De bus naar Ninh Binh

Vrijdag 16 april. Het vissersdorp is goed op dreef, de baai nog steeds indrukwekkend en we zien vluchten witte reigerachtigen met zwarte koppen (Bar!?). Alweer etend varen we terug naar Ha Long City, waar we worden afgezet bij het plaatselijke busstation. We willen met de lokale bus naar Ninh Binh en geen omweg maken via Hanoi. Met dit voornemen maken we grote indruk op het gezelschap, hoe simpel kan het zijn? Natuurlijk werden we direct besprongen bij het busstation en meegetrokken naar de minst aantrekkelijke bus. Natuurlijk trappen wij daar niet meer in en kopen gewoon een kaartje aan het loket. Natuurlijk komen we toch in die gammelende bus terecht. Natuurlijk vraagt de conducteur onze kaartjes en natuurlijk stopt hij deze daarna in z’n eigen zak. Natuurlijk denken wij…’wat is hier aan de hand’ en natuurlijk gaan we na een poosje naar hem toe en vragen onze kaartjes terug, die ons onder wat gelach terug worden gegeven. Zo zijn wij constant toeterend, de linkerweghelft (2-baansweg) net zoveel gebruikend als de rechter, remmend om niet te botsen en slingerend om geen andere voertuigen te raken, intussen mobiel bellend (de chauffeur) onderweg naar Ninh Binh. Er worden niet alleen personen vervoerd, maar ook scooters en vogels. We zitten op een Vietnamese maat bankje gepropt met onze rugzakken en tassen erbij. Mijn linkervoet kan ik alleen op het gangpad kwijt en iedereen die langskomt trapt er op, terwijl er naast Gerda ineens uit de sponning van het raam een regenfonteintje begint te spuiten waar ze aardig nat van wordt; dichtgestopt met papier. Verder wel een leuk uitzicht op pissende chauffeurs langs de kant van de weg en een platgereden bagagebrommertjeman door een vrachtwagen. Guesthouse Thanh Thuy’s is groots: Roos bedankt!