O la la....!

Woensdag 28 oktober

Perfect geregeld allemaal. Met de jeep naar Ilakaka, waar we stoppen voor een vrij groot pand met voor alle ramen tralies. Deze plaats is het centrum van de saffierindustrie. In de regio zijn diverse mijnen, terwijl in en om de modderige riviertjes mensen met schoppen hun geluk zoeken.
De vriend van de manager is een handelaar in edelstenen, waaronder saffieren. In een hoek van de showroom zitten drie jonge mannen stenen te slijpen.
Achter de zaak heeft hij mooie ruimtes met open gevels naar de tuin. We mogen op ons gemak alle sieraden bekijken, die soort bij soort in diverse glazen kastjes liggen te fonkelen. Daarnaast staat door alle ruimtes heen een indrukwekkende verzameling fossielen, waaronder zijn privécollectie.
We zijn nog even ongerust dat we vanuit het achterhuis de taxi brousse niet kunnen zien aankomen.
"Don't you worry, they'll come here to pick you up".
Inderdaad, kwart over 8 komt de chauffeur van de taxi de tuin inlopen. Ongelofelijk. 't Wordt nog 'erger': als de conducteur ons via de achteringang in een veel te kleine ruimte wil proppen, roept de chauffeur dat we voorin naast hem zitten. Je kan maar beter vriendjes hebben hier.
Het zijn de beste plekken in zo'n brousse, behalve in geval van botsing dan.

De stops onderweg zijn niet allemaal even top. Je koopt een cakeje van een verkoopster, geeft haar door het open raampje geld en het wisselgeld houdt ze gewoon. En als je dan zegt: "U zei toch dat het 500 was?" Dan antwoordt ze brutaal: "Nee, duizend!"
In een ander dorp worden we behoorlijk uitgejouwd door een paar meiden omdat we niks kopen. Uit hun blikken spreekt verachting en één heeft het lef om me een tik op m'n arm te geven door het open raam. Al weglopend duwen ze hun neuspunt naar boven om aan te geven hoe arrogant ze ons vinden.

Onder de nieuwe passagiers is een vrouw wier blote zoontje een grote navelbreuk heeft. Langs de weg veel straatarme dorpen met kinderen, die blijkbaar niet naar school gaan. In smerige, kapotte kleding schooieren ze wat in het stof of helpen de volwassenen bij het werk.
De chauffeur koopt onderweg een homp vlees, die hij in de bus aan een haak hangt. Op het dashboard ligt een grote tros bananen. Af en toe stopt hij even bij zo'n dorpje. De eerste keer geeft hij het vlees aan één van de vrouwen die bij de bus komen staan. Bij de volgende stop zijn de bananen aan de beurt. Eén keer geeft hij ook wat geld. Aan ons vragen ze soms ook geld of vitamines voor de kinderen.
Voor het eerst zien we vrouwen met gelig beschilderde gezichten. Dat hoort bij de stam die dit gedeelte van het eiland bevolkt. De diepere betekenis ervan moeten we nog achterhalen, maar echt aantrekkelijk ziet het er niet uit.
Het landschap knapt ook niet op. In het begin was het nog savanne met kale heuvels. Later wordt het saai, steenachtig met eindeloos stoffige droge, veelal kale bosjes. Wel hier en daar een mooie baobab. Als de chauffeur ziet dat we die proberen te fotograferen, stopt hij speciaal voor ons op een plek waar een paar mooie bij elkaar staan.
Eindelijk zien we in de verte het nevelige blauw van de zee. Op naar Chez Lala, onze eerste keuze uit de overnachtingsmogelijkheden in de LP. Ik krijg er een beetje het rosse buurtgevoel bij.

Bij het TaxiBrousse-station is het dezelfde ellende als altijd. We zorgen nu dat we zelf onze bagage in handen krijgen in plaats van dat één of andere taxi-chauffeur er mee vandoor gaat. Die verdringen zich al schreeuwend om ons heen:
"Kijk madame, daar staat ie mijn taxi, die rooie!"
Wil je ze enigszins op afstand houden dan moet je toch een beetje een grote mond opzetten. En eigenlijk willen we wel eens in een pousse-pousse. Hebben we nog nooit in gereden, o.a. omdat die getrokken werden door lopers, veelal op blote voeten. Hier staan er overal fietsen voor.
Wat ik had verwacht gebeurt; zodra we met hen in onderhandeling gaan, laten de taxichauffeurs hun prijzen drastisch zakken. We blijven bij ons besluit. Probleem is alleen dat de fietsers niet weten waar Chez Lala is. Iedereen bemoeit zich er mee en ineens hoor ik Ger hard roepen:
"Een zakkenroller! Ik had hem bij z' arm, ik weet precies wie het is!"
Het voorvakje van haar rugzak staat open. "En ik voelde hem bij mijn broekzak", zegt ze.
We inspecteren de rugzak. Niks aan de hand gelukkig; in het voorvak bewaart ze geen kostbare zaken. Van haar broekzak is één knoopje open, maar ook daar zit niks speciaals in. We komen met de schrik vrij.
Intussen weten de twee mannen van onze pousse-pousses waar ze naar toe moeten. Wegwezen hier.

Bij Chez Lala worden we ontvangen door een wat vage vrouw van in de 40. Ze is traag, praat heel zacht en binnensmonds en ze kijkt me steeds aan op een manier dat ik denk 'begrijp je me nou of niet?' Ze is zelf eigenlijk ook een beetje 'lala'.
We mogen kiezen uit een aantal kamers in een gebouwtje in de achtertuin. Erg basic, maar het water stroomt, er zijn tralies voor de ramen en er is WiFi in het hoofdgebouw.
Op een papier staat te lezen dat de directie geen verantwoordelijkheid neemt voor kostbare spullen die achter worden gelaten op de kamer. Er is ergens een kluis. Die blijkt zich in het huis van de patron te bevinden, naast de zaak. Helaas is de patron niet thuis, als wij op pad willen om de omgeving te verkennen. Geen nood, de zus van Lala is er en die neemt de iPad en de paspoorten onder haar hoede. Vooruit maar.

We willen naar een terras op de boulevard. De plattegrond in de LP klopt niet helemaal en van boulevard is geen sprake. De bebouwing langs zee ligt tussen een gewone straat en het strand in. De achterkant van de hotels met de terrassen staan eigenlijk op het strand, daarvan gescheiden door stenen muren. Op zich wel aardig en door een opening in de muur kan je zo het strand op lopen. Alleen dat is zo vervuild met afval en zo modderig dat de lust je vergaat.
We kiezen het terras van het eerste hotel op de hoek. Er is een zitje, het is overdekt en als je gaat staan, kan je over de muur het strandleven volgen. We zijn de enige bezoekers en genieten van de zeewind die over de Straat van Mozambique komt aanwaaien. Doe daar bij een erg vriendelijke hoteleigenaar en je zit helemaal goed.
Het stuk strand naast het terras is de plek vanwaar de pirogues vertrekken. Eerst denken we dat het vissersboten zijn, tot we zien dat er vracht aan boord gaat. Dat gebeurt als volgt: de boten liggen een eindje zee in en de vracht wordt met karren, getrokken door zeboes, tot bij de pirogues gebracht. De sfeer is prettig en het hotel lijkt net wat beter dan Chez Lala.
"Ik zou hier liever hebben gezeten", zegt Ger.
Ja, ik ook wel. Vahombe heet het. Als we afrekenen, praten we nog wat met de eigenaar en ineens zegt Gerda: "Ik zou de kamers wel even willen zien". De kamer op de eerste verdieping ligt aan de straatkant. Beneden is een kamer die aan het terras grenst en een raam heeft waardoor je op zee kijkt. Daar hoeven we niet lang over na te denken en we bespreken deze kamer voor morgen.
De eigenaar stelt zich voor als Louve. We bespreken met hem kort de mogelijkheden om vanaf hier naar Salary du Nord te reizen. Hij zegt dat hij veel vrienden en connecties heeft en dat alles kan worden geregeld. Er vertrekken een soort vrachtwagens die kant op vanaf het TaxiBrousse station en zelfs een pirogue met buitenboordmotor behoor tot de mogelijkheden. 4 uur varen.

Terug bij Lala zijn er verschillende blanke mannen, die een verdacht jonge locale vrouw bij zich hebben. Ook onze buurman verdwijnt ineens met zo'n dame in zijn kamer.
Verder lopen er aardig wat louche mannen in en uit, die soms onduidelijke dingen doen, zoals kleine zakken binnendragen, waarmee ze achter het hotel in de duisternis verdwijnen.

Menu van de dag: witte tonijn (alweer), frites en groenten.
Vogel van de dag: geen meeuw. Gek, we hebben op het strand of boven zee geen enkele vogel, laat staan een meeuw gezien.

We gaan onder ons lakentje dat zo dun is als vloeipapier.