze natuurlijk van de heimwee’. Misschien zet ze daarom elke ochtend zulke harde kerstmuziek aan. Andere kwestie waar de camping van gonst, is dat enkele overwinteraars aan de grens naar eigen zeggen belazerd zijn m.b.t. de duur van de verblijfsvergunning voor hun auto. Standaard is dat een half jaar en zij hebben maar een vergunning voor een maand. Om dat in orde te maken, moeten ze naar Agadir, een rit van zo’n 3 à 4 uur, daar de Marrokkaanse ambtelijke molen door en rond middernacht weer terug in Tata. Daarbij moeten er ook nog persoonlijke vergunningen worden verlengd in Tata zelf, geloof ik…affijn redenen genoeg om veel en hard te praten. Wat ons opvalt is dat veel camperbezitters een meereizende hond hebben, soms twee en we zagen ook Belgen met een hond en een kat. Op deze camping staan twee campers naast elkaar met in elk een klein mormeltje. Het ene is grijs, hoort bij een Frans echtpaar en is dikwijls aangelijnd. Het andere is zwart, hoort bij een stel Franse vrienden, loopt los en heet Rocky. Wij vinden dat Focky een betere naam was geweest, want telkens als het grijze hondje naar buiten komt, vliegt Rocky er letterlijk bovenop. Soms pist hij daarvoor nog even op de buitenmat van het echtpaar. De eigenaar van grijs roept Rocky luid tot de orde, waarna één van de vrienden hem terughaalt met behulp van de vliegenmepper, begrijp je meteen over wat voor maat hondje we praten. En dit verschillende keren per dag. Op de onderlinge relatie van de buren lijkt dit alles geen invloed te hebben. Om het gebrek aan vogelwaarnemingen in vorige verslagen goed te maken, hierbij 3 vogels van de camping: rotszwaluw, palmduif en grauwe buulbuul…. ja die bestaat.

Tata: dinsdag 22 dec.
We zijn van plan om op ons gemak het stadje te verkennen, wat te eten kopen, indien aanwezig terrasje pikken en misschien naar een cyber om mail te kijken en wat op de site te zetten. Wifi durven we niet eens aan te denken. Er zijn internetwinkels genoeg, maar wat je er aantreft aan apparatuur, is zo erbarmelijk dat we de moed eigenlijk hebben opgegeven. Keybords met toetsen die blijven hangen en de tekens uitgewist, extra vervelend omdat de toetsenindeling en –bediening verschilt van de onze, geen USB-ingangen etc. Bovendien moet je oppassen voor virussen. Na een poging in Al Hoceima om bestanden van de stick op onze site te zetten, wat ook met behulp van de winkeleigenaar niet lukte, kregen wij, elke keer als we de USB-stick inplugden een soort viruswaarschuwing. De dag verloopt niet volgens planning. In verband met omstandigheden in mijn familie (niks levensbedreigends, dus maak je niet ongerust) krijg ik een dringend verzoek om naar huis te komen. Dit eist een groot gedeelte van onze aandacht en van de zonnige dag op. We besluiten uiteindelijk om de reis niet voort te zetten op de manier zoals we dat graag hadden gedaan. We zullen nu doorrijden richting kust en daarna naar het Noorden. Aan het eind van de middag gaan we alsnog het stadje in en komen terecht in een hotel met twee W’s. Wij hanteren hier een eigen kwalificatie voor hotels, uitgedrukt in W’s. Dit hotel heeft Wijn en Wifi! Komt allebei goed uit; onze voorraad wijn was bijna op en ik heb dagen achterstand met het plaatsen van reisverslagen. De bars van alcoholhotels zitten als regel vol met Marokkaanse mannen die qua aantal ruim worden overtroffen door de hoeveelheid leeggedronken bierflesjes. Hier knijpt Allah een oogje toe. Je voelt je heel westers als je daar tussen zit met je laptop. Terug op de camping komt de enige Nederlandse overwinteraar langs met een plastic zak vol Libelles of we interesse hebben. Doe maar niet, we hebben onze handen vol aan de vliegen en een verdwaalde mug. Menu van de dag: een niet eens zo vreselijk Marokkaanse versie van spaghetti Bolognese.
Woensdag 23 dec.
Van Tata via Akka, Icht naar Tagmoute. Daar willen we een doorsteek maken over een “wit” wegje naar Guelmim. Dit mislukt na een paar pogingen en veel vragen, waarbij we geen eenduidige informatie krijgen. In dorpen rijden we in rondjes zonder op een echte route te komen en een ander asfaltwegje loopt dood op een pleintje en uiteindelijk begrijpen we dat er geen weg is maar piste. Alleen, waar die piste dan begint…..? Via de reguliere route in Guelmim aangekomen, blijken er niet de gehoopte grote supermarkten te zijn waar je alles kan kopen en ook wijn. Bij navraag blijkt Hotel Salam wijn te verkopen. ‘Dat klopt’ zegt de barkeeper in weer zo’n bierflesjesbar. In tegenstelling tot het bier staat de wijn niet in de bar en moet altijd ergens achter uit het hotel vandaan worden gehaald. Vergeleken bij de prijs in de grote supermarkten betaal je in de hotels woekerprijzen, ca.70 Dh per fles. Er zijn geen campings in Guelmim en we rijden door richting kust naar Hotel Restaurant Camping Bou Jerif, waarvoor we 9 km. heftige piste moeten rijden in het bijna donker. Wat we van Bou in het donker kunnen zien, lijkt mooi, de elektriciteit is uitgevallen. We zetten de auto neer naast een Toyota Hilux en een The North Face-tentje met een klassieke Honda 125cc motor ernaast, beide met Brits nummerbord. Nog vergeten te vermelden dat het regenachtig weer is..niks aan. De mannen van de Hilux en de Honda (hierna te noemen de HH-mannen, waarover later meer) zijn met elkaar in gesprek, waarbij de Hiluxman 90% van de conversatie voor zijn rekening neemt. Volgens Ger is hij ADHD.
Menu van de dag: Rundergehakt met knoflook, verse basilicum, geplukt uit een soort “straatgroenbak” in Tata, op de markt gekocht paprikakruid (poeder), ui, wortel, courgette en geblenderde verse tomaat. Omdat je niks tekort wil komen, toch maar een beetje pasta erbij gekookt….heerlijk! Vogels van Bou Jerif, veel kuifleeuweriken. En onderweg zien we wel eens een klapekster.