Een uurtje naar Morondava

Maandag 9 november

De taxi is door het hotel besteld en komt om kwart voor tien voorrijden. Het vreemde voor ons is dat de kosten van de taxirit op de rekening van het hotel staan. Ik bedoel, we hebben een prijs afgesproken, waarom betalen wij de chauffeur niet rechtstreeks? We verdiepen ons er niet in.
Net zo min als in het wisselgeld, dat er in eerste instantie dikwijls niet is. Ook nu niet. Als je net doet of je gek bent en niet zegt 'laat maar zitten', komt het vanzelf goed. Voor alle duidelijkheid: de hoogte van de fooi bepalen we graag zelf.

Door straten vol onbeschrijflijke armoede rijden we Tuléar uit.
Op de toegangsweg naar het vliegveld is een slagboom, ok. Maar waarom een taxi-chauffeur die passagiers brengt eerst iemand een bankbiljet in de hand moet stoppen voor de slagboom omhoog gaat..... Moet je je ook niet in verdiepen.

De hal is uitgestorven; alle winkels en loketten dicht. Nergens één vliegtuig te zien en het vliegveld is aardig overzichtelijk, kan ik jullie vertellen. Na wat rondkijken, zien we een handjevol mensen zitten; we zijn dus niet de enige passagiers. Onder hen is een echt oude man, die in een reisgids leest, die hij op 5 cm. afstand van zijn ogen houdt, terwijl hij bijlicht met waarschijnlijk een loep met ingebouwde lamp. Een tijd later zie ik hem lopen met behulp van 2 nordicstokken, waarmee hij wonderwel zijn weg vindt. Er gaat helemaal niks zieligs of hulpbehoevends van hem uit....integendeel. Respect!

Terwijl er af en toe mensen binnendruppelen, zie ik buiten de brandweer oefenen. Dat gaat als volgt: op een stoffig veldje steken ze een bos droog hout en planten in de fik. Dan komt er iemand met een brandblusapparaat, die het vuur dooft. En dat wordt zo'n stuk of tien keer herhaald. Geeft best een safe gevoel.
Goed, 5 voor 12 vliegen dus. Om iets over half 12 steken een paar medewerkers hun hoofd even om de hoek van de incheckbalie, om het meteen weer terug te trekken.
Het wordt 12 uur, geen vliegtuig. Wel komen er nog steeds nieuwe passagiers aan, terwijl het vliegtuig al vertrokken had moeten zijn. Dat geeft te denken; die weten dus meer dan wij. Want andere vluchten zijn er niet gepland voor vandaag.
Op den duur komt er toch iemand achter de balie zitten en er ontstaat wat consternatie bij de passagiers, die er gaan informeren. Eén van de vrouwen, die er bij stond, hoor ik Vlaams praten en ik vraag haar wat er aan de hand is.
"De vlucht is vertraagd naar half 4".
"De vlucht waarheen?"
"Naar Tana", zegt ze.
"Over Morondava?", vraag ik.
"Nee, rechtstreeks. Morondava is geannuleerd, er staat een bordje op de balie".

We vallen even stil. Ik hoor het de medewerkster van Air Madagascar nog zeggen:
"Als uw vlucht wordt geannuleerd, bellen we uw hotel".
Wat nu? Over Tana naar Morondava; schijnt dus te mogen op ons ticket. Daar heb ik helemaal geen zin in. Eind van de middag, tegen het donker, zijn we pas in Tana en dan vanavond (?) terug naar Morondava. We hebben daar wel een hotel op het oog, maar niet gereserveerd. Als het vol is, kunnen we een beetje in het donker met een taxi in de rondte rijden om een alternatief te vinden. Ger is het er wel mee eens. Terug naar Tuléar willen we ook niet, dus wordt het Tana.
Nu hebben we daar evenmin een hotel en we zien erg op tegen de chaos op Tana AirPort qua ronselaars, niet betrouwbare en wel betrouwbare taxi's etc.
Weet je wat, we gaan vragen of Air Madagascar een hotel voor ons belt en reserveert in de hoofdstad. Dat is wel het minste wat ze kunnen doen. Wat een verrassing! De medewerker zegt dat alles door de vliegmaatschappij voor ons zal worden geregeld; hotel en vervoer. Op Tana AirPort moeten we de borden 'internationale vluchten' volgen, dan komen we bij hun Service Desk en daar gaat het gebeuren. We zijn benieuwd.
Wachten. Om kwart over 3 loeit de sirene, waarna er een tweemotorig propellervliegtuig landt. (Vogel van de dag). Ik heb liever 4 propellers; als er wat uitvalt, heb je nog wat over.
Tijdens de vlucht bespreken we of we dan morgen evt. naar Morondava zouden willen vliegen. Eigenlijk niet; laat dit het maar zijn. We hebben nou lang genoeg in die Westhoek gezeten. Misschien hebben we tijd om vanuit de hoofdstad nog iets zinvols te doen in een andere richting.
't Is een rustige vlucht over mooi kaal gebergte, dat waarschijnlijk niet of nauwelijks te bereizen valt.

In Tana blijkt dat er een Air France vlucht is uitgevallen plus dat er Fransen te laat zijn voor een andere vlucht vanwege onze vertraging. Wat zijn die lui kwaad. Complete chaos! En masse naar de Service Desk. We zijn net iets sneller en staan aardig vooraan in de rij. Toch zijn er nog zeker drie gevallen vóór ons en je kan gerust zo'n drie kwartier per geval rekenen. Veel mensen zijn compleet in de stress, gaan helemaal uit hun plaat en proberen zelf of via hun gids voor te dringen. Die worden dan weer woedend door anderen teruggefloten.
Achter de desk zitten twee vrouwen, waarvan de ene constant op haar computerscherm kijkt en zich nauwelijks met de toestand lijkt te bemoeien. De ander vult aan één stuk door formulieren in. Met de hand, in duplo met carbonpapier er tussen.
Na een poosje besluiten we te vragen of ze alleen een hotel voor ons willen bellen. Betalen doen we het zelf wel. Geen zin om langer bezig te zijn. We zoeken het telefoonnummer van Le Manoir Rouge op, hier vlakbij. Het hotel waar we wilden slapen na onze aankomst in oktober.
Geen probleem, het hotel wordt gebeld, er is plaats en de chauffeur komt ons zo halen.
Bovendien blijkt nu dat die vergoeding alleen werkt als we morgenochtend terug zouden vliegen naar Morondava.

Mannetje Manoir Rouge staat toevallig (?) al bij de uitgang van het gebouw, het busje is er na een minuut of tien en voor we het weten, zitten we aan het menu van de dag:
1x groente Macédoine en 2x spaghetti Bolognese. Met de huispoes erbij.

Wie zagen we trouwens zitten, toen we beneden kwamen voor het eten? De oude man met de Nordicstokken. Bij de bagageband op het vliegveld werd hij door een medewerkster gespot als invalide, waarna hij wat tegen zijn zin in een rolstoel werd gezet. Ze vroeg steeds waar zijn gezelschap was, want kon niet geloven dat hij alleen reisde. Toen hij zei dat hij ook prima in staat was om zelf zijn koffer van de band te halen, heeft ze het maar losgelaten.

Na een plaatselijke rum met caramelsmaak, hangen we de klamboe op boven één van de tweepersoonsbedden op onze ruime kamer.

Dit verhaal krijg ik wel op het blog, de foto's komen misschien wat later. Waar we nu zijn, is WiFi niet echt snel!