Horeca-praat

Zaterdag 7 november

Wat is Gerda gisteravond ziek geworden, toen we net in bed lagen! Ontzettend misselijk en overgeven. Ik werd er ongerust van en dacht misschien moeten we morgen toch even een arts opzoeken. Vergeleken daarmee, mag ik van geluk spreken dat ik slechts een bescheiden opleving van de diarree had. Sorry, onsmakelijk geheel, maar 't is de realiteit. Het lijkt niet op te houden. 't Is net één grote drijvende bacil, dit eiland. En het is niet dat we maar wat doen; we drinken alleen water uit flessen, eten geen rauwe groenten, vlees en vis zijn altijd gaar en we kopen nooit iets te eten op straat.

Vanochtend weer een voorbeeld van de meest simpele dingen die fout gaan. Bij het ontbijt bestellen we twee hardgekookte eieren. Om een bevestiging te krijgen, je kan niet voorzichtig genoeg zijn, vragen we nog: "Is dat mogelijk?"
Ja hoor, geen probleem. Voorts zie je never nooit een ei en er wordt ook niets over meegedeeld, in de trant van 'de kip is ziek' of zo.
Ja, 's middags om een uur of één komt hij ineens het terras op en zegt:
"Goh, nu kom ik er toch achter dat ik vanochtend helemaal de eieren ben vergeten!" Dat is dan wel weer lachen.

De drukke Fransman, die halve dagen door z'n phone loopt te schreeuwen, heeft, zo blijkt vanochtend, ook een dorpslief. Eéntje met vreselijke spillebenen onder een rood prinsessenjurkje. Als ze het terras opkomt, vraagt hij hoe het met haar hoofdpijn is. Dat moet je natuurlijk niet hebben een vrouw met hoofdpijn....

's Ochtends hotel, 's middags de Blú. Heerlijk relaxt, windje van zee en de lunch smaakt onverwacht goed, kip voor Gerda en minestrone voor mij. Ger is dus weer opgeknapt.
Ik vraag aan baas Blú waarom hij nou eigenlijk bij dat vreemdelingenlegioen is gegaan. 't Komt neer op frustraties in zijn jeugd. Hij heeft wel z'n school afgemaakt, zegt ie, maar hij was altijd de kleinste, de jongste en telde niet echt mee. Toen zag hij een wervende film van het legioen, die zeiden een echte man van je te zullen maken. En hij ging. De relatie met zijn familie is er niet echt beter van geworden, begrijpen we. Z'n vader wenst niet met een moordenaar aan tafel te zitten.
Hij zei laatst dat hij over een jaar of drie, vier terug naar Duitsland wil. Wij vragen ons af of het in dienst zijn geweest bij het vreemdenlegioen nog invloed heeft op je rechten als burger van een bepaald land.
Als het over corruptie komt te praten, geeft hij toe dat ook hij daar mee in aanraking komt en er iets mee moet: betalen dus. We vragen niet naar details.
Soms zijn we 'bang' om hem iets te vragen, want als hij eenmaal begint met praten, dan houdt het nooit meer op. Het tempo ligt hoog, interrumperen is moeilijk en voor discussie is al helemáál geen ruimte.
Tot slot krijgen we nog achtergrondinformatie over het poepen op het strand. De stam die in deze streek woont, heeft erg veel respect voor hun voorouders. Die worden begraven dicht achter het strand, omdat ze als het ware op zee moeten kunnen kijken. De graven worden gemarkeerd met schelpen en stenen. Door wind, vloed of andere tegenspoed, blijven die schelpen en stenen niet altijd netjes op hun plek liggen en hoe weet je dan nog waar je opa precies ligt? Als je dus zeker wil weten dat je niet op het graf poept, dan moet je een heel eind het strand op lopen.
Nou...ik zou wel wat gaten in de redenering kunnen schieten, maar door ervaring wijs geworden laat ik het zo.

Gelukkig wordt zijn aanwezigheid vereist aan een andere tafel, waar een stel 'kleurrijke' gasten het heeft over diamanten en het geld figuurlijk met miljoenen tegelijk over tafel vliegt.

Nog één dag wachten op onze vlucht....letterlijk en figuurlijk! :)