Voor Paal

Vrijdag 24 juni

Onze ochtendwandeling langs de Westerschelde levert de vogels op die we verwachtten, wulp, stern etc. Geen zeldzame exemplaren, wel twee landvogeltjes die we niet kunnen duiden. Gerda schaart ze onder de 'piepers'.
Onder langs de dijk rijdend, richting Hoofdplaat, stoppen we nog even bij een vogelhut. Dat levert Canadese- en Indische ganzen en een zilverreiger op. Niet spectaculair. In tegenstelling tot de bloeiende vlasvelden. Waar zie je die nog?

Dan verlaten we de Scheldedijk met als volgende bestemming Kemzeke in Oost-Vlaanderen. We hebben niet gekeken waar de Verbeke Foundation precies ligt. Kemzeke is niet zo groot, denken we en als het nergens staat aangegeven, dan klampen we wel een argeloze voorbijganger aan. In zo'n dorp weet natuurlijk iedereen waar het museum is.
Niet dus. Ondanks het feit dat ik op straat de mensen uitzoek die me het meest intelligent en/of geschoold lijken. Daar komt bij dat Kemzeke veel onoverzichtelijker is dan we ons hadden voorgesteld.
Uit oogpunt van roaming had ik tot nu niet de navigatie van m'n phone gebruikt, maar na de zoveelste a-culturele Kemzekenaar kunnen de eventuele kosten daarvan me niks meer schelen.
Het adres blijkt Westakker te zijn. Toch nog even in de rondte vragen: nee, niemand heeft weet van Westakker.
Goed, de navigatie aan. Een prachtige blauwe route met de mededeling dat we er 3,5 km vanaf zijn. Valt niet tegen. Hoe het komt dat we daar geen erg in hebben, weet ik niet, maar we rijden de verkeerde kant op. Na 3,5 km zijn we ineens 7 km verwijderd van Verbeke. Een misschien niet hooggeschoolde, ontzettend aardige man, die een tankstation aan het schoon spuiten is, heeft het door:
"Maar allez, ik peins dat u hier moet tourneren en dan naar den Expres (=E34) toe bij den afslag Hulst".
Hoewel we ons niet kunnen voorstellen dat we in de buurt van de snelweg moeten zijn en dat het daar 'Kemzeke' heet, doen we wat hij zegt. Toch bel ik nog even met het museum om te vragen of e.e.a. klopt. Een vriendelijke mevrouw bevestigt het advies dat we kregen.
Bij de E34 aangekomen, waar 2 rotondes zijn met onduidelijke bewegwijzering, bellen we haar nogmaals voor een laatste check: we doen het goed.
Het terrein van de Foundation ligt langs de E34 ongeveer ter hoogte van de afslag naar Hulst, zo simpel is het. Het is het terrein van het vroegere transportbedrijf van Geert Verbeke.
Als we vijf minuten later bij haar aan de balie staan, zegt ze:
"Ik ga u de groepsprijs rekenen, u heeft zoveel moeite gedaan om hier te geraken!"
€ 2,- korting....een leuk gebaar en 't scheelt in de eventuele roamingkosten. Zij kan niet weten dat wij altíjd al voor twee tellen; p.p. dan.

De entreehal overvalt ons met z'n ruimte, sfeer en objecten. Getroffen staan we stil en kijken in de rondte. Er schieten tranen in mijn ogen als Poppy, een object van Zoro Feigl, begint rond te draaien aan het plafond. Het is de eerste keer dat me dat bij een expositie gebeurt. Wat mij betreft, is de naam van deze tijdelijke tentoonstelling - 'Bewogen Beweging' - geslaagd.
Aangenaam verrast lopen we de hal door, ons verbazend over de bijzondere objecten.
Tot deze expositie behoort ook een retrospectief van de 'lopende strandbeesten' van Theo Jansen, die we jaren geleden op Oerol zagen.
20.000 m2 overdekt, te veel om hier te beschrijven. Niet alles is even indrukwekkend. De kernwoorden waarmee ze zelf hun missie en visie samenvatten, zijn o.a. : onaf, ongepolijst, slordig, onharmonieus. Passender kan het niet.
Bezoek vooral hun website als je meer wil weten: www.verbekefoundation.com
Door de vele regen van de afgelopen dagen, is er wateroverlast, waardoor we een stel buitenobjecten niet kunnen bereiken. Geeft niet, we hebben genoeg om over na te denken.
Als we de receptioniste gedag hebben gezegd en op weg zijn naar de auto, kijk ik naar rechts en zie daar een stapelwerk van witte containers, waarin duidelijk iets aan de hand is.
Terug naar onze vriendin:
"Excuses mevrouw, we komen nog even terug, want we realiseren ons dat we de containers hebben overgeslagen. Die zijn alleen vanuit de binnenhal te benaderen, toch?"
Dat klopt en zo komen we terecht in een totaal andere wereld. Bijzonder, doch met hier en daar een behoorlijk ouwe-meuk-gehalte.
Het thema is 'Het Archief van de Toekomst' en de centrale figuur hierin: de Amsterdammer Jacobus Kloppenburg. Als ik het na moet vertellen, komen er nog een paar pagina's bij. Daarom nogmaals ...kijk op de website van de Foundation en op deze:
http://www.nrc.nl/handelsblad/2014/01/16/jacobus-kloppenburg-maakt-kunst-van-alles-1335814

Morgen gaan we naar huis en de vraag is: 'waar slapen we vannacht?'
Gerda heeft het woord 'Paal' al eens genoemd en dat is niet aan mij voorbij gegaan. Paal is een gehucht onder aan de Westerscheldedijk in Oost-Zeeuws-Vlaanderen. Het heeft nog geen honderd inwoners en een mooie, kleine getijhaven. Bovendien grenst het aan 'Het Verdronken Land van Saeftinghe', een bijzonder natuurgebied.
Wij hebben er jaren geleden heerlijk gegeten bij Kint&Co in de Havenstraat. De bazin, Riet Kint, had eerder een restaurant in Amsterdam, kreeg heimwee naar haar geboortegrond en vertrok met haar partner naar Paal. Het restaurant heeft nog steeds goeie recensies.
Het is feest in Paal. Hier kan je in alle onschuld vragen: "Ga je mee naar Paal, dansen?"
Bij het enige café, 'In 't Zicht der Schelde', is het terras overvol net als de parkeerplaats aan de rand van het gehucht.
Een paar honderd meter verderop zijn we alleen. De weg ligt hier wat hoger en het uitzicht over de polder en op het kerkje van Grauw is groots.
Intussen is de zon volop gaan schijnen, zodat we buiten kunnen eten. Heerlijk, ook de voorbijfietsers hebben er lol in. Een motorrijder stopt zelfs even naast de auto om te zien of hij zijn ogen wel kan geloven.

Tot slot, in het kader van 'een dag zonder klacht wordt een slechte nacht' (oud-Zeeuws gezegde):
Het dak is aan de rechter kant weer wat in gezakt en de omvormer begon vanochtend bij het koffiezetten alarm te piepen.
Vogel van de dag: de kookaburra. Jawel, je leest het goed! Deze prachtige vogel en grootste ijsvogelsoort die er bestaat op dees aard, zit bij de Verbeke Foundation in een kooi, stil op een tak met de blik constant naar boven gericht, naar het licht, naar de lucht.
Daarvoor moeten ze zich diep schamen.

En Waarbenjij.nu moet zich diep schamen voor de serieuze storing op hun site. Ik krijg mijn foto's niet gedraaid en het vorige verslag is verdwenen.
Kijk dus allen op www.reizing-stars.nl En blijf dat doen. Mocht je daar niet automatisch bericht van krijgen, als ik iets heb geplaatst, laat het dan weten ajb. Want als het goed is staan al jullie mailingadressen ook op die site. Maar....er kan overal iets mis gaan.