Mafio-so

Zondag 25 oktober

De rit naar Ranohira is een lange. Ontbijt om 6 uur, 't lijkt wel werk. Het goede nieuws is dat de taxirit van vandaag zo'n 30% goedkoper is dan die van gisteren. Je moet er maar om lachen.
Op het station is het hetzelfde gekkenhuis als altijd en overal. We gaan met een paar mannen mee naar hun bureautje, je moet wat. De éne is een verschrikkelijke driftbol, die alleen maar kan schreeuwen. Ik noem ze de eikel en z'n maat.
20.000 p.p. is redelijk voor de afstand en, zoals meestal, zeggen ze dat de bus zo gaat vertrekken.
Je hoopt het, het gebeurt niet. We gaan alvast in de lege bus zitten, daar is het een stuk aangenamer dan op de 'werkvloer'.
Na een tijdje komen de twee mannen 'overleggen', zo noemen ze het: als we écht NU weg willen, moeten we even van bus wisselen. Wat is wijsheid....Ger en ik kijken elkaar eens aan.
"Voor dezelfde prijs", roep ik.
Op die opmerking wordt niet echt gereageerd. Intussen zijn we al aan het verhuizen en belanden in het kantoortje van de nieuwe maatschappij. Daar staat de ritprijs vermeld voor 26.000 p.p. Twaalfduizend bijbetalen. Kijk, je hebt het dan over krap 4 Euro, maar het is de manier waarop. En 4 Euro is hier behoorlijk wat.
De rugzakken worden op het dak van de andere bus gehesen; Mafio heet de firma. De schreeuwlelijk krijgt 15.000 extra van Gerda, waar hij direct mee wegholt. Ik weet, die gaan we niet meer zien; geen wisselgeld. Terwijl ik aan het kijken ben of ik die eikel nog ergens zie, komt zijn maat er aan en stelt voor dat we weer gaan verkassen, want dan gaan we 'zeker weten' direct vertrekken. Rugzakken van het dak af. Vlug ff kijken in het hokje van dit derde bedrijf. Wat word ik kwaad als ik daar 18.000 zie staan!
Ik ga terug naar buiten en maak de komende 10 minuten iedereen uit voor rotte vis, corrupte eikel en wat me nog meer invalt. Dat we, sinds we op dit eiland zijn, niet anders dan belazerd worden. Gisteren kost de taxi 5000 en vandaag 3000. Dat ze een stelletje agressieve bedriegers zijn. Dat ze allemaal één of ander kutverhaal hebben, over wat er mis gaat als we niet doen wat zij zeggen, alleen om ons geld afhandig te maken.
De maat van de eikel is dusdanig onder de indruk, dat hij wegloopt en even later terug komt met 5000 Euro wisselgeld ipv 3000. Ik ga nog even door en zeg dat ie kan fluiten naar de 2000 verschil. Dat het maar een schijntje is vergeleken met wat wij hier vanochtend te veel hebben betaald. Hij protesteert niet.
Maar ik ben nog niet klaar. Ze moeten vooral zo doorgaan, zeg ik, dan komt er nooit ene hond als particulier door dit land reizen. Dat ik thuis zal zeggen dat hier een shitmentaliteit heerst en dat ze er nooit naar toe moeten gaan. Zo blijft het geld lekker naar de grote reisorganisaties vloeien i.p.v. rechtstreeks in hun eigen portemonnee. En hoe ze over ons zouden denken, als wij in Amsterdam hetzelfde met hen zouden doen.
Hierna zijn ze in elk geval een stuk stiller geworden en niemand is weggelopen. Een oudere man, met een zachtaardige uitstraling zegt dat het allemaal waar is en biedt een soort zijn excuses aan voor de rest van het voetvolk.
Midden in mijn performance verschijnt ineens de hotelmanager op het toneel, die ons blijkbaar wil spreken.
"Even wachten", zegt Ger tegen hem, "eerst moet dit afgehandeld worden".
Als hij aan de beurt is, zegt hij dat onze kamer nog niet is afgerekend. My God! Dat kan er nog net bij. Nadat we alles met hem zijn nagegaan, denken we dat hij gelijk heeft. Goed, het hotel was ook niet alert genoeg, maar dat uitgerekend op het moment dat ik het over belazeren heb, dit gebeurt, is wat pijnlijk. Het leuke is dan weer, dat niemand er op reageert. We betalen, hij tekent, klaar.

Wat we onszelf kunnen verwijten, is dat we niet consequent iedereen afwimpelen op zo'n station en zelf de hokjes langsgaan voor informatie en kaartjes. Goed, als er hokjes zijn dan.
Een jong Frans stel, dat het geheel heeft aangezien en met hetzelfde busje als wij gaat, doet dat wel. En je kan ook het hotel een reservering voor je laten maken, zeggen ze.

Bus vol, dak vol, we gaan. Hoewel dak vol....in een dorp verderop stoppen we waarna er 6! grote manden vol met een soort gras, op het dak worden getild. Ze zijn zo zwaar dat er vier man nodig is om ze boven te krijgen. Natuurlijk is de bus aftands; de beugels waar het dak mee vast zit, zijn roestig en bij sommige zijn er schroeven uit.
Misschien was er gebeld dat er een busje aankomt met nog een deukje in het dakzeil, want even verderop komen er nog 2 van die manden bij. Helemaal ongevaarlijk lijkt het niet. Aan de andere kant, er zitten zoveel mensen ingepropt, dat er misschien ondanks de manden, geen sprake is van topzwaar. Op de momenten waarop diepe kuilen moeten worden ontweken, zakt het busje kreunend met twee wielen naast de weg, zodat het vervaarlijk scheef komt te hangen. Dat is tot daar aan toe, maar als de weg op dat moment over een viaduct loopt, zo'n 5 meter boven het land, wordt het een ander verhaal. Kantelen is één, naar beneden storten, lijkt me ernstiger.

Ihosy, lunchpauze. Een blikje tonijn van het tankstation is het meest culinaire dat er in de buurt te koop is. Heerlijk!
Bij vertrek wil de conducteur nog iemand tussen ons drieën op de achterbank proppen. Dan komt Gerda in actie en roept heel beslist: "Non, non!"
Er wordt wat gelachen, maar het gaat mooi niet door.
"Kijk", zeg ik tegen Ger, "ten slotte hebben wij meer betaald dan de andere passagiers. En wie betaalt, bepaalt!"
We horen van het Franse stel dat ze in Ranohira een kamer hebben gereserveerd in Le Relais de la Reine. Vier sterren zegt hij, WiFi op de kamers en ze worden opgehaald bij de Taxi Brousse. € 85,- per nacht. Dat is wat we nu nodig hebben. Hij belt even voor ons. Er is nog een kamer vrij en credit cards geen probleem.

Levend arriveren we in Ranohira, het enige wat los is gegaan is een nummerbord.
15 minuten wachten, dan 15 km. naar het hotel voor 15 Euro.
Vier sterren is drie sterren en WiFi alleen in de benedenverdieping van het hotel. Onze kamers staan los van het hotel, vier aan vier geschakeld. Het ziet er mooi uit en we zitten eigenlijk ín het Isalo National Park met uitzicht op de rotsen.
De manager komt ons de hand schudden, Gerda ziet direct een bijeneter (vogel van de dag).
Even later rondom het huis een zwarte buulbuul en een fluweelbruine, met rood, turquoise en een forse gele snavel. Zoeken we op.
We genieten van het uitzicht en terwijl we dineren in het hotel komt een mevrouw in ons huis de klamboes losmaken. Dat vond ik zo vreemd, dat ik vroeg waarom dat is. 'Gewoon...service' was het antwoord.
Het menu van de dag ben ik vergeten te noteren. Eén ding is zeker: het was vis. Verder herinner ik me nog dat van de rekening niks klopte en dat de ober chagrijnig werd, toen we hem niet begrepen omdat hij het Franse woord voor rum, zodanig uitsprak dat wij steeds 'room' verstonden.

Na het eten wil ik onder de klamboe (want er vliegt een groot insect rond) nog even schrijven. Je snapt dat dat iets te ambitieus is.
Moedig voorwaarts.