C'est le ton qui fait la musique

Vrijdag 23 oktober

Vandaag willen we naar Fianarantsoa met een overstap in Antsirabe. We zetten ons schrap!
Het begint goed: bij het ontbijt zegt onze gastvrouw dat die aardige jonge man even met ons meegaat naar het TaxiBrousse-station om er voor te zorgen dat we niet worden afgezet en om een busje op te zoeken dat vol genoeg is om te vertrekken. Wat een luxe.
We worden niet besprongen door schreeuwende mannen, zijn in no time vertrokken en dat voor 1/3 van de prijs die we afgelopen woensdag betaalden voor minder kilometers.
Wij hebben het nog niet meegemaakt, maar we zien nu dat busjes onderweg sanitaire stops maken, waarbij de inzittenden gezellig samen op het landje naast de weg hun behoeftes doen. (Anne!!!)
De rijstijl zou je proactief kunnen noemen. Er wordt geen gas terug genomen voor de bebouwde kom.
"Al die 30km/uur-borden kunnen ze wel weghalen", aldus Ger.
Of het nou druk is op straat of niet, flink toeteren en iedereen vliegt vanzelf aan de kant. Ouders pakken de kinderen niet vast; die hebben zelf oren. Voorts veel inhalen, ook vlak voor onoverzichtelijke bochten of hellingen. Al helemáál niet ergens achter blijven hangen als er een tegenligger aankomt; iedereen een beetje inschikken, dan kunnen er makkelijk (nou ja...) drie naast elkaar.
Het landschap is niet spectaculair: heuvels met behoorlijk grote vlaktes ertussen, waarop rijst wordt verbouwd. Hier en daar plukken huizen. Op de begane grond schuur en boven wonen.
Net als het saai dreigt te worden, horen we een vreemd geluid en zien een knul kotsend uit het raampje hangen. De chauffeur kijkt om en reikt hem een plastic zakje aan. Zodra dat vol is, gaat het hup het raam uit!
In Antsirabe vluchten we eerst een klein café in, in de hoop dat het opdringerige manvolk ons daar met rust laat. Lukt aardig. Aan de eigenaresse vragen we of ze een idee heeft hoe lang de rit naar Fianarantsoa duurt en wat ie kost. Ze denkt iets van 8 uur voor 15.000 A's p.p. Dat gaan we niet redden qua tijd, dus het wordt Ambositra.
Een cool type in een bruin coltruitje komt binnen met een stelletje volgers. Aan de cafébaas en z'n vrouw te merken, kunnen we met hem wel zaken doen.
Hij vraagt 7000 p.p., ik ga ervan uit dat dat teveel is en bied 6000. Hij kijkt wat bedenkelijk, maar gaat akkoord. We lopen met hem mee en zien nu dat hier tickethokjes zijn. Terwijl we op ons kaartje wachten, zie ik een prijslijst aan de muur hangen. En verdomd, naar Ambositra is 7000 A's. Misschien stom, maar die 2000 mogen ze er bij hebben. Het levert ons een vriendelijk bedankje op en een handdruk.
Het wachten begint. Samen met 2 lotgenoten in het houten hok. In elk geval uit de zon. Om de haverklap komen er verkopers leuren. Hun assortimenten lopen van zonnebrillen, via slagroomkloppers, zagen en simkaarten tot onduidelijke, droge koeken. Als je er naar kijkt, weet je al hoe het voelt in je mond.
Er is maar één antwoord: "nee, dank u". Echter zo lang je reageert, gaan ze gewoon door met vragen. De locals weten dat uiteraard al lang en negeren de boel volkomen.
Ik realiseer me dat we al die dagen op de stations of in de busjes nog geen blanke hebben gezien. Na de vorige producten, zijn nu de muziekinstrumenten aan de beurt. De één na de andere ukelille trekt voorbij.... De instrumenten gaan en de speelgoedauto's komen....
Verlossing komt als we worden geroepen om in te stappen. Hoewel 'verlossing'; we treffen het meest ellendige, kapotte klotebusje dat op het terrein te vinden is. Toen we aan kwamen lopen, had ik het al zien staan en dacht 'het zou toch toevallig zijn dat we juist in dat busje moeten'. Ja dus. Het 'goede nieuws' is dat we nog zeker een half uur krijgen om aan het idee te wennen. Kwart voor elf kwamen we aan en om kwart over 1 vertrekken we eindelijk.
Over de rit zelf heb ik geen aantekeningen gemaakt. Ik dacht jullie zullen zo langzamerhand wel tabak hebben van die verhalen. Heb ik nu spijt van en intussen mijn leven gebeterd. Dus volgend blog ga ik er weer vol in!
Eén voorval herinner ik me nog. In zo'n busje rijdt ook een soort hulpje van de chauffeur mee, die de schuifdeur, de bagage etc. regelt. Toen we die wilden vragen of we bij het hotel van onze keuze konden worden afgezet, negeerde hij ons volkomen. Ook toen een andere passagier hem op de arm tikte om aandacht voor ons te vragen, reageerde hij niet. Ik denk dan : "sterf" en neem nog liever een taxi naar het hotel dan nog eens iets te vragen. Gerda reageert gelukkig anders en heeft op een later tijdstip de chauffeur in vloeiend Frans (!) aangeroepen, die normaal antwoord gaf.
1 kilometer vóór Ambositra, stappen we dus uit voor Motel Violette, onder wat (uit)gelach door de passagiers.
Het motel heeft een superrecensie in de LPlanet en voor ruim € 9,- hebben ze gelukkig nog een kamer voor ons.
Borrel op het terras met uitzicht over de rijstakkers. Erg vriendelijke personeel en vanuit het zwaar 'overdressed' restaurant klinkt mooie mannenzang met gitaarbegeleiding.

Vogel van de dag: een kwak, die kleine kikkers tussen de rijst opviste.
Menu van de dag: soort gekruide hamburger, frites, tomatensalade, warme, gemengde groenten en tomatenketchup! Niet opdringerige live muziek er bij door 2 jonge mannen en een dito vrouw.

Voor we naar bed gaan, hangen we voor het eerst één van onze eigen meegebrachte klamboes op. En als we er onder liggen, is beneden van artiesten gewisseld. Er zingt nu een vrouw. Eigenlijk iets te hard, maar we zijn zo moe.....