Alles beweegt

Zaterdag 24 oktober

De opperober, die buitengewoon klantvriendelijk is, stelt voor dat we een gewone taxi nemen naar het Brousse-station. De chauffeur daarvan zal dan voor ons informeren welk busje op het punt staat te vertrekken. Klinkt geweldig toch?
Eerst naar Fianarantsoa, de tweede grootste stad van het eiland en dan voor de overnachting door naar Ambadavao. Dat laatste neemt hij weer terug en noemt wat andere plaatsnamen, maar dan ben je ons al kwijt....we zien het wel.

Even tussendoor: terwijl ik dit zit te schrijven, zit 5 meter bij me vandaan de hop tussen het gras te pikken. Hoe had ik kunnen weten dat ik dat ooit zou zien, toen ik als lagere schoolkind op zolder achter een gordijn in bed lag. Recht tegenover me, aan de schuine, betimmerde dakwand hing een poster met vogelsoorten. Wat heb ik veel naar de hop liggen kijken, die, met z'n opgestoken kuif opviel tussen de andere vogels. Het leverde me ook nog een complimentje van de meester op, omdat ik als enige in de klas wist hoe de hop eruit zag.

Pierrot arriveert met z'n taxi. Onderweg informeert hij naar ons dagprogramma en wat we daarna gaan doen. Dat doen ze allemaal, om te kijken of ze ergens een graantje mee kunnen pikken.
Als hij hoort dat we naar Fianarantsoa gaan, wil hij ons voor de bekende € 100 ook wel brengen. Intussen zijn we bij het station aangekomen, waar we naar een Mercedesbus worden gebracht. Misschien omdat ik, niet per ongeluk, onderweg heb gezegd, dat ik die bussen er zo goed vind uitzien. We krijgen een soort voorkeursbehandeling lijkt het. De bagage mag achterin en we kunnen vlak achter de chauffeur zitten, waar je de meeste beenruimte hebt. Naast ons zijn nóg twee stoelen en de mannen komen bezorgd vragen of we niet bang zijn dat we straks, als die bezet zijn, te krap zullen zitten. Nee hoor, dat zijn we helemaal niet. Maar, misschien zijn ze nog niet verkocht en willen ze ons een extra plek laten kopen? Dat kan dus; als je alle stoelen opkoopt, gaan ze ook rijden. Wat ze dan doen als er onderweg iemand in wil stappen....geen idee.

De stad is vol, de bus nog niet. Het is zaterdag marktdag en de hele regio is hier naar toe gekomen, met of zonder handel. Ook handel zijn de vracht- en tankwagens, die zich stapvoets door de chaos persen.
Terwijl we wachten, hebben we zicht op een gedeelte van de beestenhandel op de hoek van de straat. De één na de andere pousse-pousse (riksja) arriveert met mensen die in hun tas een paar kippen, eenden of een gans hebben zitten. Hangend aan één vleugel of aan de poten, worden de dieren bijna uit elkaar getrokken om ze op waarde te kunnen schatten. Eindeloos getwijfel tussen de ene of de andere magere kip. Het is werk voor experts.
't Wordt nog interessanter als er een iel vrouwtje komt aanlopen, die een groot, wit konijn aan z'n oren uit haar rieten tasje trekt. Wij noemen haar mevrouw Klok. Er komen steeds meer beesten bij en op een gegeven moment zegt Ger:
"Volgens mij zitten er nu ook een stel kippen achterin bij onze rugzakken".
Lekker verhaal, straks zeker alles onder de stront.
Na ongeveer een uur wachten, vertrekken we inclusief de twee lege plekken. Stapvoets door de drukte, bocht van 180°, om in de andere straat opnieuw stil te staan. Na een half uur is er niemand bijgekomen en dan gaan we echt. Dat wil zeggen.... na de politiepost aan de stadsgrens, wordt wederom de motor stilgezet. Het conducteurtje loopt weg, de chauffeur belt, de passagiers piesen. Er gaat aardig wat tijd overheen, voor de bus weer wordt gestart. Niet om door te rijden helaas, maar om te keren. Langs de politiepost, draaien bij het tankstation en weer terug de stad uit. Niemand protesteert. Als we opnieuw stoppen, nu bij een hotel, vraag ik beleefd aan de chauffeur:
"Qu'est-ce qu'il se passe?"
Hij antwoordt dat hij twee mensen zoekt die hadden gereserveerd. Ok, dan was mijn vermoeden, dat hij die vrije plaatsen aan ons wilde verkopen misschien fout. Je zal het nooit weten.
Als we eindelijk echt vertrekken, is er 2 uur verstreken, sinds we met de taxi arriveerden.

Het is de dag van het houtsnijwerk langs de weg en van de bosbranden. Hier en daar rijden we er dwars doorheen als het links en rechts van de weg brandt. In de dorpen blijven de kinderen gewoon naast de brandende bermen spelen. Het meest bizar is het om tankwagens met achterop de woorden "Pas fumer" door de rook te zien gaan.
We lezen dat er dikwijls branden worden aangestoken om meer grasland voor het vee te creëeren.

Op den duur verandert het landschap. Het wordt kaler en roder. Meer onze smaak. Het groen van de rijstvelden contrasteert er mooi bij.
De kippen, gekookte eieren en gamba's (of rivierkreeftjes?) die onderweg worden aangeboden, zijn ook onze smaak, alleen durven we er niet van te eten.
Plotseling klinkt er een luid gepruttel door de bus, als van een gootsteen die met veel lawaai leeg loopt. Iedereen kijkt op. Het is mijn achterbuurvrouw die de ruimte tussen onze stoelen volkotst. Ik maak me zo klein mogelijk. En waarom liggen al die plastic zakjes voorin bij de chauffeur in plaats van in de bus te hangen?
Kort daarna stoppen we. Gerda en ik denken dat we er zijn, het is echter lunchpauze en we zijn pas ongeveer halverwege. Voor de tweede helft komen er nieuwe spelers in het veld, die de lege stoelen naast ons vol maken. Twee knullen, waarvan die naast mij, na eindeloos in z'n tas en met z'n mobiel gerommeld te hebben, in slaap valt. Eerst moet ik met enig geweld z'n elleboog uit de zijkant van m'n buik halen. Verder is het een kwestie van me in de bochten naar rechts uit alle macht schrap te zetten, door mijn hand voorlangs Gerda tegen de zijkant van het busje te duwen. Zo voorkom ik dat hij met z'n slappe lijf op mijn schoot valt.

In Fianarantsoa zijn gelukkig tickethokjes en er is een Tourist Office. Dat scheelt morgen mogelijk ellende.
Op weg naar Hotel Cotsoyannis, willen de taxichauffeur en zijn maat ons een toer verkopen. Nee dank u.
Het hotel heeft een kamer vrij. Mijn vraag naar de prijs ervan valt wat in het mangosap, dat we direct als welkomsdrankje krijgen aangeboden. Lekker, maar....we hebben nog geen deal mevrouw. Direct na onze laatste slok noemt ze de prijs: 85.000. Aha, dat was het. Ze denkt 'als ze het sap op hebben dan blijven ze wel'. We laten haar de LPlanet zien, waarin hun prijzen worden genoemd en ineens hebben we een kamer voor 51.000!
Ze stamelt nog iets vaags over het water dat er minder warm zou zijn. Nou, daar kunnen we wel tegen. Volgens mij is het gewoon dezelfde kamer voor een lagere prijs. Als ik vraag naar de WiFi-code, blijkt dat WiFi 'het' niet doet. Ze mompelt er "vanavond wel" achteraan. Dat klinkt volgens mij net zo zwak als dat hele signaal.
Wat ze wel hebben, is een klamboe, een leuke binnentuin en een borrel. Want intussen is de dag zo'n beetje voorbij.
Het is er gezellig; aardig wat gasten, waaronder een paar gezelschappen, Frans en Engels en een stel motorrijders.

Vogel van de dag: Schildraaf. En Ger zag ook nog wat groenige papegaaitjes.
Menu van de dag: Zeevis en -vruchten, groenten, rijst. Crêpe chocolat.
Wat verder opviel: Er zat geen kippenstront aan onze rugzakken.

Wat gedub over morgen. Het VVV is dicht. Onze ogen ook....bijna.