't Is wat raar in het Manoir

Dinsdag 10 november

Manoir Rouge, het woord zegt het al, is een terracottakleurig type landhuis, dat midden in het dorp staat. Er tegenover heeft de slager zijn verse worstjes en een halve varkenskop in de uitlaatgassen hangen. Op de stoep tegen de voorgevel zit een rij verkopers met veel te veel stoffige zonnebrillen, bergen gedragen schoenen en andere kleding, oude munten etc.
Zodra je langs de zijkant van het huis de achterkant hebt bereikt, ben je in een andere wereld.
Overdekt terras, grote tuin. Het enige wat hier de stilte verbreekt zijn de droge klikken van de schaar, waarmee een man het gras knipt.
Binnen veel donker, oud-koloniaal hout: vloeren, tafels, stoelen, plafonds, trappen, lambrisering, alles hout.

"Kom maar niet aan het douchegordijn", zegt Ger als ik ga douchen, "ik dacht dat ik tussen het gordijn en de muur iets zag bewegen".
Natuurlijk een kakkerlak en die moet eerst weg, voor ik daar in m'n blootje ga staan! Zijn lot is de WC-pot.
Het ontbijt is selfservice. Niks om moe van te worden, stokbrood, jam en boter. Het stokbrood op Madagaskar is van het soort dat niks weegt en als je het openbreekt, is het hol. Ken je dat? Aan de binnenkant van de korst, kleeft wel wat zacht, wit spul. Als je er boter op smeert, zie je daar ook niks meer van. Eigenlijk hou je alleen de korst over en zelfs die maar half, want de andere helft ligt al verkruimeld op je schoot. Normaal gesproken, ben ik niet zo'n broodeter, maar hier eet ik met gemak een klein formaat stokbrood op.
Weet je wat nog meer? Niet één theezakje blijft aan het touwtje hangen! Zodra je het zakje ook maar even op en neer probeert te halen, al doe je 't nog zo voorzichtig, ligt het op de bodem.

In de tuin zien we de Madagaskarwever. Prachtig vogeltje, knaloranje met donkere vleugels en oogvlek. Vogel van de dag.
De tuin heeft niveauverschillen en lijkt ook toegang te bieden tot wat andere woongebouwen, die verspreid op het terrein staan.

We moeten het vandaag hebben over de invulling van onze laatste week op het eiland. Naar het Oosten toe, bij Andasibe, zijn een paar parken, die de moeite waard schijnen te zijn.
(Ik bedenk ineens dat ik gisteren in het verslag abusievelijk 'Oosthoek' heb gezegd. Dat moest dus 'Westhoek' zijn).
Terwijl we bezig zijn, komt het busmannetje van gisteravond binnen. Hij draagt wat rasta-achtige kledingstukken, T-shirt, petje en op zijn borst aan een ketting een groot zilverkleurig kruisbeeld. Natuurlijk wil hij proberen om ons wat te verkopen. Hij heeft o.a. een trip naar een meer in de hoofdstad, waar veel vogels zouden zijn.
Als hij hoort dat we de kant van Andasibe op willen, biedt hij aan om ons er voor € 100,- naar toe te rijden. En hij heeft ook een paar adressen, waar we kunnen verblijven. Zijn manier van doen is niet vervelend opdringerig, maar we willen ons nog niet vastleggen. Er is nog tijd genoeg en om te beginnen gaan we zelf een hotel daar mailen om te vragen of er plek is. In de LP staan wel een paar kanshebbers. Hij begrijpt dat hij even moet afwachten.
We praten nog wat na, waarbij hij vertelt dat je moet betalen, als je hier een baan wil. De toekomstige baas zegt bijv.: "Nou, we hebben 4 geschikte kandidaten. Wat is de baan je waard?"
De hoogste bieder wordt aangenomen.
Verder zei hij gisteravond dat hij voor Manoir Rouge werkt, maar die indruk maakt het toch niet. Het lijkt er meer op dat hij, als verkoper van tours etc., hier de klanten mag benaderen. Hij gaat en zegt dat ie eind van de middag terugkomt.
Hij gaat en de souvenirmevrouw komt.... Zij gaat en de stenenmeneer komt..... 'Non, merci, non merci'.....

Ger wil fotograferen. Ze is gefascineerd door de bouw en met name door de steigers. Die zijn inderdaad bijzonder om te zien, niks loopt recht. De bouwvakkers zwaaien haar vrolijk toe.
Aan het eind van het dorp stuiten we op het hek van een kazerne. Dat verklaart het opvallend groot aantal militairen op straat.

Terug bij Manoir is er nog steeds geen antwoord van het hotel in Andasibe. De busman, die zich weer meldt, wil wel voor ons bellen. Blijkt dat het mailadres niet klopte of zo. Hoe dan ook ze zitten vol tot 21 november. Tussendoor betalen we een nieuwe kraskaart voor hem en dan gaat ie verder met onze tweede keus. Daar is ook iets mee.... niet telefonisch te bereiken in elk geval. Iemand zal het juiste nummer opzoeken en dat aan de busman doorbellen. Morgenochtend om een uur of negen, tien zal hij zich weer melden. Onze derde keuze laten we even voor wat ie is.

Menu van de dag: kip met erwtjes. Hoe spannend kan het zijn.

Schrik van de dag: mijn enkel is ineens erg dik, terwijl die zo mooi dun aan het worden was. Nu heb ik hem gisteravond geforceerd, door sneller dan ik kon achter Gerda en de busman aan te lopen. Laten we het daar op houden; je moet hier niks bijzonders krijgen.

Wat opvalt: Er is een blank echtpaar (nemen we aan) dat, zo niet de eigenaar, in elk geval de beheerder is van dit hotel. Veertigers. Ze wonen in één van de andere gebouwen op het terrein, zijn de hele dag aanwezig of lopen heen en weer. Met de klanten hebben ze geen enkel contact; ze groeten niet als ze je zien, ze vragen niks en lijken alleen met zichzelf bezig. De enige keer dat ik hem iets vroeg, mompelde hij wat en wees naar een medewerker, zo van 'vraag het die maar'.
Voorts drinken ze ongeveer de hele dag door en dan bedoel ik niet water. Tegen het middaguur begint het; haar zie ik alleen bier drinken, hij tankt de hele dag door Pastis uit de fles die achter de bar hangt.
's Avonds zit zij aan de bar met een paar buren. Hij wisselt wat van positie tussen de laptop achter de bar, de Pastisfles, de koelkast met het water, de tuin om te roken en gaat af en toe even bij het gezelschap staan. Praten hoor je hem bijna nooit, ook dan niet. Zij krijgt hoe langer hoe meer praatjes en gaat er bij kronkelen (zegt Ger). Tijdens het roken, staat ze in het open, betraliede entreehalletje en brult af en toe wat onduidelijks naar binnen.
De voorkant van de bar blijft leeg. Vanuit onze zithoek, zien we tussen al dat tumult het stille, donkere hoofd van de jonge, knappe barman net boven de gemetselde stenen barmuur uitkomen. Alsof het er los op ligt. Uiterst rechts in de hoek zit bewegingloos een gast.
Onder het gelige licht heeft de scène een hoog Hoppergehalte.