Bevrijd

Vrijdag 30 april. Het mag dan bij jullie Koninginnedag zijn, maar wij zijn hier vandaag 35 jaar geleden bevrijd. En ik vandaag van het ziek zijn. Lekker in de bloedhitte wachten op de bus naar Saigon en een saaie rit van een uurtje of 4. We zijn allebei blij om in Saigon eens wat andere gebouwen te zien, elders in het land vinden wij het wel erg veel van hetzelfde. Af en toe maakt de Lonely Planet wel eens een vergissing in je voordeel: de bus stopt zo dicht bij het hotel dat zelfs de taxichauffeurs ons aanraden om te lopen. Of we onze schoenen uit willen doen, vraagt de receptionist. Ze zijn hier wel erg van de schoenen uit in huis, maar in een hotel hebben we dat niet eerder meegemaakt. Op de hotelslippers naar boven dan. Altijd hetzelfde ritueel, even bijkomen bij de airco en dan de hitte weer in. ‘k Weet niet wat de temperatuur is, maar op’waarbenjijnu’ staat een donker wolkje (terwijl de zon volop schijnt) met 30C er naast. Nou dat kan echt niet kloppen, daar moeten er minstens 5 bij en dan ben ik aan de bescheiden kant. Als je het poortje uitkomt, dat ons hotel verbindt met een brede straat, dan kijk je zo op een soort park, meer een hele brede strook groen en bomen die parallel loopt aan die straat. Tot onze blijde verrassing zijn er twee podia opgesteld in het park, waaromheen mensen dusdanig bezig zijn, dat je denkt hier gaat wat gebeuren. Kan natuurlijk niet anders; het was Saigon dat 35 jaar geleden werd bevrijd. ’t Is wel heel bijzonder dat wij hier nou net op die dag zijn.
Eerst even wat drinken op een straatterrasje. Het stikt van de verkopers, zeker elke minuut staat er een aan je tafeltje met allerlei spullen die je nooit wil kopen. Ze gaan ook onder je tafeltje ineens met een tandenborstel je schoenen poetsen of ze willen je masseren en beginnen ongevraagd in je te knijpen. Nou daar houdt Riet helemáál niet van. Ik reageer af en toe echt geïrriteerd en dat moet je geloof ik niet doen. Daarna gaan we langs verschillende touroperators om wat wijzer te worden m.b.t. het bereizen van de Mekong Delta. Nou die willen ons wel voor 120 USD p.p.(!) een paar honderd kilometers de Mekong in brengen. Dat gaat um echt niet worden, we nemen de bus wel. Vanaf het Mien Tay busstation, zo lezen wij, gaan er bussen van de firma Mailinh naar ongeveer alle plaatsen in de Mekong. Dan nu maar eens naar de Saigon River kijken, dat is ongeveer 1 km. lopen. Op de plek waar wij uitkomen, is het uitzicht weinig spectaculair. Een beetje alsof je in Amsterdam achter het CS staat, maar dan met minder interessante gebouwen binnen blikveld. Als we terug bij het park komen, is er op het ene podium een show bezig met kinderen die op propagandamuziek een soort choreografie uitvoeren. Het is een beetje sneu dat de spotlights overal op gericht zijn, behalve op de artiesten. Pas als ze het toneel verlaten, floepen de lichten aan. Bij het tweede podium vallen we met onze neuzen in de boter. Metershoge foto’s naast het podium van Vietcong soldaten en Ho. En op het toneel een gedanst verhaal over de geschiedenis, met muziek uit de luidsprekers, die erg klinkt naar strijdbaar en vaderland. Dit afgewisseld met een mevrouw in een kitschjurk die voor onze oren te hoog en te snerpend zingt en een meneer op een doordringend klein fluitje.Een beetje de Vietnamese Toots. Wat een feest. Terug in het hotel horen we het vuurwerk, maar dat lijkt volgens Ger, die naar het dakterras is gegaan, zoveel op het onze dat ik lekker ‘thuis’ mag blijven.