Inhaal(ver)slag

Vrijdag 18 dec.
Gisteren had Ammar, zo blijkt de chef van het hotel te heten, ons uitgenodigd om vandaag met zijn familie in het ouderlijk huis de traditionele vrijdagse couscousmaaltijd te gebruiken. Hij beriep zich daarbij op de aloude Berberse gastvrijheid. We zeiden “ja” en we hadden beter moeten weten, nog erger: we wísten beter. Hij stelde voor dat we met hem in de auto zouden meerijden, dan kon de onze met opgeklapt dak blijven staan. Later op de dag beseften we dat we voor vandaag een behoorlijk stuk vrijheid hadden ingeleverd en maakten samen afspraken om de schade zoveel mogelijk te beperken. Ten eerste: we rijden met onze eigen auto, zodat we in elk geval na de maaltijd niet afhankelijk zijn van de acties van Ammar. Je struikelt hier bijna letterlijk over de fossielen en Gerda heeft aangegeven er één te willen kopen. Hij raadde haar aan zich alvast te oriënteren, maar met de aankoop te wachten tot na de couscousmaaltijd. Hij kent nl. iemand waar we een fossiel kunnen kopen voor een juiste prijs. Omdat we, als we vertrekken uit Merzouga, de off road route naar Erfoud willen rijden, gaan we voor “de” maaltijd begint op verkenning. De piste wordt niet aangegeven door borden. Het is niet zeker of je bij navraag betrouwbare informatie krijgt, omdat er gidsen zijn die wel wat willen verdienen aan de begeleiding van toeristen over deze route. Het Marokkoboek dat wij hebben, geeft wat zaken aan als “de zandduinen rechts van je houden, de lijn van de oude telefoonpalen volgen, groene blokjes aan de kant van de weg en vooral niet gaan als er zandstorm dreigt want dan verdwaal je zeker!” Vooral dat laatste is lastig, want bij het klimaat hier hoort harde wind, die de locals goed kunnen onderscheiden van dreigende zandstorm, maar wij niet. Nadat we een kilometer of wat een spoor vlak langs de duinen van Erg Chebbi hebben gevolgd, waar trouwens helemaal niks shabby’s aan is, bevestigen enkele van de sporadische voorbijgangers ons dat dit de weg is naar Erfoud, haha. Onderweg zien we ook een paar renvogels, die worden de vogel van de dag. De couscousmaaltijd kan ik kort over zijn, die was precies zoals we die al meer hebben meegemaakt tijdens andere vakanties, niks mis mee. Wel allemaal uit één schaal, maar gelukkig met een lepel in plaats van blote handen. Daarna gebeurt waar het uiteindelijk om was begonnen. Ammar heeft een ski- en boardverhuur voor op de zandduinen in een winkel (die hij Berbermuseum noemt), waar zijn broertje op ons zit te wachten. We krijgen een uitgebreide tapijtenshow met uitleg, op zich leerzaam en best leuk en daarbij thee. Als we duidelijk aangeven geen tapijt te zullen kopen, gaan we met de broer naar de sieradenafdeling, waar hij tevergeefs een heel schatkistje voor ons leeghaalt. Als laatste de fossielen, maar daarbij vindt Gerda niet wat ze zoekt. Daarom worden we nog meegenomen naar een winkel van een vriend. Ook daar vindt Ger niks van haar gading, gelukkig was de vriend even afwezig en konden we eindelijk afscheid nemen. Wij zijn nog een stukje naar het Zuiden gereden tot Taouz. In die plaats even met een man gepraat die veel wist over de route die we morgen willen volgen, de 3454 richting Alnif en Nekob. ’s Avonds geen internetverbinding in Hotel Haven Chance, waar ze zelf nog het meest van moesten balen. Nu nog even over de naam van het hotel ”Haven Chance”. Ammar legde uit dat het een tweetalige naam is om reden van de neef die Frans spreekt en diens Amerikaanse vrouw. Dus Hemel en Kans. Wij durfden hem niet te vertellen dat Haven verkeerd is gespeld, want het staat op alle richtingborden, op het gebouw zelf, visitekaartjes en zo. En als dat Heaven van die Amerikaanse komt, waarom heeft zij dan niet op de spelling gelet?

Zaterdag 19 dec.
Er is weer bereik in Hemel en Kans. Even een verslag op ons blog gezet en foto’s van het hotel gemaakt met Ammar en zijn neef ervoor. Vergeet te vertellen dat Ger de neef vanochtend met luid gebonk op ramen en deuren uit bed heeft getrommeld omdat de douche voor de tweede ochtend koud was. ’t Is allemaal gammele zooi, ergens buiten hangt een geiser waarvan bij een beetje harde wind de waakvlam uitwaait. Als die weer aan is, blijkt de gasfles nog afgesloten en ga zo maar door. Het koelt ’s nachts af tot zo’n graad of 7 dus een beetje warm water is wel prettig. Zo ’s ochtends weer op weg naar een nieuwe onbekende bestemming vinden we een heerlijk gevoel en daarmee beginnen we aan de piste naar Erfoud. De neef in het hotel heeft nog gezegd “bij café Sud na ca. 500 meter op een splitsing het linker pad nemen”. Als we dat hebben gedaan, komen we een meneer op een brommertje tegen. We zwaaien naar elkaar en daar blijft het niet bij. Na een tijdje merk ik dat hij naast ons rijdt en hij maant ons tot stoppen. In deze omstandigheden lijkt het ons verstandig om even te horen wat hij te zeggen heeft. Hij vraagt waar we naar toe gaan en als hij hoort dat we over de onverharde piste naar Erfoud willen, zegt hij dat we op het verkeerde spoor zitten. Al te grote eigenwijsheid lijkt nu niet gepast en daarom gaan we op zijn aanbod in om hem te volgen naar de juiste track. Wat hij aangeeft, ziet er goed uit, we denken dat hij gelijk heeft en bedanken hem uiteindelijk met 15 van de 20 Dirham die hij vroeg. Halverwege Erfoud maken we toch een fout, we nemen de doorsteek via Haroum naar de asfaltweg Merzouga-Rissani. Wat betreft de piste misschien jammer, maar omdat we net boven Rissani de 3454 richting Alnif willen nemen is het gunstig. Het landschap langs deze route is voor ons een schot in de roos, dus geen spijt van de keuze. In Mecissi staat een camping aangegeven, maar het is zo’n klein gehucht dat we bang zijn een te grote bezienswaardigheid te worden. Alnif, dat wat groter is, heeft geen camperaccommodatie en bovendien vinden we het geen prettige plaats. Doorrijden dan maar naar Tazzarine. Tot onze verrassing ligt na enkele kilometers Auberge Kashbah des Météorites langs de weg, restaurant en camping. Ziet er goed uit en de deal is gauw gemaakt. Er wordt niet gevraagd naar paspoorten en we hoeven niks in te vullen. Een groepje mannen zit in de tv-kamer luidruchtig een voetbalwedstrijd te kijken en overal in het gebouw staan lege bierflesjes. Het personeel is erg aardig en ziet er minder traditioneel uit dan in Merzouga. Een mooie jonge man, die, zo denken wij, van de herenliefde is, wijst ons de douches. Hij blijft de verdere avond een beetje nieuwsgierig om ons heendraaien. Na het eten klopt hij weer op de autodeur voor een praatje en hij wil graag weten wat we hebben gegeten. Het menu van de dag dus: rundergehakt met knoflook, limoensap, paprikapoeder. Als groente doperwten van de markt + wortel. Pasta met een dressing van dragonmosterd, gembersaus, limoensap en olijfolie. En de vogels van de rit zijn een echtpaar huisgors, die we bij een tankstation zomaar zagen rondscharrelen.

Zondag 20 dec.
We mochten vanochtend onverwacht gebruik maken van een hotelbadkamer i.p.v. de campingdouche die ons gisteren was gewezen, luxe. Met stralend weer en een boodschappenlijst vertrokken richting Tazzarine. Het aanbod in de winkels aldaar was zeer beperkt en allemaal hetzelfde assortiment. Door naar Nekob, waar een markt was voor fruit en groente en verschillende slagerswinkels. De eerste twee slagers waren er totaal niet in geïnteresseerd om ons iets te verkopen, waarna we bij een kippenslachter uitkwamen. Deze mensen hebben een winkel zo groot als een klerenkast, waar direct voorin een toonbank staat, die de hele ingang afsluit. Daarachter wordt de rest van de ruimte gevuld met een soort hakblokje, een emmer water en tientallen witte kippen. Als je een kip bent in Marokko kan je maar beter zwart zijn. Met schapen is dat weer andersom. Hoewel de enige klant moesten we even wachten tot we aan de beurt waren omdat de slachter iets onduidelijks aan het doen was met een kip. Gerda zag het beest met de kont naar boven en nog wat zwemmend met de poten in de emmer, waar ze na een paar minuten kaal uitkwam. Het leek ons schier onmogelijk om in die korte tijd een kip te plukken. Glimmend van het water werd ze ons voorgehouden en met een niveau van gebarentaal waar ze op de Nederlandse TV nog een puntje aan kunnen zuigen, vertrokken wij 5 minuten later met een kakelend verse kipfilet. In Nekob, dat zijn naam dankt aan de broer van Jacob, hebben wij vreselijk getwijfeld over de van daaruit te nemen route. Naar het Noorden loopt een ca. 60 km. lange piste door de bergen naar Boumaine-du-Dades, met halverwege een pas op zo’n 2000 m. schatten we, de Tizi-n-Tazazert. We vragen hier en daar naar de toestand van die piste m.b.t. onze auto. Samenvattend twijfelen we daarna niet aan de mogelijkheid om die route te rijden. Omdat we het berglandschap , Jbel Sarhro, zo mooi vinden, zouden we er heel graag echt doorheen rijden. Om twee redenen besluiten we na veel wikken en wegen om dat niet te doen. Ten eerste ligt de weg niet op onze route, we willen vanaf Boumaine-du-Dades niet verder naar het Noorden, integendeel we willen de vallei van de Drâa oversteken en verder naar het Westen richting Tata. Ten tweede loopt het tegen tweeën en men vertelt ons dat de rit 4 uur duurt. Dat wil zeggen dat we het laatste stuk in het donker zullen moeten rijden, ’t is hier een uur vroeger dan in Nederland, en dat lijkt ons niet verstandig. Door naar het Westen waar we in Agdz op de plaatselijke municipal terechtkomen. ’t Is een camping zoals je hier vaak ziet, veel is kapot, meestal functioneert van elk soort voorziening, lamp, douche, wc enz. één exemplaar en dan nog gebrekkig. Misschien moet ik daar nog eens wat uitgebreider op terugkomen. Op de camping is een wilde hond aanwezig, die denkt dat hij tam is. Overdag probeert hij zich bij je in te likken en je nacht blaft hij aan flarden. Als het waar is dat honden in Marokko als onrein te boek staan, dan moet daar toch gemakkelijk een afdoend beleidsplan voor te maken zijn?