Impressie Mekong

Zaterdag 1 mei. Mien Tay Busstation ligt in een heel ander district (u merkt wij spreken hier van districten) dus dat vereist weer enige onderhandelvaardigheid qua taxi. Bij dat onderhandelen loopt de combi Riet-Gerda niet altijd soepel. Ger is meer van ff snel en niet moeilijk doen (valt ook wat voor te zeggen zeker als je aan het smelten bent), terwijl ik geniet van het spel en altijd benieuwd ben waar we op uit gaan komen. ’t Vervelende is dat tijd een belangrijke factor bij het onderhandelen is plus wat kaarten achter de hand houden. Ger gaat al direct onze verdere plannen vertellen, zodat iedereen precies weet waarmee ze ons klem kunnen zetten. Maar we komen er samen wel uit. Nog even over Mien hierboven…we zien hier regelmatig bij huizen borden staan met de tekst ‘Mien ga’ en ‘Bep ga’. Ik stel me dan voor dat je vrouw Mien of Bep heet en je bent haar zat. Op een dag gaat ze de deur uit en voor ze thuiskomt, zet je dat bord in de tuin. ’t Kan maar duidelijk zijn. We kopen een ticket naar Vinh Long voor 70.000 p.p. Kijk, dat is wat anders dan 120 USD, plus dat je op een scherm voor in de bus een inkijkje krijgt in de Vietnamese klucht, zeg maar een soort Gerard Cox en die blonde schreeuwgriet. ‘t Scherm is zo groot dat je het achterin ook nog een beetje kan volgen en het geluid wordt door stevige luidsprekers buswijd verspreid. Ik doe er wat badinerend over, maar ’t is echt vreselijk , je moet je er voor afsluiten anders word je helemaal gek. De info in de Lonely Planet klopt niet, in die zin dat de bus in Vinh Long op een heel andere plek stopt dan wij denken en we even achterop een brommert moeten voor een km. of 4. De rijders hebben er goed de gang in, vooral die van Ger en aangekomen bij het hotel wordt zij een soort de receptie ingelanceerd, druipend van het zweet, de helm op één oor. Zie je ’t voor je? En dan in keurig Engels vragen ‘do you have a room for us?’ En óf ze een kamer hebben, heel ruim met een panoramisch uitzicht op de rivier. Het ritueel..bijkomen onder de airco. Ger vindt dat we het in onze verhalen ook moeten hebben over de effecten die de hitte op ons heeft. Om met haar te beginnen…Gerda leeft constant in de natte moesson. Dat uit zich o.a. in het feit dat ze steeds drupt; op het keyboard, op de landkaart, kon je er maar een emmer onder zetten. Gisteren reden we langs Cà phê Nath, nou daar kan ze zo aan de slag. En wat mezelf betreft, aan mij zie je het minder, maar onderschat het niet. Alles plakt steeds aan je, bh, onderbroek, blouse… zowel aan- als uitkleden is een strijd met de kleefkracht. In de middag willen we wel met een bootje het water op, maar niet zo’n geijkt tochtje langs snoepfabriekjes en drijvende markten. Het blijkt dat het daar te laat voor is. Dankzij een redelijk engels sprekende man kunnen we een maatwerktocht regelen van zo’n 2,5 uur. Heerlijk, met z’n tweeën in het bootje en niks toeristische bestemmingen. Weer aan wal lekker borrelen aan de overkant van ons hotel…hoewel,voor Ger hebben ze bier, maar mijn wodka wordt een moeilijk verhaal. Het land stikt van de Hanoi wodka, in elk klein winkeltje te koop, maar in een café is het nauwelijks te krijgen en al helemaal niet per glas, je moet dan een flesje kopen. Plotseling begint een jongen te karaoken; van die liederen die land en volk idealiseren. ’t Is wel apart, maar het probleem is dat het volume weer op maximaal wordt ingesteld, zodat je niet normaal meer met elkaar kan praten. We horen het een tijd aan, maar met elke nieuwe zanger of zangeres daalt het niveau. Nog even het pleintje over waar een ander aanstormend talent smartlappen zingt en terug op onze hotelkamer slapen we in op de vals gezongen kopieën van lokale hits.