Watermanagement

Bou Jerif, Donderdag 24 dec.
Bewolkt en af en toe regen. Bou Jerif bestaat uit een hotel, een petit-hotel (soort motelachtige kamers) een restaurant en een soort evenementengebouwtje. Vergeleken met plaatsen waar we tot nu toe verbleven, ziet het er zeer appetijtelijk uit. Het ligt ver van de bewoonde wereld, dus de wekker stond vanochtend niet op 6 uur….. ’t was even moeilijk, maar we hebben het gered. Er is nog steeds geen elektriciteit, behalve dat er een hele paal met stopcontacten onder stroom blijkt te staan , hetgeen een Duitser bijna het leven kost. Die baalt als een stekker en vertrekt à la minute met onbekende bestemming. Dit bleek later de meest schokkende gebeurtenis van die dag. We gingen bijna lijken op die overwinteraars in Tata, die de hele dag Libelle pratend en hard lezend of zo op de camping bleven hangen. Er is wat contact met de HH-mannen, Hilux-Bert en Honda-Henry. De eerste praat inderdaad aan één stuk door, jammer dat hij niet per woord krijgt betaald; hij zegt dat hij zijn flat zal moeten verhuren om z’n reizend leven verder te kunnen financieren. Honda-Henry is gek op scrabble en klopt rond de middag al op de auto of we een potje komen meespelen in de bar. Wij gaan eerst lezen en schrijven, wat je met ons goed kan. In de namiddag gaan we met hem kaarten, want hij vindt alle spelen leuk. Hilux-Bert schuift later ook aan nadat hij 3 km. verderop een tevergeefse poging heeft gedaan om een groep van 26 eigenwijze reizigers met hun voertuigen los te trekken uit een rivierbedding, die door de regen veranderd is in een groot modderbed. Soms kan je maar beter naar de plaatselijke bevolking luisteren. Het kaarten wordt nog onderbroken door een toeristische zang-en dansvoorstelling in het feestgebouwtje, waarvan het gratis glaasje cider het absolute hoogtepunt is. Restaurantmenu van de dag: Marokkaanse salade en tajine met schapenvlees.
Vrijdag 25 dec.
Nog hetzelfde weer als gisteren. We zeggen de HH-mannen gedag en wegrijdend roep ik Honda-Henry nog toe: ‘..and remember Henry, there’s no reward in the end!’ Dit naar aanleiding van een opmerking tijdens het kaarten van gisteren, waar Hilux-Bert een zooitje van maakte.. ..’t is met kaarten als met het leven..een grote puinhoop en geen beloning aan het eind’. Omdat we betrekkelijk dichtbij het Plage Blanche zijn, kunnen we het ondanks het weer niet laten om er te gaan kijken. Na de 9 km. piste nog zeker 30 km. rijden. Op zich niet onoverkomelijk, maar je moet dezelfde weg terug. Er aangekomen, zijn we blij dat we de uithaal hebben gedaan en we hebben spijt dat we hier niet hebben gebivakkeerd i.p.v. bij Bou Jerif. Er staan twee campers bijna op het strand met zicht op zee. Maar gedane zaken nemen geen keer, wij wel en rijden terug tot Guëlmim, waar we afslaan richting Sidi Ifni. Vandaar willen we, nog van niks wetend, over de kustweg naar het Noorden, bij Aglou rechtsaf naar Tiznit (zustergemeente van Tizwel) en dan de P30 nemen naar Agadir. Als we Sidi Ifni binnenrijden, is het eerste wat we zien, volledig ondergelopen en ook afgesloten straten. Omdat in Marokko heel veel aanwezig is of juist afwezig, op plekken waar dat in onze ogen niet hoort, kijken we niet op van wat wateroverlast. We slaan gewoon een straat in naar een hoger gelegen gedeelte van de stad. Laten we nou precies de kant op moeten van die ondergelopen wegen. Met wat voorzichtigheid komen we Sidi Ifni goed uit en welgemoed rijden we de de heuvels in langs de kust. Dat duurt niet lang, na een kilometer of wat maakt de weg een bocht en moeten we een noodstop maken om niet op een rij stilstaande auto’s te knallen. De eerste file in Marokko, denken we nog naïef, maar al gauw bekruipt ons het gevoel dat hier meer aan de hand is. Nadat we zijn uitgestapt, zien we onderaan de weg een snelle stroom bruinrood water die zich van de heuvels dwars over de weg in de diepte stort. Aan weerszijden ervan een oploop van druk pratende mannen en een rij stilstaande auto’s. Niemand durft er zo te zien doorheen te rijden, ook de 4x4’s jeeps niet. Bij de stroom aangekomen, zien we dat er veel stenen en stukken rots zijn meegevoerd, die een paar behoorlijke dijkjes vormen, waar je ook overheen moet. Bovendien kan je niet zien of er gaten in de weg zijn gevallen onder het stromende water en of er misschien een stuk weg op instorten staat. De eerste reactie is omdraaien en een andere route nemen, maar die is er niet, we moeten dan terug naar Guëlmim, wat dusdanig veel tijd zou vragen dat we net zo goed hier de ontwikkelingen nog even aan kunnen zien. En als het moet, blijven we staan en slapen hier in de auto besluiten we. Al gauw gaat Gerda zich ergeren aan al die mannen die niks doen .. ‘snap jij dat nou, die staan daar maar te lullen en doen niks, waarom gaan ze die stenen bijvoorbeeld niet weghalen…onbegrijpelijk!’ Ineens zien we iemand met een stuk gereedschap aankomen, waarmee hij duidelijk van plan is om de stenen te lijf te gaan. Wij aarzelen niet en pakken ons opvouwschopje uit de auto en ineens wordt de geest onder de mannen vaardig. Ze vragen aan Gerda, die al met opgestroopte broekspijpen klaar staat, onze schop te leen en met allerlei werktuig gaat een aantal van hen aan de slag om een doorgang door de stenenmassa te maken. Binnen het half uur is dat geregeld en plotseling gaat als eerste een personenauto door de stroom. Nu wordt het nog bijna vechten om aan de beurt te komen, je weet maar nooit wanneer de weg het begeeft. Daarom springen ook wij in de auto en maken als één van de eersten de oversteek, gelukt! Opgelucht gaan we verder en beseffen nu pas wat de regen hier heeft teweeggebracht. We zien dorpen die blank staan, overstroomd (bouw)land, verzakte bruggen en stukken weg. Wel grappig om te zien dat er ook stromen lokale bewoners op gang komen naar de plaatsen des onheils om daar met hun gsm van al die ellende foto’s te maken. De zee, waar we af en toe zicht op hebben, is tot achter de branding roodbruin gekleurd van al het land dat in zee stroomt. Toen we jaren geleden hier waren, zagen we dat ook al. Tijd om de kaart van Marokko qua kustlijn eens aan te passen? Bij Gourizim is het weer prijs, en nu zien we de auto’s al van verre staan. Er zijn twee palmboomstammen meegevoerd die in de stroom op de weg liggen en zolang die niet de afgrond in zijn gespoeld, is er geen doorkomen aan. Hier is men tamelijk voortvarend en er wordt alles aan gedaan om de weg vrij te maken, wat binnen redelijke tijd lukt. Het blijft spannend om er doorheen te rijden, het water stroomt heel snel en is aanmerkelijk dieper dan op de voorgaande plek. Zelfs vrachtauto’s blijven staan. Maar wie gaat er weer als eerste..hetzelfde groene Renaultje als bij Sidi Ifni, met de mannen die daar Gerda’s schop leenden en waar we leuk contact mee hadden. Dat is onze eer te na en als tweede auto maken we de oversteek, ook denkend dat met zo’n felle stroom de weg niet lang heel kan blijven. Onder luid applaus van de omstanders bereiken we veilig de overkant.
Door dit alles zit Agadir er niet in en we stranden in Aglou op een camping bij het strand waar behoorlijk wat bezetting is. Gerda heeft tijdens een korte verkenning van de omgeving een hotel met één W ontdekt en na het eten ga ik met laptop op stap om te proberen wat op de site te zetten. Het hotel is totaal verlaten op twee werksters na die denken dat ze zijn aangenomen om soaps op TV te bekijken en geen woord begrijpen van wat ik zeg. Bij de receptie hangt een papier “Wifi zone”, maar desgeprobeerd krijg ik de boodschap dat er geen verbinding beschikbaar is.