Eind in zicht

Vrijdag 11 maart

We beginnen al lekker bij te kleuren. Vooral Gerda, die lijkt 's ochtends met de gordijnen nog niet helemaal open, net een chocoladepop.

Het wordt weer Zwitserland, waar we gaan beginnen met de Ripaille, een 7 km. lange afdaling. In het midden zit er wat kluunwerk bij en naar het eind toe krijgt hij een hoog bospadgehalte. Over het geheel genomen een prima afdaling.
Daarna blijven we in het Zwitserse, met als afsluiting nog even de kant van Champoussin op.
Het is zo warm op die zuidelijke hellingen dat de sneeuw op sommige plekken zacht begint te worden. Wat hebben we geboft met verse sneeuw, zon en vorst.

We hebben aardig wat boodschappen te doen, ook voor morgen onderweg. Daarna alvast zoveel mogelijk inpakken, want morgenochtend om 10 uur moeten we het appartement uit. Gelukkig hoeven we niet schoon te maken, alleen de keuken moet je netjes achterlaten.
Maar... 10 uur het huis uit wil niet zeggen dat ze al van ons af zijn! De bagage kunnen we opslaan in een speciale ruimte en voor we vertrekken, gaan we lekker skiën. De passen zijn nog geldig en wat is nou luxer dan zo van de berg de auto in! Vooropgesteld dat het goed weer is en daar ziet het wel naar uit.
Bovendien is het wisseldag met hopelijk weinig volk op de pistes.

Vogel van de dag: een staartmees vanuit de lift.

Menu van de dag: vergeten.

Ski-ergernis 2: voordringen bij de liften.
Uiteraard gebeurt dat alleen als het druk is. Hoewel het af en toe voorkomt, dat, net wanneer je door een poortje wil gaan, iemand je met een bloedgang achterop skiet en zich door de kleine ruimte wringt tussen jou en de doorgang. Als bezetenen, dwars over je ski's heen, maakt niet uit. Ik wil dan wel eens een paar scheldwoorden roepen. Niet dat dat wat uitmaakt, ze kijken niet op of om.
Als er honderd mensen opeengepakt staan, gaat het veel subtieler. Elke centimeter die veroverd kan worden, telt. Achter je de druk van degenen die het liefst over je heen willen. Ze staan op de achterkant van je ski's, zodat je niet meer vooruit kan. Of proberen op allerlei manieren hun ski's voorbij die van jou te krijgen. Om dat tegen te houden, zetten de mensen ervóór hun stokken en ski's dan weer zodanig neer dat degenen achter hen zo min mogelijk kunnen opschuiven met die latten.
Als regel beheerst iedereen zich voldoende om het niet op een handgemeen te laten uitlopen. Een enkele keer echter wordt het te erg. Wij maken dan omzichtig plaats, voor zover dat kan en zeggen met gemaakte vriendelijkheid, zoiets als:
"We hebben het gevoel dat u haast heeft. Gaat u gerust uw gang, wij wachten wel even", in de hoop hen daarmee voor schut te zetten. Ook dit maakt meestal weinig indruk.
Het verschijnsel is minder een mannending dan de vorige ergernis. Ook vrouwen doen er aan mee.

Bonne nuit!