Rolling on..

Zondag 25 april.
We eten nu steeds hetzelfde als de jongens. In het begin kregen wij de kaart en zij namen iets buiten de kaart om. Daarbij waren wij steeds duurder uit en aten niet het ‘echte’ Vietnamese eten. Blijkt dat zij vragen naar het ‘set menu’, maar dan in het Vietnamees en dat krijgen wij niet voor elkaar. Lange rit vandaag, we zien exotische dingen als rubberplantages en rode peperplanten, maar het landschap is weinig spectaculair. Veel kilometers bebouwde kommen, waar langzaam gereden moet worden en die er allemaal hetzelfde uitzien, althans in onze ronde ogen. ’t Is ook nog eens één grote vuilnisbelt langs de weg. In tegenstelling tot het Noorden, waar wij het opvallend schoon vonden. Onze bestemming is Buon Ma Thuot en je wil niet weten hoe je dat uitspreekt. In de hotelkamer is er lekkage in de badkamer, de vloer staat al onder water zonder dat je hebt gedoucht. En als Ger het koelkastje opent, springt ze net zo hard achteruit als de gekko die er in zit. Voor het avondeten in de stad worden we opgehaald door een taxi, nog nooit vertoond, maar we blijken een aardig eind buiten het centrum te zitten. Weer is ons een unieke zelfrolsessie in het vooruitzicht gesteld. Ik was er niet direct van uit m’n pan, want dat hadden we gisteren ook al gedaan. Het rolresto zit bomvol en we wringen ons door de brommers naar binnen. Daar is het een verschrikkelijk zooitje, zowel op de tafels als eronder. Alles wat de Vietnamees niet opeet, hoe weinig dat ook is, zoals botten, eierschalen, bonken vet, tandenstokers en servetjes, laat hij achter op het tafelblad of gooit het in, maar vaker naast het prullenmandje dat onder elke tafel staat. De bediening veegt de troep van de tafel eveneens op de vloer en schopt het een beetje bij de rest van het afval. Aldus onze gidsen is de kwaliteit van het restaurant rechtevenredig met de hoeveelheid rotzooi die onder de tafels ligt. Hebben we het nog niet gehad over het tempo. Ze zijn hier snel…. heel snel. Soms is er al besteld voor we aan tafel gaan. Zodra we zitten, beginnen Thi en Chan de eetstokjes, lepels en vorken voor ons uit te zoeken en schoon te maken, zal wel hard nodig zijn, denk ik dan. In een razend tempo worden de vele schaaltjes en borden met eten aangedragen. Dit alles neemt zo’n 5 minuten in beslag, ongeveer dezelfde tijd die ze nodig hebben om alles leeg te maken. Chan eet per maaltijd een schaaltje hete pepers leeg en Thi 2 schaaltjes met een mengsel van zout en peper en drinkt daarbij zo’n 3 liter ijsthee. Wat verder opvalt is het eigen initiatief; je wacht niet een beetje stom af tot je nog eens een schaaltje extra saus krijgt of een speciale groente die wij echt moeten proeven. De jongens voelen zich, en zijn misschien, kind aan huis. Rukken koelkasten open en pakken zelf etenswaren uit de vitrine. Hebben we het nog niet gehad over de geluiden. Het eten wordt met veel gesmak en geslurp naar binnen gewerkt, maar na het eten begint het serieuze werk en dan heb ik het niet over boeren, dat is business as usual. Nee Thi doet iets met z’n neus en wat daar achter zit.…niet te geloven. Het is een techniek om snot naar binnen te halen en als je ’t voor het eerst hoort, schrik je je rot. Het lijkt nog het meest op het starten van een straalmotor. In de bediening werken enkele jongens met heel leuk haar. Bij de kruin staat het rechtop, aan de zijkanten is het vrij lang en piekerig en wat asymmetrisch gesneden. Zijn Koreaanse invloeden aldus Thi, er is een beroemdheid die het ook zo draagt. Als ik te kennen geef dat ik hun haar zo leuk vind en vraag om het te mogen fotograferen, worden ze heel verlegen en giechelig. Ik mag wel een foto maken, maar ze durven er niet voor te gaan staan en gaan gewoon door met hun werk. Die foto’s zijn daarom niet zo’n succes geworden. ’s Avonds alweer oorlogsfilm op de TV.