De laatste piste

Zaterdag 12, zondag 13 maart

Terwijl een stel alpenkraaien stukken vastgevroren brood van de balkonleuning probeert los te hakken, eten wij ons eigen brood en pakken daarna de laatste spullen in.
De tassen naar het bagagedepot, de IPad geven we af bij de receptie en dan skiën we voor de laatste keer weg.
Naar Châtel en het 'frambozententje', waar Gerda de verleiding weerstaat om weer een tartiflette aux framboises te nemen.

Op de pistes is het veel drukker dan we dachten. Het zullen de Franse weekendskiërs wel zijn.
Veel opgefokt gedrag; misschien moet alles uit deze 2 dagen worden gehaald.
De pistes worden minder. Na een dag of wat zonder sneeuw, raken ze aardig afgeskied en beginnen ijzig te worden. Maar toch heerlijk om nog een paar uur te genieten van dit prachtige gebied in de zon.
Om een uur of 1 brengen we de ski's terug. Onze passen, die nog een hele middag geldig zijn, willen ze er niet bij hebben in de winkel. Ook bij de receptie van het appartementengebouw zien ze er niks in voor eventueel vroeg arriverende gasten.
Een groepje net aangekomen Engelsen echter, die voor het gebouw in de zon zitten, springen een gat in de lucht. In no time zijn ze verdwenen om hun skispullen te halen.

Ons laatste voucher is goed voor de paardenslee, die ons afzet bij garage.
Vanaf de hogere pistes hebben we gezien dat de weg vanaf Avoriaz schoon is, dus in de parkeergarage gaan direct de sneeuwkettingen er af.
Bij het wegrijden, slaat de paniek van vorig jaar nog even toe, toen de handrem vastgevroren was en we niet van onze plek kwamen. Het voelt ook nu alsof de auto niet vooruit wil; tegen wordt gehouden. Of de motor is zo vreselijk koud, dat ie nog niet echt vooruit te branden is. Ik kan het ook niet echt uitproberen, want ik mag steeds maar heel kleine stukken vooruit rijden, omdat Gerda de sneeuwkettingen er af moet halen.
Als dat is gebeurd, lukt het toch om op een normale manier weg te rijden. Twintig meter verder, in een bocht naar rechts, komt een Belgische jeep ons tegemoet, veel te ver op 'onze' kant van de doorgang. Zo kunnen we elkaar niet passeren. De uitstraling van de auto is: 'wij zijn niet van plan om ook maar 1 cm. achteruit te rijden'. Bijna onmiddellijk stapt er met opgestoken vaan een vrouw uit, die ons door het open raam toebijt:
"U rijdt in de verkeerde richting".
In de wetenschap, dat ik haar terechtwijzing volledig kan ontkrachten, kijk ik haar met ijskoude blik aan, terwijl ik laconiek wijs op de verlichte balk aan het plafond:
"Nee hoor, kijkt u maar".
Ze is snel van begrip, stapt weer in de auto en haar man rijdt een stukje achteruit. Die is binnen!

Als we een honderd meter of wat hebben gereden, gaat het stinken in de auto. Beetje schroeilucht. Zouden we dan toch met de handrem erop gereden hebben....of nog steeds? Kan haast niet, de auto trekt gewoon. Of misschien heb ik in de garage, toen de motor nog zo koud was, de koppeling laten slippen, zodat de koppelingsplaten zijn geschroeid? Pfff...niet best in elk geval, die stank.
Toch maar doorrijden, het leed is al geschied. Voor we in Morzine zijn, is de stank in elk geval weg.

Over een rustige, droge weg rijden we door tot een uur of half 7. Gerda heeft op de kaart, voorbij Dijon, de plaats Rolampont gezien en ze denkt dat het daar goed overnachten zal zijn. De ligging, dicht bij de autobaan en aan een riviertje, lijkt gunstig.
Zo op het eerste gezicht heeft ze gelijk. Het dorp is heel authentiek, mooi onderhouden en er zijn een stel prima parkeerplaatsen bij de brug over de rivier.
Zoekend naar een restaurantje rijden we eerst nog wat heen en weer. Tevergeefs. Het wordt de bakker, die gelukkig twee soorten heerlijke quiches heeft: poireaux en thon. Ik zeg wel 'bakker', maar degene die ons helpt, is de bakkersvrouw, die niet voor niets haar borsten heeft laten tatoeëren. In die zin, dat ze haar klanten een royale blik gunt op het geheel.
En betere parkeerplekken dan die bij de brug zien we niet. Bovendien hebben we er uitzicht op een mooie, bescheiden, romaanse kerk. Er naast staat een ander oud gebouw. Het zou het gemeentehuis kunnen zijn. Een belangrijk ander punt is, dat er precies voor de auto een bord 'Toutes directions' staat. Daar kan ik zo blij van worden. Bewegwijzering is immers niet altijd logisch en soms raak je in verwarring. Als er dan ineens een bord 'Toutes directions' staat, is dat zo'n opluchting!
Bonne nuit!

Zondag 13 maart.
De paar keer dat ik wakker werd vannacht, hoorde ik ergens een serieus gebonk van muziek. Dat is zeker tot 4 uur doorgegaan. Met daarbij veel mannelijk geschreeuw, op een agressieve toon. Nooit verwacht dat er in zo'n vredig dorp 's nachts zo gefeest zou worden. Ik dacht:
"My God, als die vannacht hier met hun zatte koppen langs komen en in de gaten krijgen dat in deze buitenlandse VW mensen slapen, dan kan je nog lachen, maar niet heus". Niets van dat alles gebeurde.

Voor we vertrekken, volgen we nog even het bord 'Pont Romain', dat we gisteren zagen staan. Het kan natuurlijk niet anders dan dat het dorp is genoemd naar die brug.
Hij ligt er mooi, op een prachtige plek met veel mos en de Marne (zo heet de rivier) stroomt er schuimend onderdoor. Er voor staat een verkeersbord, met een verbod voor alle voertuigen. Zelfs voetgangers mogen de brug niet oversteken. We hebben het nog niet gelezen of er komt een man uit het dorp, die er zo overheen loopt. Typisch geval van ontheffing waarschijnlijk.

De reis verder naar Amsterdam verloopt soepel. Nog even de kathedraal van Thionville gefotografeerd, waar de snelweg bijna doorheen loopt. Kunnen jullie zien wat ik bedoel.
Kwart voor 5 parkeren we voor de deur. Mooi op tijd om na het omkleden, aan te bellen bij onze vriendin Wil op de derde verdieping voor het vieren van haar verjaardag.
Soms is het leven goed.

Bonne chance!