Een goed begin en later toch hard werken

Zondag 6 maart

Kwart voor acht en het eerste blauw verschijnt tussen de wolken. We horen de doffe knallen van de lawinepreventie donderen over de hellingen.
Een kwartier later gaan we op pad. Omdat Avoriaz tegen hellingen is aangebouwd, zijn er slimme en vooral relaxte voetgangerspassages om van de ene straat in de andere te komen. Gewone trappen om af te dalen, roltrappen als je moet stijgen. Dat is maar wat lekker als je met ski's of een zware boodschappentas op weg bent.

De skipassen ophalen, kost weinig tijd. Bij Superski daarentegen staat een flinke rij. Op het laatst moet je zelfs nog een paar bochten maken tussen van die linten, zoals soms op een vliegveld. Het duurt lang omdat veel mensen ook skischoenen huren en dat vergt, begrijpelijk, nogal wat gepas en gemeet. Wij hebben eigen schoenen en dan is het alleen een kwestie van 'hoeveel weegt u' en daarna de ski's instellen op je gewicht.

Om half 11 zijn we weer thuis. Vlug ontbijten en op weg! Helaas is de zon intussen nagenoeg verdwenen. We nemen een paar liften richting Zwitserland.
"Want", zegt Ger, "misschien schijnt daar de zon nog".
Boven op de berg aangekomen, die Frankrijk van Zwitserland scheidt, zien we dat het ijdele hoop was. Gelukkig zijn er heel wat pistes in het gebied tussen Avoriaz en Zwitserland. Prima om op een eerste dag te wennen. Zeker als je geen hand voor ogen ziet.
Om een uur of 3 houden we het voor gezien. De sneeuw wordt hoe langer hoe dichter en het is behoorlijk koud. Prettig dat we tot voor deur kunnen skiën.

De avond brengt nog wat spanning met zich mee als ik probeer om het verslag op ons nieuwe reisblog te zetten. Ik heb een paar keer geoefend, maar nog nooit een verhaal plus foto's daadwerkelijk geplaatst. Op een gegeven moment denk ik het voor elkaar te hebben, maar ineens is het verdwenen. Ik ga er deze week geen tijd en goed humeur meer aan verspillen. Thuis zet ik de hele Avoriaz-serie er onder leiding van mijn onvolprezen leermeester Jeroen op en daarna is het hopelijk gesneden koek.

Vogel van de dag: alpenheggenmus (denken we). Kwam zomaar op de schutting zitten.

Menu van de dag: Rundergehakt van de Carrefour, met ui, gember, knoflook, tomaat, rode paprika, witte kool en sojasaus. Pasta.

Wat er allemaal niet is in het appartement: goed snijmes, aardappelschilmesje (of goed ander kleine maat mes), maatlepeltje voor de koffie, blender, onderzetter nummer 2 en hoger, pannendeksels, citruspers, platte omscheplepel, opscheplepels, rasp, zeef.

Wat er wel is en je niet nodig hebt: oestermes.

Of de verhalen veel spannender gaan worden dan dit? Ik ben bang van niet. Als ik uren in de auto zit, denk ik de hele wereld rond en krijg soms leuke invallen.
Nu is het elke dag berg op, berg af. Het lijkt het leven zelf wel.
Misschien kan ik wat doen met herinneringen, fantasie, diepere gedachten.... Alleen als ik een berg af skie, heb ik geen tijd om ergens anders aan te denken. Dat is tegelijkertijd één van de prettige dingen van dit tijdverdrijf. Misschien kan ik wat meer op de eigenaardigheden en gedragingen van medeskiërs letten... en de bijkomende ergernissen.
Ik denk er nog over.