Zonder titel

Maandag 2 november

Orange is weer in de lucht.
Aan het ontbijt legt Dario uit waarom er soms geen signaal is. Als de elektriciteit uitvalt en bij de antenne verderop moet overgeschakeld worden op de generator, dan is er een probleem. De mensen stelen de brandstof, zodat ie meestal niet werkt.

't Is een half uur zeilen naar Nosy Ve. Het weer is ideaal, geen wolkje aan de lucht. Dat kan tegelijkertijd een beetje too much zijn qua zon en ik ben blij dat er een paar afdakjes net achter het strand staan. Het zeil wordt afgetuigd en er onder op het zand in de schaduw gelegd.
De eerste vogels die zich melden, zijn een voltreffer: de roodstaartkreeftskeerkringvogel! Dezelfde die ons zo verraste op Boa Vista. Je kan gerust spreken van een kolonie, veel vrouwtjes (denk ik) zitten onder struiken te broeden.

Het is de bedoeling van de organisatie dat we een wandeling maken. Philippe brengt ons een eindje op weg en wijst dan hoe we alleen verder moeten. Het eiland is klein en overzichtelijk.
Intussen gaat hij vissen vangen voor de lunch, zegt ie.
Het is mooi hier, schoon en het water heeft wel een heel erge folderkleur! De wandeling neemt best wat tijd in beslag en iedereen loopt een beetje in z'n eigen tempo rond te scharrelen en te fotograferen. We hoeven gelukkig niet steeds te socializen met Anna en Erwin; zo heten ze.
Heel veel vogels zien we niet: Madagascar plevier, purperreiger, regenwulp, steenloper en zwarte reiger (vogel van de dag). O ja... een kip, een haan en wat kbv-tjes, een term die we
Anna en Erwin even moeten uitleggen.

Bij terugkomst liggen er inderdaad 4 vissen op het rooster, allemaal even groot. Het geeft te denken. Ik gooi het niet zover weg dat die samen met ons de overtocht hebben gemaakt! Hoe dan ook, ze smaken prima, samen met rijst en een tomatensaus, die door Ger wordt gemeden als de pest.
Ze had nl. gisteren als lunch een garnalenpotje met zo'n soort saus er bij. Afgelopen nacht ging het mis; diarree, misselijkheid en mogelijk ook wat verhoging. Voor haar gevoel komt het door dat sausje. Kortom vandaag houdt ze zich overeind met Imodium en paracetamol, want een zeiltochtje laat Ger zich niet door de neus boren.
Tijd om te water te gaan. 'k Vind het een beetje stom van mezelf, maar ik heb geen zin. In plaats daarvan doe ik een dutje in de schaduw, heerlijk.
De anderen hebben wat geoefend met snorkelen, want als we straks terugvaren, wordt er nog voor anker gegaan bij uitlopers van het grote rif, dat voor de kust ligt. Daar zijn hopelijk mooie vissen te zien. Ger voelt zich te slap voor het serieuzere werk. Alleen Erwin gaat het water in, samen met twee van de drie vissers, die hem de weg wijzen naar de plekken waar iets te zien is. Erg spectaculaire dieren zien ze niet, maar om daar zo rond te zwemmen, is op zich toch al aardig bijzonder.
Met een flinke wind in de rug en een goeie schipper, die heel handig over de golven planeert, zijn we in no time bij het dorp. Op het strand nemen we afscheid van Anna en Erwin en wisselen mailadressen uit om evt. over en weer foto's te mailen.

Thuisgekomen, gaat Ger met paracetamol en Imodium op bed liggen. Ik ga borrelen, internetten en opladen in het restaurant, waar ik bij een flinke afstap niet oplet en mijn linker voet compleet dubbel klapt. Ik schrik me rot en denk 'dokter!' Gelukkig merk ik al gauw, dat het bij een flinke verstuiking blijft. Pff, loopt dat even goed af!
Ger komt later, als ze wat is opgeknapt, nog een neut nemen 'om haar darmen schoon te bijten'. Dario bestelt de motorboot voor morgenochtend. Half 8 vertrek.

Het menu van de dag heb ik niet genoteerd. Alleen groeten geloof ik, omdat ik door de lunch weinig trek had. En Gerda hoefde niks.

Wat opviel was de moeite die het kostte om het zeil, dat als zitplaats en tafellaken had gediend, weer op te tuigen voor we terugvoeren. Als je nou van ouwe lappen een apart kleed laat naaien bij één van de mannen met een Singer trapnaaimachine, dan hoef je die uithaal niet steeds te maken..... zou je denken. Van niets wetend uiteraard.