Over de grens

Maandag 7 maart

Op internet niks dan grijze wolken, in het echt schijnt de zon! Daarom zeg ik:
"Mensen, kijk uw scherm met enige regelmaat met de nek aan en richt uw blik op de realiteit. Daar gebeurt het! Daar komt de warmte vandaan!"
Zo, daar kan Gremdaat nog een puntje aan zuigen.

"Laten we naar Zwitserland gaan", zegt Ger, "de wolken komen van de kant van Morzine". Ik noem haar dikwijls 'Gerda Pelleboer' maar wie het weet, mag het zeggen.
Half 10 staan we bij de lift en Zwitserland blijkt een prima keuze. In de zon skiën we naar Champoussin. Prachtige uitzichten en pistes met veel minder volk er op dan in Frankrijk.
Dit dorp lieten we in de loop der jaren vaak links liggen. Je kwam er eerder in papsneeuw terecht dan op andere plekken. Misschien ligt het te laag en/of heeft het hellingen op het Zuiden. Heel apart was de oude boerderij, van waaruit een zeer primitieve stoeltjeslift vertrok.
Onder de huidige omstandigheden, veel verse sneeuw en vorst, is het een feest om de tocht te maken. We nemen niet eens de tijd om onze traditionele kop warme chocolademelk te drinken in l' Abricotine; één van de betere tentjes..... vinden wij.

Weer terug aan de Franse kant is het ook nog goed om te doen. Wat meer bewolking, maar goed zicht. Om een uur of half drie houden we het voor gezien. De zon dreigt de strijd te verliezen, hoewel we na de Carrefour toch nog wat zon op het balkon hebben.
In de avond sneeuwt het met van die grote, ouderwetse vlokken.

In de lift hangt een mededeling over een storing van het internet, die invloed heeft op WiFi, TV en telefoon. Wij merken er niks van. Integendeel: we ontdekken ineens DWDD op de TV.

Vogel van de dag: Alpenkraai. Gele snavel, rode poten. Die cirkelen hier de hele dag in de rondte en zodra je wat te eten op het balkon legt, storten ze zich er massaal op, nog vóór je de deur achter je dicht hebt getrokken.

Menu van de dag: Wortel, witte kool, gember, knoflook, sojasaus. Diepvrieskabeljauw, pasta.

Nu ik in Zwitserland ben, moet ik denken aan mijn lagere schooltijd. Klassikaal zingen hoorde er bij en daartoe leerden wij allerlei liederen, die mij als kind tot nadenken stemden. Dat lag ten eerste aan het verhaal dat er in werd verteld, maar niet minder aan de voor mij onbegrijpelijke woorden die in het lied of het refrein voorkwamen.
Eén van die liederen heette 'Er kwam ene boer uit Zwitserland', tevens de eerste regel van het lied.
Het verschijnsel 'boer' was voor mij zeer vertrouwd. Ik woonde in een plattelandsdorp van 800 inwoners, tegenover een boerderij, waar ik kind aan huis was. Zwitserland werd al een ander verhaal. Op vakantie gaan, deden mijn ouders niet aan, laat staan naar Zwitserland en de enkele tv die het dorp rijk was, stond niet in ons huis. Wat dat betreft moest ik het hebben van de landkaart, die de onderwijzer bij aardrijkskundeles met een stok aan de muur hing.
Deze eerste regel van het lied werd gevolgd door de woorden 'kadee kadolleke keda'.
Bij de tweede regel van het lied: 'en die had een ezel aan zijn hand' begonnen mijn hersens te draaien. Een boer met een ezel? Koeien, paarden, ganzen, schapen...ok. Maar een ezel?
Veel tijd om na te denken, kreeg ik echter niet want direct er na volgde 'laberdie laberda laberdonia'. De tweede regel werd daarna herhaald, zodat je wist dat er geen twijfel over kon bestaan. Het laatste woord 'Caecilia' herkende ik in elk geval als een vrouwennaam. Welke rol zij speelde in het geheel, was mij totaal onduidelijk.
Afgezien van hoe het verhaal van de boer verder ging (op zich erg vermakelijk), bleven dat kadee kadolleke en het laberdie etc. als een toverformule in mijn hoofd hangen.

Er was meer om van in verwarring te geraken. Wat te denken van: 'Ik ben geboren in Zwitserland en daarom ben ik hier'?
Voor mij was dat helemaal niet logisch: als je in Zwitserland bent geboren dan hoor je 'daar' thuis en dan ben je niet 'hier'. Het refrein van dit lied bracht mij bijna tot wanhoop: 'van jampot jampot likkelikkelik, van jampot jampot likkelikkelik'.
Pas toen in het tweede couplet bleek dat de ik-persoon geen vader of moeder meer had, kon ik bedenken dat het weeskind was gaan wonen bij opa en oma in de Betuwe, waar Flipje Tiel voor immer aanwezige jam zorgde (flipje-tiel.nl).

Bedenk verder dat het refrein van het lied van de Vier Weverkens als volgt luidde:
Schietspoele sjerrebekke spoel sa, djikke djakke kerre koltjes klits klets.
En dat 'Mevrouw van Roosendaal vier ju-ju-juutjes had' en je verbaast je er over dat zoveel mensen van mijn leeftijd en komaf nog in staat zijn om zo'n aangepast leven te leiden. Ogenschijnlijk.
www.liedjeskist.nl

Bonne nuit!