Tussen Aglou en Marrakech

Za. 26 dec.

Als we willen vertrekken krijgen we het dak van de auto niet goed dicht. Om de beurt doen we verschillende pogingen tot we allebei bezweet en behoorlijk uit ons eigen dak zijn. Belachelijk dat dat nu ineens niet lukt. We vragen de overbuurman om hulp die Nederlands blijkt te zijn en zich voorstelt als Nico. Hij analyseert de kwestie als een technisch probleem, dat hij met steeksleutel nr. 13 binnen de kortste keren uit de wereld helpt. Op naar de koffie bij het 1-W-Hotel. De Wifi staat nu aan en we kunnen even mail kijken en wat op de site zetten. Daarna over Tiznit naar Agadir, waar we in de plaatselijke Metro (soort Makro) de voorraden aanvullen, met name ook wijn. Tot aan Agadir zien we nog overal de gevolgen van de heftige regenval. Dan verder richting Marrakech via Imi-n-Tanoute. De weg is behoorlijk bergachtig en er zitten heel veel heel trage vrachtwagens op de weg. De omgeving van de weg is een lust voor het oog. In tegenstelling tot het afval dat soms in grote hoeveelheden het landschap verpest. We schieten niet hard op en als het donker begint te worden, zijn we nog niet eens in Imi-n-Tanoute. Dorpen van enige betekenis liggen er niet langs de route, wel Marrokkaanse versies van onze grotere tankstations langs de snelweg. Pomp, winkeltje, café-restaurant, toiletten, paar andere winkeltjes o.a. met cassettebandjes en cd’s en jawel een slager, die ook hier het vlees lekker in de buitenlucht heeft hangen. Verder hangen er mannen rond en aan het muziekwinkeltje twee grote luidsprekers, die hun naam eer aan doen. Eén van de Shell-jongens bevestigt dat het complex 24 uur/dag is geopend en dan besluiten we om hier te overnachten. Eerst staan we dicht bij de bewoonde wereld, maar na een paar uur lukt het ons niet meer om de muziek te negeren. De jongen van de muziekwinkel, die zelf de knoppen bedient, zegt dat dit de hele nacht zo doorgaat. Tijd voor ons om te verhuizen naar een afgelegen hoek van het terrein, eindelijk rust. Nog vergeten, de vogel van Aglou: vale gierzwaluw. Menu van de dag: veel sperziebonen, merguezworstjes en ongetwijfeld (… beetje vergeten) een pasta-improvisatie met knoflook, gember, ui, kruiden….vul maar in.

Zondag 27 dec.
Heerlijk geslapen daar in dat donkere hoekje, beneden met het dak dicht. Verder trekken we nogal aandacht, daar is over het algemeen niet veel voor nodig. Mannen kuieren quasi toevallig wat rond in onze buurt en er komt een blauw busje naast ons parkeren, waarvan de inzittenden door onze auto heen proberen te kijken. Als we voor vertrek nog even een toiletstop maken, komt er een man op Gerda af die geld vraagt omdat hij op onze auto heeft gepast de afgelopen nacht. Gerda herkent in hem één van de mannen uit het blauwe busje en maakt hem zonder één woord Marokkaans te spreken heel duidelijk dat hij een vergissing maakt…. Dan weer heerlijk op weg langs de rand van de Hoge Atlas, rechts van ons uitzicht op de besneeuwde toppen die blikkeren in de zon. Bij Imi-n-Tanoute kan via een “wit” wegje een doorsteek worden gemaakt naar Marrakech, via Yaïch en Âït-bou-Riah. Omdat het om zo’n 100 km. gaat, willen we weten of het piste is of verharde weg. Een politieagent vertelt ons dat het asfalt is, maar wel erg smal. Dat zal niet de eerste keer zijn en we slaan rechtsaf. Allemachtig, wat valt dat tegen! Het is niet alleen smal, maar aan de randen zijn grote happen uit het asfalt, met heel scherpe randen, vaak gecombineerd met van die lelijke putten, waar je je banden op stuk rijdt. Op zich zou het nog niet zo erg zijn, ware het niet dat het een erg drukke route is, we hebben constant tegenliggers. Bij het langs elkaar heenrijden gaat het er dan om wie het laatst opzij gaat. Als er niet veel happen uit de zijkant van de weg zijn, kan je met twee van ons soort auto’s net langs elkaar heen, zonder met je banden op die scherpe richel te moeten rijden. Het is geven en nemen en het gaat lang goed, totdat een rood busje ons tegemoet komt, dat geen vaart inhoudt en ook niet opzij gaat. Ikzelf ga ook niet genoeg naar rechts en zo raken met een rotklap de buitenspiegels elkaar. Onze spiegel vliegt uit de houder. Gerda haalt hem vlug op, hij is helemaal gebarsten, maar alle stukken zitten er nog in en met tape plakken we hem weer op z’n plaats. Je kan er nog in kijken, maar slecht en ook de stand waarin hij nu staat is niet goed. Maar Allah, het is te doen. Bij Âït-bou-Riah houden we dit wegje voor gezien, je kan nog beter een piste hebben, en rijden het laatste stuk tot Marrakech over de P10. Omdat we na Marrakech naar het Oosten willen, kiezen we voor een camping die op de kaart Zuidoost van de stad wordt aangegeven. Het kost heel veel moeite om de juiste weg de stad uit te vinden, wat niet lukt. En van een camping daar in de buurt heeft niemand gehoord, wie weet bestaat hij nog? Net als we het op willen geven, zien we het bord. We moeten nog een kilometer of wat off road, met veel armoe langs de weg, zodat we geen enkele verwachting koesteren m.b.t. de kwaliteit van de camping. Uiteindelijk arriveren we bij een ommuurd terrein voor een gesloten toegangspoort. Als die voor ons wordt geopend, geloven we onze ogen niet, waarover morgen meer. Menu van de dag: Onderweg gekochte kip (van die witte ja!) in stukjes gesneden en geroerbakt met knoflook, verse gember, ras el hanut, sojasaus en verse koriander. En, lang geleden, een pastaatje.