Ups en Downs

Zondag 1 februari

En het goeie nieuws is: m'n phone doet het weer....d.w.z. ik kan er weer mee bellen en daar waren ze oorspronkelijk voor bedoeld, al zou je dat bijna vergeten.

Ik vind het altijd een heel gedoe, de ochtend van de eerste skidag. Al die laagjes over elkaar en "God Ger, die skibroek zit toch wel erg strak hoor, ik krijg zo nooit m'n skischoenen dicht!"
"Ik heb die Rainbowbusterbroek nog bij me, dan doe je die toch aan. Je moet niet op de eerste dag zo afzien".
Ok, andere broek. Voor je de deur uit bent, staat het zweet al op je rug. En nadenken. Handschoenen, brillen, lippenbalsem, zonnebrandcreme, geld, flesjes vocht, phone..... Alles moet nog z'n vaste plek vinden in jacks en rugzak.
"En heb jij het voucher bij je?"
Want we moeten nog even de skipassen ophalen bij de kassa van de Super Chatel Telesiege in het centrum. Vreemd genoeg rijdt de skibus niet langs het gebouw van de Telesiege, maar stopt een eindje lager in het dorp op het plein naast de kerk. Wat daar de diepere achtergrond van is.... sais pas.
Goed, drie trappen (die om weer een andere duistere reden zelden sneeuwvrij zijn gemaakt) en twee straten hoger, vernemen we dat 'deze!' pas hier niet te verkrijgen is. We moeten helemaal terug en dan een eindje de andere kant op naar 'Chatel Reservations'. De mensen daar zijn bevoegd tot het uitreiken van onze bijzondere pas. We hebben hem nl. met 1 dag verlengd hetgeen blijkbaar buiten het standaard protocol valt. En als niemand anders het doet, dan zouden wij Bizz Travel daar van op de hoogte kunnen stellen. Dat bedoelde ik nou o.a. in het blog van gisteren met het dik betaalde communicatieadvies!
Gerda deed nog een voorzichtige poging tot klagen in het uitgiftekantoor, maar daar waren de medewerkers totaal niet voor 'in'.
"Ik ga absoluut niet meer terug die berg op naar de Telesiege!" zeg ik tegen Gerda als we weer buiten staan. "Ik ben nou al ongeveer een uur kwijt met voor lul door het dorp heen en weer lopen met die k-ski's! Ik ga naar de bushalte en stap op de skibus naar de Linga! Die stopt tenminste voor de deur".
Ger begrijpt dat hier geen praten meer aan is.

Rond het middaguur staan we in een heftige sneeuwbui, zonder zicht op een ongeprepareerde, winderige piste. Ik kan niet zeggen dat ik nou direct het mega-skigevoel te pakken heb. We besluiten om, als het weer niet verandert, op deze pistes te blijven en er het beste van te maken. Om nou met ijskoude, natte stoeltjesliften het gebied verder in te gaan.....nee.
Na een uur of 3 aan één stuk door bezig te zijn geweest, houden we het voor gezien. We vinden dat we het onder de gegeven omstandigheden niet slecht hebben gedaan. Lekker naar huis en hopen op wat betere condities voor morgen.

Thuis is het ook never a dull moment! Gerda probeert al een tijdje tevergeefs om de lampjes boven het aanrecht aan het branden te krijgen. Omdat je maar nooit weet, trekt ze ook aan een touwtje dat onder de magnetron hangt. Op dat moment horen we ineens een zoemend geluid. Nader onderzoek wijst uit dat er iets open is gegaan, wat eerder dicht was. Een klein machientje, dat boven de balkondeuren hangt, begint ijskoude lucht naar binnen te blazen. Dit willen we niet en we proberen op allerlei manieren om het te stoppen. Lukt niet, dus volgen we het protocol en bellen '9'. De receptiemedewerker vertelt ons dat het over een minuut of 10 vanzelf stopt.
Hij krijgt gelijk; na ongeveer een half uur springen we een halve meter de lucht in omdat er een doffe knal door het appartement klinkt en dan keert de rust weer.

Vogel van de dag: trekvogel!